31 มกราคม 2548 14:38 น.
ม่านแสง แห่งตะวัน
ดอกหญ้า..เริ่มผลิบาน...พัดกิ่งก้านบนยอดเขา
เมฆน้อย...ลอยตัวเบา...ผ่านสายน้ำ สัมผัสขอบฟ้า
ในมุมเก่า...กับเรื่องเล่า...ของดอกไม้แห่งกาลเวลา
ยังคงงดงาม...มากค่า...ทุกครั้งที่เอนกายใต้ฟ้ามองตะวัน
เผลอนิทรา...ฝันไปว่า มีองค์หญิงหน้าสวย...ตัวน้อยน้อย
วิ่งตัวลอย..ร่าเริง แสนบันเทิง...หฤหรรษ์
เด็ดดอกไม้...ไขว่คว้าเมฆ ส่งรอยยิ้ม...ให้กันและกัน
แล้วแอบหัน...ตามาสบ พบฉัน..กล่าวคำว่า สวัสดี
แอบยิ้มหวาน...เห็นใครคนหนึ่ง...หน้าตาละม้ายคล้ายฉัน
เจ้าชายจากทุ่งแสงแห่งตะวัน...ขี่ม้าขาวมาพร้อมดอกไม้หลากสี
หยิบสายรุ้งมาผูกโบว์...ซ่อนหัวใจดวงโต...ให้เจ้าหญิงผู้แสนดี
พลันโลกทั้งใบ...ก็เคลื่อนไหว..เป็นดนตรีอุ่นไอ..สีชมพู
ละอองรัก...ถูกตักริน โปรยปราย...ห่มกายของเราสอง
เจ้าหญิงมอง...ส่งตาใส ไม่กระพริบ...แอบกระซิบบางคำที่ข้างหู
เจ้าชายเขิน...จั๊ก กะ จี้ เจ้าหญิงหนี...หอบรักไปใจพร่างพรู
เก็บรักไว้ในเงาฝัน แล้วปิดประตู รีบตื่นมาดูตะวันลับฟ้า พระจันทร์ครวญเพลง
13 มกราคม 2548 18:36 น.
ม่านแสง แห่งตะวัน
ในบางครั้งฟ้ายังคงสีฟ้า
ในบางคราเมฆเคลื่อนเลื่อนลอยไหว
ในบางที่มีรุ้งทอดกอดฤทัย
กระจ่างใสไกลเกินกว่าสายตามอง
อุทยานหว่านเมล็ดโปรยเกล็ดรัก
เพียรฟูมฟักเฝ้าใฝ่มิให้หมอง
รอใบดอกออกรักไว้ให้เธอครอง
จนกว่ากายเราสองต้องจากไกล
นกยังร้องพรอดทำนองส่อภาษา
ประสานตาคลอเคล้ากระเซ้าใกล้
เอ่ยคำรักลอยกระทบสบหัวใจ
เผยความในให้ต่างรู้เราคู่กัน
จับหัวใจใส่รองเท้าแล้วก้าวย่าง
บนเส้นทางกลางสะพานผ่านความฝัน
ที่ซึ่งไร้ในความจริงมิมีวัน -
หัวใจฉัน...ได้เผย รัก สักครั้งครา
10 ธันวาคม 2547 10:43 น.
ม่านแสง แห่งตะวัน
เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม...
ดูกว้างใหญ่ไร้เส้นขีดมากีดขวาง
เธอเห็นเมฆน้อยน้อยลอยเลือนลาง
อยู่ท่ามกลางฟ้าใหญ่นั่นไหมเธอ
เธอเห็นท้องทะเลครามยามเย็นไหม....
ระริ้วไปไหวมาอยู่เสมอ
เธอเห็นทรายสัมผัสคลื่นนั่นไหมเธอ
เป็นเพื่อนเกลออยู่ใกล้ใกล้ไม่ทิ้งกัน
เธอเห็นเส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวลดไหม...
ที่ขีดไว้ให้ก้าวย่างตามทางฝัน
เธอเห็นไฟประดับแสง...มาร่วมแรงคอยแบ่งปัน
ส่องมุมนี้...มุมนั้น...สว่างไสวนั่นไหมเธอ
เธอเห็นนกผกผิน...โผบินไหม...
เห็นเงาใครคนหนึ่งซึ่งชะเง้อ
คอยเฝ้ามองอยู่ใกล้ใกล้ไม่ไกลเธอ
เห็นความรักตัวเบ้อเร่อ..ที่ฉันบอกเธอเสมอนั่นไหม
2 ธันวาคม 2547 12:27 น.
ม่านแสง แห่งตะวัน
สัมผัสผิวของริ้วคลื่นพัดกลืนหาย
ทอดเกลียวสายสัมพันธ์รักสลักฝัน
คู่เจ้านางนวลน้อยคล้อยตามกัน
ด้วยผูกพันเธอฉันมั่นอุรา
อรุณรุ่งอุ่นไอในสายหมอก
สายลมบอกอย่าตระหนกตกใจหนา
ฉันห่มลมห่มหนาวก้าวผ่านมา
ให้กายาแนบรักอยู่คู่ใกล้กัน
วันฟ้าสวยด้วยเมฆน้อยลอยไหวไหว
นางนวลเจ้าบินขวักไขว่ใจสุขสันต์
ฉันก็จะพัดพลิ้วละลิ่วพลัน
พยุงปีกเมื่อเธอนั้น...พลันอ่อนแรง
และเมื่อฟ้ามืดลงเธอคงหลับ
ฉันจะกลับเนรมิตผลิตแสง
สะกดไม้ใบดอกออกสำแดง
ระบำแห่งคืนสกาวที่ยาวนาน
ยามเธอเหงาเศร้าซึมแสนสับสน
ฉันจะดลมนตราจิตอธิษฐาน
ให้เธอชื่นสดใสใจเบิกบาน
ด้วยลมรักพาดผ่านสัมผัสกาย
เธอเห็นไหมฉันอยู่ในทุกแห่งหน
อยู่เบื้องบนเบื้องล่างทางทุกสาย
อยู่ทุกที่มีเธอมาปรากฎกาย
ซุกซ่อนภายใต้ม่านแสง...แห่งตะวัน
14 ตุลาคม 2547 13:26 น.
ม่านแสง แห่งตะวัน
รับแสงที่โรยรา บนปลายฟ้านภาฝัน
ผลิบานด้วยคืนวัน อันอบอุ่นละมุนละไม
ขานรับใต้แสงดาวพริบพร่างพราวสุกไสว
อ่อนหวานในหัวใจ และอ่อนไหวนัยน์แววตา
ค่ำคืนหฤหรรษ์ บรรเลงฝันที่ปลายฟ้า
ล้อมเรียงด้วยดารา และจันทรามาคู่เคียง
ขับกล่อมท่วงทำนองด้วยเพลงของลมส่งเสียง
ดอกไม้ไหวเอนเอียง เคล้าเคลียเคียงยามราตรี
ใบอ่อนปลิวระบัด กลีบแต้มตัดด้วยหลากสี
ยิ้มหยอกด้วยไมตรี กิ่งก้านมีให้ต่อกัน
พรมหญ้าอย่าร้องไห้ รอเช้าใหม่ที่สุขสันต์
รับแสงแห่งตะวัน ช่วยเธอนั้นซับน้ำตา
นิราศใต้แสงจันทร์ คืนแห่งวันและเวลา
กรีดกรายร่อนกายา บินผ่านฟ้ารัตติกาล
บันดาลสร้างองค์หญิง เสกเตาผิงอิงประสาน
เสกของหวานเสกจาน เสกอาหารทานสองคน
ทิวาหมอกเคลื่อนคล้อย ระเริงลอยกลางสายฝน
ดนตรีสาละวล ณ เบื้องบนพสุธา
องค์หญิงจะไปไหน ค่อย ค่อย จางหายไปให้ร่ำหา
ยิ้มส่งก่อนจากลา พลันลืมตา...ที่ผ่านมา...คือฝันไป
หน้าส่วนตัว
2113
