27 มิถุนายน 2548 13:00 น.
ภูวดินทร์
ขวัญกับเรียมเยี่ยมยิ่งกริ่งความรัก
ทุกครั้งมักได้ฟังนั่งคิดหวน
ฟังคราใดใช่เหงาเศร้ารัญจวน
เพียงทบทวนเพลงซ้ำย้ำความจริง
เรียมเหลือทนความซนของเจ้าขวัญ
ทุกครั้งนั่นเล่นน้ำตามตลิ่ง
ชอบวักน้ำใส่เรียมสนุกจริง
ตาแดงยิ่งเล่นอยู่ได้ไม่อายใคร
ขวัญก็หวนชวนคิดผิดสำนึก
เพราะตัวคึกเล่นแต่น้ำผุดดำว่าย
ทำให้เรียมแสบตาอารมณ์ใส่
คนเหงาใจไฉนน้อกวักน้ำเย็น
อกเรียมพลอยคอยนึกรู้สึกหน่าย
คิดถึงสายน้ำนองทั้งสองเล่น
เคยเที่ยวท่องสองว่ายไม่วายเว้น
เช้าสายเย็นลงเล่นเป็นประจำ
รักทั้งสองยืนยงคงเล่าขาน
เป็นตำนานสานรักที่หวานล้ำ
คำที่พรอดเคยพร่ำร่ำทุกคำ
เรียมยังจำว่าขวัญชู้พี่ยังคอย.
1 มิถุนายน 2548 23:56 น.
ภูวดินทร์
มองตาแป๋วแมวใครก็ไม่รู้
ดูซิ๊ดูหน้าตาพาอุ้มหนี
คิดลักพากลัวว่าเจ้าของมี
มองซ้ายทีขวาทีมีใครมา
ร้องแต่เช้าเหงาหงอยคอยใครอยู่
เฝ้าแอบดูอยากรู้ผู้เรียกหา
มองอยู่นานผ่านไปหลายเวลา
ใครไม่มาพาเหมียวเคี้ยวข้าวกิน
คงจะหิวกิ่วท้องหมองใจมาก
ให้ลำบากตรากตรำร่ำถวิล
ทิ้งเหมียวน้อยกลอยใจให้โรยริน
ให้แดดิ้นสิ้นลมล้มลงตาย
น่าสงสารวานผู้รู้เมตตา
ช่วยนำพาให้รอดปลอดภัยได้
นำข้าวปลาอาหารใส่จานไป
ยังชีพได้ไส้ท้องไม่ร้องพอ
สงสารเถอะถ้าจิตคิดสงสาร
ให้อาหารสักนิดโปรดคิดหนอ
หรือให้ดิ้นสิ้นลมสาสมพอ
ปล่อยเหมียวขอรอคุณสุนทานใจ
น้ำตาเหมียวไหลย้อยเป็นรอยแล้ว
โอ้ดวงแก้วแมวหมองร้องร่ำไห้
ขาดเมตตาครานี้เหมียวลาไกล
พบกันไซร้ชาติหน้าถ้ามีจริง.
หน้าส่วนตัว
1846
