19 เมษายน 2546 23:08 น.
ฟองอากาศ
นั่งมองสายฝนหลั่งใหล
สัมผัสลมหายใจเข้าออก
นั่งเงียบคนเดียวภายนอก
ตัดขาดออกซึ่งผู้คนโรมรัน
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ไปด้วยความเศร้าหุนหัน
นั่งมองสายฝนอยู่อย่างนั้น
สัมผัสความรู้สึกว่าตัวฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ที่แผดเผาความรู้สึกสดใส
นั่งมองสายฝนอยู่ใย
เหมือนไม่มีแม้ชีวี
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ไปด้วยความเหงาต้องการหนี
ไม่อยากมีชีวิตอยู่ตรงนี้
เพราะที่หายใจอยู่ทุกวันนี้ก็เหมือนไร้ลม
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
กับความว่างเปล่าขื่นขม
อยู่อย่างไร้สติอารมณ์
อยู่อย่างทุกข์ทนทรมาน
สัมผัสลมปราณอันแผ่วเบา
ใกล้แล้วความเหงาจะแตกฉาน
ใกล้แล้วจะหมดทุกข์ทรมาน
ใกล้แล้วลมปราณจะหมดไป
ถึงจะมีอยู่ลมหายใจ
ก็ไร้ซึ่งความหมาย
จะเป็นไรไปหากฉันตาย
เพราะปัจจุบันก็มีแค่กายที่ดูยังมีชีวี.......
18 เมษายน 2546 22:21 น.
ฟองอากาศ
ถึงรุ่งเช้าตะวันปรากฏฉายแสง
ส่องสายแรงทุกวันมิหมดหมอง
แสงตะวันอบอุ่นเป็นละออง
มิอาจจับต้องได้ตะวัน
สาดส่องแสงแรงกล้าไปทั่วหล้า
ไม่เคยล้าไม่เคยท้อพระสุริยัน
สาดแสงสว่างไสวอยู่ทั้งวัน
ถึงเพลาหมดวันลาจากไป
ตะวันขึ้นมาในตอนเช้า
ตะวันอยู่โลมเล้าจนสาย
ตะวันลับจากไปเมื่อหมดบ่าย
ตะวันที่ฉายแสงนั้นยังกลับมา
อยากให้เธอเป็นดั่งตะวัน
ตะวันมาตะวันลับจากลา
แต่ทว่าสุริยันลับแล้วกลับมา
อยากให้เธอกลับมาหาดั่งเช่นตะวัน......
18 เมษายน 2546 22:12 น.
ฟองอากาศ
ดวงตะวันสาดแสงทุกทุกเช้า
ไม่เคยเหงาบ้างหรือตะวันจ๋า
ตะวันไม่เห็นมีใครร่วมชายคา
แม้จันทรายังมีดวงดาราคอยห่วงใย
สุริยันดวงตะวันน่าเป็นห่วง
น่าหวงน่าปกปักรักษ์ไว้
เพราะตะวันอยู่โดดเดี่ยวบนนภาใจ
จะเหงาไหมอยากรู้จริง
ดวงตะวันร้อนแรงออกอย่างนี้
ถึงได้ไม่มีใครสถิตสิง
แต่ตะวันยังเป็นที่พักพิง
ให้ทุกคนได้ผิงจนอุ่นใจ
หากไม่มีตะวันคงไม่มีแสง
คงไม่มีแรงทำอะไรได้
หากไม่มีตะวันแล้วไซร้
คงไม่อาจพิศเพ่งเห็นแสงสว่างในชีวี.....
17 เมษายน 2546 22:25 น.
ฟองอากาศ
จริงอยู่จันทราอย่างไรก็อยู่คู่ฟ้า
อยู่กลางนภาส่องแสงทุกค่ำคืน
อยู่อย่างนั้นแม้ยามดึกดื่น
กลางค่ำกลางคืนยังอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง
แม้บางวันมีเมฆมาบดบัง
หรืออยู่ลำพังไร้ดาวฉายแสง
แต่จันทราอยู่บนนภาไม่เคยอ่อนแรง
ฉายแสงเจิดจรัสทุกคืนไป
เห็นบ้างไหมว่าจันทราอยู่คู่ฟ้า
อยู่ไม่ห่างเธอเลยแม้วันไหน
จันทรานั้นไม่เคยจากเธอไกล
จันทร์เจ้าเอ๋ยของใจจะอยู่ข้างเธอทุกวัน
แม้วันใดฝนตกหรือหนาวสั่น
ดวงจันทร์ผู้นี้จะอยู่คู่เธอแม้ในฝัน
จะอยู่ข้างเธอคอยผูกพันธ์
จะอยู่ดูแลเธอแม้จะหนาวสั่นหรือเปียกปอน
แม้วันใดเมฆาจะปิดมิด
ปิดมิดชิดทำให้เธอไม่เห็นจันทร์ยามนอน
แต่รู้มั้ยจันทร์นั่นเห็นเธอทุกตอน
เห็นเธอนอนเห็นเธอฝันยามราตรี
แม้วันใดจันทร์นั้นขาดเพียงครึ่งเสี้ยว
ยังจะเหลียวมองเธอไม่เคยหนี
ยังตามติดตามจ้องทุกราตรี
เชื่อจันทร์นะคนดีฉันห่วงใย
แม้วันใดเช้าเร็วกว่าทุกวัน
จันทรานั้นจะใช้เวลาที่มีให้คุ้มค่ากว่าสิ่งไหน
จะคอยมองคอยส่องคอยห่วงใย
ด้วยดวงใจในรักปักทรวง..........
17 เมษายน 2546 20:06 น.
ฟองอากาศ
ไม่มีใครเห็นค่าในตัวฉัน
หรือฉันนั้นไม่มีค่ากับตัวใคร
ถึงฉันจะเป็นแค่สิ่งไร้คุณค่าอะไร
แต่ฉันนั้นไซร้ก็มีหัวใจเหมือนทุกคน
คนส่วนใหญ่อาจไม่เห็นแม้ตัวฉัน
เพราะฉันมันไม่มีค่าไม่น่าสน
ตัวฉันทะลุปรุโปร่งสำหรับทุกคน
แม้คนจนยังไม่เห็นแม้ราคา
ฉันรู้ฉันมันไม่น่ามอง
ไม่น่าจับจองเพราะรูปกายา
ฉันมองดูไม่มีราคา
แต่คุณค่ามันลึกอยู่ข้างใน
หากใครสักคนมองผ่านตัวฉัน
ร่างกายที่มันดูไม่เอาไหน
มองลึกไปถึงก้นบึ้งหัวใจ
แล้วใครใครจะเห็นค่าของมัน
ฉันมันก็แค่ดอกหญ้าดอกไม้ข้างทาง
ใครจะมาถางเด็ดทิ้งซึ่งตัวฉัน
มันเป็นเรื่องธรรมดาเกิดขึ้นทุกวัน
เพราะฉันรู้ตัวฉันไม่ได้สวยเหมือนดอกกุหลาบไง.....
หน้าส่วนตัว
730
