12 มีนาคม 2552 20:19 น.
มิสาระปันหยี
เมื่อคิมหันต์พลันหวนทวนอีกหน
ฟ้าฉ่ำฝนฝากแฝงก็แห้งหาย
หญ้าชอุ่มชุ่มฉ่ำจึงจำตาย
ข่มสุดขืน-ขื่นสุดคลาย,จนวายวาง
ใบไม้ร่วงห่วงหาอาลัยคิด
เฉกชีวิตดิ้นรนทนหม่นหมาง
แม้ปวดร้าวก้าวเดินหน้าหาหนทาง
ถึงชีพลับอับปางไม่ครางครวญ
เมื่อความหวังยังมีซึ่งที่หมาย
สู้ทนอายแอบศัลย์รอยปั่นป่วน
ค่อยปลดเปลื้องเรื่องซึ่งเคยตึงตรวน
วางกระสวนให้สวยงามแล้วตามไป
คิดปลูกไม้เลื้อยงามต้องตามดัด
ให้ไม้รัดซุ้มชูสู้ลมไหว
จะดี,ทราม ตามแต่ทางที่วางไว้
ผลช้า-ไว ย่อมเห็นเป็นมั่งคง
เหมือนปลูกรักวางหลักให้รักรัด
ใครเจนจัดก็จำเพาะเจาะจงส่ง
แต่ปลูกรักยากกว่าไม้ไม่ขึ้นลง
แม้หลักดีก็จะตรงเป็นแนวไป
หากหลักคดคิดหรือรสรักจะมั่น
เลื้อยออกพลันเถารักหาหลักใหม่
ฉะนั้นจึงจับจดอย่าคดใจ
จึงจะได้ชมรักในหลักงาม
เมื่อคิมหันต์พลันหวนทวนอีกหน
จงสู้ทนหวั่นไหวใจวาบหวาม
ทางที่ดีขอเชิญให้เดินตาม
อย่าให้ร้อนลุกลามเป็นความทุกข์ ฯ
8 มีนาคม 2552 03:31 น.
มิสาระปันหยี
ดวงบุหลันทรงกลดหมดเมฆพราง
เผยพระสูตรรูดกร่างกระจ่างแสง
ดาริกาสาดสุกขึ้นแทรกแซง
สะท้อนแจ้งแจ่มไสวในไพรพง
องค์ระเด่นมนตรีสิเหน่หา
กับสังคามาระตางามระหง
เนาไพรสัณฑ์ในประเสบันอากง
ต่างกระสันต์เสียวองค์พระทรงฤทธิ์
ทอดองค์ลงบนแท่นบรรจถรณ์
กำเริบร้อนรักรุดสุจริต
องค์อิเหนาเข้าประคองปองชิด
พระอนุชาสุดคิดสุดอารมณ์
เอนระทวยอวยองค์ลงแนบข้าง
กุมพระกรไว้พลางให้กางห่ม
สองกษัตริย์สู่เสน่ห์เล่ห์ภิรมย์
ต่างชื่นชูสู่สมประโลมรัน
กอดประคองสังคามาระตา
จุมพิตพักตราแล้วรับขวัญ
อนุชารู้ประสงค์พระทรงธรรม์
ป่วนปั่นอยู่บนที่ศรีไสยา
อัศจรรย์ครั่นครึกพิลึกเลื่อน
สั่นสะเทือนทั่วท้องพระเวหา
หิ่งห้อยพร้อยแสงแข่งจันทรา
ทั้งโลกากัมปนาทผาดสำเนียง
อัศวราชลีลาพาชีรับ
เข้าขานขับทำนองแซ่ซร้องเสียง
มิ่งม้าทรงแฝงตรงลงเลียบเคียง
ม้าศึกเลี่ยงหลบกระชั้นพันตู
พอฉายกริชฤทธาเทวาศักดิ์
พลันประจักษ์เป็นฝนรินหล่นซู่
ในเพลาคิมหันตฤดู
สองกษัตริย์สมสู่เสวยรมย์ ฯ
หน้าส่วนตัว
729
