10 ธันวาคม 2548 21:56 น.
มือ ไหม้พาย
มีเด็กน้อยกลุ่มหนึ่งนั่งริมฝั่งน้ำ
คุยขบขำยิ้มร่ามองฟ้าใส
ด้วยมือจะรังสรรค์วันต่อไป
รอเติบใหญ่เพื่อเติบแน่นเต็มแผ่นดิน.
นกน้อยเริ่มเรียนรู้
คอยเฝ้าดูการผกผิน
ผู้ใหญ่สอนให้บิน
เด็กจะบินตามเราไป.
มาเถอะเพื่อน! ได้เวลาออกมาเล่น
ร่วมกันออกความเห็นเล่นแบบไหน
จะฟังเสียงข้างมากจากความพอใจ
ด้วยเงื่อนไขร่วมด้วยและช่วยกัน.
สังคมอันกว้างใหญ่
เจริญได้ถ้าสร้างสรรค์
อำนาจในมือนั้น
จะมีค่าถ้าร่วมแรง.
เลือกเล่นแล้วเลือกสรรผู้นำกลุ่ม
ไว้คอยคุ้มครองไม่ให้ใครกลั่นแกล้ง
เลือกเอาสิ อยากได้ใครให้ชี้แจง
มอบตำแหน่งด้วยคิดสิทธิ์ทุกคน.
คือประชาธิปไตย
คือใช้สิทธิ์ด้วยเหตุผล
คือหน้าที่ประชาชน
คือทุกคนต้องช่วยกัน.
เด็กคนหนึ่ง อยากให้ตัวเป็นหัวหน้า
หยิบตุ๊กตา กล่องขนม กล่องของขวัญ
เร่เข้ามา แล้วหยิบเอาคนละอัน
เพียงเสียงนั้น โหวตให้ข้า อย่าลังเลใจ.
ทุจริตโดยบริสุทธิ์
ใครจะหยุดจะแก้ไข
อนาคตประชาธิปไตย
จะเติบโตเช่นไรไม่รู้เลย?.
........................
แด่...วันรัฐธรรมนูญ
๑๐ ธันวาฯ : ๗๓ ปีบนถนนประชาธิปไตย...
4 ธันวาคม 2548 21:59 น.
มือ ไหม้พาย
หัตถาพ่อโอบอุ้มคุ้มครองชาติ
ให้ทวยราษฎร์ร่มเย็นเป็นสุขศรี
พระเสโทหลั่งสายคล้ายนที
ชุบชีวีรากหญ้าประชาไทย.
รอยพระบาทยาตรานำหน้าลูก
พ่อฝังปลูกคุณธรรมนำวิสัย
ใจดวงน้อยตามรอยพ่อ หล่อหลอมใจ
ปณิธานยิ่งใหญ่เพื่อแผ่นดิน.
อาราธนาน้อมใจพระไตรรัตน์
แผ่พิพัฒน์ให้จอมราช ปราศทุกข์สิ้น
ขอพระชนม์พ้นกัลป์ขวัญธานินทร์
น้อมดวงจินต์ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ.
------------------------
๕ ธันวามหาราช
1 ธันวาคม 2548 11:45 น.
มือ ไหม้พาย
ริบบิ้นสีชมพูเธอรู้จัก
เมื่อวันที่ความรักได้เริ่มต้น
เพียงพบครั้งแรกของ คนสองคน
ก็ผลิดอกออกผลเป็นต้นรัก
ฮอร์โมนขี้เหงา เร้ารู้สึก
ลมหนาวของคืนดึก ก็หนาวหนัก
เพลงรักอึกทึกคึกคัก
เหมือนเธอนอนหนุนตักของอารมณ์.
..............................
รุ่งเช้าของความเหงาก้าวมาถึง
เธอหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งขื่นขม
บนเตียงว้างร้างไร้ ใจทุกข์ตรม
เธอร้องห่มร้องไห้ ไร้คนฟัง.
ดอกกุหลาบสีแดงแล้งน้ำเลี้ยง
ความรักคือความเสี่ยง การผิดหวัง
เธอคือเหยื่อความใคร่ ไม่จริงจัง
เหมือนหัวใจพ่ายพัง ดั่งธุลี
ความเจ็บปวดรวดร้าว คือข่าวร้าย
แต่ที่เจ็บจวนตาย คือข่าวนี่
เธอผู้ป่วยรายใหม่ เอชไอวี
ที่ยังอยู่วันนี้ก็เหมือนตาย.
...............................
ถึงทางตันชีวิต -เธอคิดสั้น
การอยู่ไปวันวัน ไร้ความหมาย
เธอไม่รู้ ยังมีคนอีกมากมาย
ที่โชคร้าย แต่ว่าใจไม่ยอมแพ้.
ริบบิ้นสีแดง คือน้ำใจ
คือสายใย แบ่งปันอันแน่วแน่
คือมิตรภาพ กำลังใจไม่ผันแปร
คือรักแท้ จากห้วงแห่งดวงใจ.
...............................
แด่...วันเอดส์โลก
ขอความรักจงเป็นภูมิต้านทานแก่โลกใบนี้
31 ตุลาคม 2548 20:53 น.
มือ ไหม้พาย
ดึกดื่นคืนนี้ผีจะออก
มาหลอกมาหลอนก่อนฟ้าสาง
แลบลิ้นปลิ้นตาทุกท่าทาง
ของขลังเครื่องรางเตรียมวางไว้.
เราอยู่คนละชาติคนละภพ
จะมาบรรจบพบกันไหม?
ความกลัวก่อร่างสร้างจากใจ
มิอาจมองเห็นได้ในความจริง.
เมืองคนเมืองนี้ เหมือนผีหลอก
กลับกลอกกดขี่เหมือนผีสิง
ชั่วดิบเลวดีมีทุกสิ่ง
ปะปนวนวิ่งทั้งจริง-ลวง.
ผีบ้า บอดใบ้ ในสภา
ปากว่า มือประครองแต่ของหวง
ผีโปรเจค ปากร้อง สมองกลวง
กอบโกยตักตวง ห่วงแต่ตน.
ป่าช้าคุณธรรมความสำนึก
ดิ่งลึกเลือนหาย ไร้แห่งหน
ศีลธรรมจรรยา ค่าของคน
ความเชื่อวกวนสู่หนใด.
วันนี้ วันไหน คงได้รู้สึก
ผลลัพธ์ ตกผลึก อาจสำนึกได้
ความจริงทุกอย่างสร้างจากใจ
ทำดีเอาไว้ย่อมได้ดี.
..................................
แด่ ผีและคนบนโลกใบเดียวกัน.
18 ตุลาคม 2548 23:09 น.
มือ ไหม้พาย
หว่านเมล็ดลงไว้ในร่องดิน
ฟูมฟักเฝ้าถวิล จนเติบใหญ่
มือนั้น ไม่รู้ เป็นมือใคร
หยาบกร้าน หนาใหญ่ และด่างดำ.
พรวนดิน ด้วยเหล็ก-กระสุนปืน
พร้อมเสียงสะอึกสะอื้น ยิ่งชื่นฉ่ำ
ฝากแผลเศร้าโศกให้โลกจำ
ดอกไม้ชอกช้ำ สีน้ำตา.
เอา พ่อ แม่ ลูก ใครใช้เป็นปุ๋ย
แผ่นดินกระจุย แหลกลาญด้วยความบ้า
รดน้ำ ด้วยเลือดเนื้อเพื่อนประชา
เข่นฆ่า ไม่ยั้งคิด-ไร้จิตใจ.
เหยียบย่ำ ดอกไม้สันติภาพ
ก่อปาบ จนโลกต้องเผลอร้องไห้
วางระเบิด ปรมาณู กระสุนใด
ก็เหมือนโลก ถูกไหม้-ไฟลุกลาม.
แย้มกลีบ ผลิดอก ออกเป็นเลือด
ระอุเดือด เจ็บตรมด้วยคมหนาม
ร้าวราน เลวร้าย-ดอกไม้สงคราม
ดอกไม้ทราม ดอกนี้มีเพื่อใคร.
เมื่อ ดอกไม้สงคราม บานเต็มที่
จะมีสักคนเยี่ยมยลไหม?
เห็นแต่โลกอ้างว้างร้างหัวใจ
เพราะคนต่างสูญไป ตายหมดแล้ว!!.
* * * * * * * * * *
* * * * * * * *
แด่...ดอกไม้ทุกดอกบนโลกใบนี้
หน้าส่วนตัว
3208
