11 กรกฎาคม 2547 13:10 น.
มะปรางหวาน5
ขอบคุณที่โทรมาหา
ขอบคุณที่รู้สึกว่ายังมีฉัน
ถ้าอย่างนั้นก็รู้ไว้แล้วกัน
ว่าคืนนี้จะฝัน...ถึงเธอคนดี
รู้ไว้เลยนะ....รู้ไว้
ว่ายังมีใครห่วงใยอยู่ตรงนี้
คิดถึงเธอวันหลาย ๆ ที
และอยากเป็นคนที่เธอให้ความสำคัญ
11 กรกฎาคม 2547 13:02 น.
มะปรางหวาน5
ไม่เคยเชื่อเวลาใครเตือน
ว่าความรักไม่ได้เหมือนการเรียนหนังสือ
ไม่ใช่จะผ่านมาง่าย ๆ อย่างที่ใครร่ำลือ
แต่ความรักคือการเดินทาง
ต้องทุ่มเทให้มันทั้งชีวิต
อาจต้องพลาดผิดไม่เป็นอย่างที่คิดฝัน
หลายสิ่งหลายอย่าง...เกิดขึ้นระหว่างความผูกพันธ์
จนฉันรับรู้มัน....ฉันจึงเข้าใจ
11 กรกฎาคม 2547 12:57 น.
มะปรางหวาน5
เก้าอี้....ตัวเก่า
กับความเหงาที่ผ่านมา
นั่งทบทวนวันเวลา
ที่มีค่ากว่าสิ่งใด
เคยนั่งร้องไห้กับเพื่อนตรงนี้
เพื่อนแสนดีก้ไม่หนีไปไหน
คอยนั่งปลอบนั่งให้กำลังใจ
ยังจดจำ...เวลาตอนนั้นได้ไม่เคยลืม
11 กรกฎาคม 2547 12:50 น.
มะปรางหวาน5
สับสนอยู่เหมือนกัน
ว่าครูนั้นจะไปเมื่อไหร่
ไปพร้อม ๆ กันได้ไหม
เพราะไม่อยากขาดกำลังใจจากครู
แล้วครูจะเชือไหมจะทำให้ได้ดังครูหวัง
ที่ครูเคยสอนอยู่ทุก ๆ วัน
พวกเรานั้นไม่เคยลืม
คำพร่ำบ่นที่ครูสอน
เราอยากย้อนไปจดจำ
เพื่อตั้งความหวังให้ครูยินดี
11 กรกฎาคม 2547 12:42 น.
มะปรางหวาน5
ฉันรักเธอมาก
แต่ไม่อยากรั้งเธอไว้
เมื่อเธอมีใคร
ที่เข้าใจมากกว่าฉัน
เธอจึงรักเขาไห้มากกว่าฉัน
ที่เธอรักกันฉันนั้นไม่เคยน้อยใจ
***********************
หน้าส่วนตัว
537
