๏ ปันเหงากับเงาจันทร์ ๏

มัสลิน

๏ ดั่งแก้วร้าวคราวร้างเส้นทางฝัน
มุมเก่านั้นลางเลือนเหมือนสูญหาย
แสนอาดูรพูนเทวษเปรียบเศษทราย
ลมเฉียดกรายปลิวเกลื่อนอย่างเลื่อนลอย
           
            หวาดหวั่นไหวในหวังครั้งคราใหม่
            ความตั้งใจเริ่มลดจนถดถอย
            เหนื่อยหน่ายคล้ายสะท้านต่อการคอย
            สะท้อนรอยรุกเร้าเร่งเศร้าใจ

ผ่านเงียบงันขวัญหายมาหลายฝน
เหน็บหนาวจนหม่นหมองมองทางไหน
แสงตะวันหันแซมแต้มทิศใด
องศาใจกลับไม่รับกับสุรีย์

             ในสำนึกรู้สึกแล้วแผ่วแผ่วโหย
             ม่านตาโรยล้าแรงพร่องแสงสี
             ท่ามสายลมพรมพร่าฝ่าราตรี
             จันทร์คืนนี้หม่นวูบเป็นรูปเคียว

หนึ่งชีวิตคิดพร่ำท่ามลมโบก
เกลื่อนดาวโศกเย้าแหย่ไม่แลเหลียว
ใจเว้าแหว่งแบ่งฝันกับจันทร์เรียว
เหลือเพียงเสี้ยวปันเหงากับเงาจันทร์

             คิดวาดหวังยังหวั่นในวันพรุ่ง
             แนวโค้งรุ้งไกลไหม?หากใจฝัน
             ทาบทอดผ่านเวลามาสักวัน
             ปลุกตัวฉันตื่นรับกับความจริง ๏