10 กันยายน 2547 19:03 น.
มะปรางหวาน5
อันรักแรกแปลกใจยิ่ง
มีหัวใจไหวติ่งไปกับเขา
พอเจอหน้าก็เลยหายบรรเทา
ถ้าไม่เจอแม้เงาก็เหงาใจ
แต่รักแรกของฉันนั้นดูแปลก
เพราะว่าเจอแรก ๆ แอบหวั่นไหว
แต่พอเขาไม่มาไม่เป็นไร
ขอเพียงแค่หวั่นไหวเวลาคิดถึงพอ
6 กันยายน 2547 19:19 น.
มะปรางหวาน5
วาเลนไทร์ปีก่อน
เธอให้ความอาทรกับช่อดอกไม้
พร้อมกับคำว่ารักและห่วงใย
ฉันคือคนในหัวใจที่เธอมี
วาเลนไทร์ปีนี้
ไม่มีแม้เงาของคนดีมาหา
โทรไปหาคนที่รับสายก็บอกว่า
เธอไม่มีเวลามารับสาย
น้ำตาเริ่มจะรินไหล
เจ็บปวดหัวใจเกินจะทนได้
ซุกตัวเองในมุมห้องแล้วร้องไห้
เขาไม่รักเราแล้วจึงเฉยชา
6 กันยายน 2547 19:13 น.
มะปรางหวาน5
พูดแค่นี้เข้าใจแล้วใช่ไหม
ไม่ชอบจริง ๆ นะคราวนี้
บอกนายกี่ครั้งแล้วกี่ที
โธ่นายนี่ซื่อเบื้อเสียจริงเชียว
น่าเข้าใจนานแล้วนะนายเบื้อ
นายมาทำซื่อไปแล้วทำไม
ให้ฉันยอมรับความจริงต่อนี้ไป
ไปให้พ้นจากใจเดี๋ยวนี้เลย
6 กันยายน 2547 19:10 น.
มะปรางหวาน5
เรามีแต่คำว่ารัก
ที่จะอกหักได้ทุกเมื่อ
เขามีคำว่าเหลือเฟือ
และคำว่าเหลือเดนให้กับเรา
ทำไมเราไม่คิด
ว่าเรานะผิดที่รักเขา
อยู่ดี ๆ ดันเอาหัวใจไปแลกกับความเศร้า
จะโทษใครเมื่อต้องกินแห้วกลับมา
6 กันยายน 2547 19:06 น.
มะปรางหวาน5
ที่ผ่านมานั้น
โทษว่าเป็นความผิดของฉันอีกใช่ไหม
คงหาว่าฉันไม่ดูแลไม่ใส่ใจ
เธอเลยหันไปหาใครที่คิดว่าดี
ยอมรับความจริงบ้างได้ไหม
ยอมรับว่าใครเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
ใครกันไม่สนใจไม่ใยดี
และใครกันที่เปลี่ยนไป
เธอใช่ไหมที่เริ่มต้น
เธอใช่ไหมที่เป็นคนเปลี่ยนใจ
เธอใช่ไหมชอบทำคนให้ร้องไห้
เธอใช่ไหมที่ไม่รักใครจริง
หน้าส่วนตัว
723
