เหตุการณ์บังคับให้ผมต้องฆ่า

ภูโอบดอย

ผมเกลียดมัน.....
      คุณเคยเกลียดสิ่งใดสักอย่างหนึ่งไหมครับ   เกลียดและขยะแขยงมัน  ชนิดไม่ต้องเห็นมัน  ไม่อยากจะใช้ลมหายใจเดียวกับมัน  หรือแม้แต่จะได้ยินเสียงมัน  ...แม้แต่จะเอ่ยชื่อมัน  ผมก็ไม่อยากพูดถึง

       มันเคยทำอะไรให้ผมหรือ  ...เปล่าหรอกครับ...    แต่คุณเคยเกลียดอะไรมากๆ บ้างล่ะครับ  ที่เข้าเรียกว่า  เกลียดเข้ากระดูกดำ...
      มันไม่ทำอะไรผมโดยตรง  แต่มันจ้องจะทำลายผมทางอ้อม  ...ผมรู้  มันทำร้ายผมทางจิตใจ  มันอาจจะเป็นศัตรูของผมมาตั้งแต่อดีตชาติ  เราอาจจะเคยล้างผลาญกันมาอย่างรุนแรง  แต่...ชาตินี้ขอเป็นชาติสุดท้ายเถอะ
      มันก็รูว่าผมเกลียดมัน  มันจะออกมายืนมองดูผมเงียบๆ  ส่งสายตาเย็นชา  มันอาจจะเยาะเย้ยผม  ผมรู้สึกตัวชา  ขนลุกซู่ไปทั้งตัวทุกครั้งที่เผชิญหน้ากัน  ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชาย....ผมกลัวมัน
     มัน...ราวกับเป็นเงาของปีศาจที่ตามจองล้างผม  คุณเชื่อไหม....บางครั้ง...บ่อยครั้ง....มันปรากฎตัวอย่างประชิดตัวผม  ผมได้แต่ตะลึง  ผมไม่คิดว่ามันจะกล้าถึงขนาดนี้  มันจะสัมผัสตัวผม  ผมสะบัดตัวหนีอย่างรังเกียจ  ผมอสดงให้มันเห็นว่าผมรังเกียจ  ผมขยะแขยง  สะอิดสะเอียนมัน  มันได้แต่มองดูผมอย่างสะใจก่อนที่จะเดินไปเงียบๆ เหมือนตอนที่มันมา
     คุณรู้ไหม  ถึงแม้ผมจะระวังตัวแค่ไหน  แต่มันก็จะมาปรากฎตัวต่อผมเสมอ   มันต้องมีกรรมอาฆาตกับผมมาแน่นอน  ผมนึกไม่ออกว่าผมเคยทำกรรมใดไว้กับมัน  หรือมัน...มันเป็นวิญญาณพยาบาท
     ท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน   กลางดึกที่เงียบสงัดคืนหนึ่ง  ผมต้องสะดุ้งตื่นด้วยเสียงๆ หนึ่ง  ใช่...เสียงที่ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะได้ยินมันในห้องนอนผมเอง  เสียงลากเท้าที่แผ่วเบา  ผมได้ยินเสียงมัน  มันเข้ามาในห้องผมได้ด้วยหรีออย่างไร  
     ผมนอนนิ่ง  ตัวแข็งอยู่บนที่นอน  ใจผมนึกอยากดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้  แต่มือผมชาไปหมด  โอ้...ความหวาดกลัวช่างรุนแรงเหลือเกิน  ทำไม...ทำไมผมต้องกลัวมัน  มันบุกรุกห้องผม  มันเป็นปีศาจ!!!!
     มันเข้ามาใกล้ผมทีละนิด
    ผมได้ยินเสียงมัน...
    มันใกล้เข้ามา.....