..คนที่สอง มือที่สาม..

ฟ่าง

...นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมเย็นโชย ใบไม้ปลิว....แต่สิ่งใดที่ขาดหาย

         ...มองไปรอบๆ ผู้คนหัวเราะอย่างสนุกสนาน....แต่ยังคงขาดสิ่งใด

...เราสมควรที่จะหัวเราะ....แต่ทำไมไม่มีเสียงหัวเราะ

         ...เราสมควรที่จะรับรู้ถึงความเย็นของสายลม....ทำไมถึงรับรู้ได้แค่ความเย็นของหัวใจ

...ทำไมเศร้า...ทำไมเหงา...ทำไมปวดร้าว...ทำไมเราไม่เข้าใจ...

          คนที่สอง มือที่สาม ลางร้ายทำลายรักเขา ...ยิ่งฟังยิ่งเจ็บ...นั่น...หมายถึงเราด้วยใช่ไหม....

ความผิดของเราหรือ....ที่รักเขา...แต่เขามีเจ้าของแล้ว

             ความผิดของเราหรือ....ที่เป็นคนมาทีหลัง...แต่เรามาสายเกินไป

ความผิดของเราหรือ....ที่มารู้ทีหลัง...ผิดมากใช่ไหม

             น่าเวทนา...ตัวเองที่ถูกเขาหลอกให้รัก

น่าสมเพช...ตัวเองที่ยอมให้เขาหลอกโดยที่ไม่รู้ว่าเขามีคนรัก

              อย่างไหน...มันก็เหมือนกัน...อย่างไหน...ก็ทรมานพอๆกัน

 ใจก็ช้ำ คนก็ซ้ำก็เติมกันว่า เธอมันเลว เธอมันรู้ เธอมันเป็นใจ โธ่ ให้ทำไง ถลำไปเกินจะถอนตัว

              นี่หรือเป็นชั่วคราว รอของคาวๆเศษเดน ใครหรือที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ 

 คนที่สอง มือที่สาม ลางร้ายทำลายรักเขา เธอปวดร้าวใครเล่าจะมามองเห็น คนสำรอง คนไม่ดีมีใครอยากเป็น เธอก็เป็นเพียงเช่นคนทั่วไป 

              ...นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่...หัวเราะไม่ออก....ยิ้มไม่ได้....รับรู้ถึงความเย็นข้างใน....วันนี้เข้าใจดี....