30 พฤษภาคม 2546 14:16 น.
ยาหม่อง
บังเอิญพบกลับมาพบกัน
ไม่ใช่คนรักเหมือนก่อนนั้นฉันก็รู้
เข้าใจ...ที่เธอไม่หันมามองดู
เพราะอาจกลัวว่าคนข้างๆเธอก็รู้ว่าเราเคยผูกพัน
ฉันจะรู้สึกอย่างไรบ้าง
ก็คงไม่สำคํญเหมือนคนข้างๆเธอคนนั้น
เธอคงไม่รู้เลยฉันเสียใจมากมายเท่าไหร่กัน
เมื่อรู้ว่าเลิกแค่ข้ามวันฉันก็กลายเป็นคนอื่นไป
ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรทั้งนั้น
เมื่อเธอไม่คิดที่จะทิ้งความผูกพันอะไรเอาไว้
แค่อิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่เธอผูกพันคอยรักษาน้ำใจ
ไม่เหมือนกับฉันที่เธอไม่เคยจะให้ความห่วงใยสักนาที
29 พฤษภาคม 2546 15:15 น.
ยาหม่อง
คนที่ไม่มีค่าคนหนึ่ง
เดินทางมาถึงเธอในวันเหงา
แต่งเติมความสุขเล็กๆอย่างบางเบา
แต่จะให้ความสำคัญมากกว่าเขาคงไม่มีทาง
พอจะฆ่าเวลาได้บ้างเพียงเท่านั้น
ขอให้เธอได้มีใครผูกพันยืนเคียงข้าง
หากไม่ได้เป็นฉันที่เดินร่วมทาง
คนที่เธอใช้ทดแทนความอ้างว้างก็คงมี
มีความหมายแค่เพียงเล็กน้อย
แค่คนที่ได้แต่เฝ้าคอยเธออยู่อย่างนี้
คุณค่าความหมายใดเกินกว่าเพื่อนแก้เหงาคงไม่มี
ความรักความหวังดีก็ขอทดแทนแค่นี้แค่อยู่ใกล้ๆเธอ
27 พฤษภาคม 2546 12:34 น.
ยาหม่อง
มีคำพูดเป็นล้านคำที่เธอใช้ทำร้าย
แต่ก็เทียบไม่ได้กับหนึ่งการกระทำในวันนี้
วันที่เธอเดินจากไปอย่างไม่เหลือเยื่อใยดีดี
ไม่เหลือไว้เลยความรู้สึกที่มีเคยมีตอนรักกัน
แค่เอ่ยเพียงหนึ่งคำว่าลาก่อน
แล้วจบความรักความอาธรไว้แค่นั้น
ไม่มีค่าเลยหรือกับความผูกพัน
หรือเธอคิดว่าสำหรับฉันไม่เคยมี
หันมามองสักครั้งได้ไหม
ว่าคนที่เธอทำร้ายใจเป็นอย่างไรในนาทีนี้
นึกว่าสงสารคนรักคนหนึ่งที่เธอเคยมี
มันจะเป็นแค่หนึ่งวิธีที่จะต่อชีวิตที่ไม่เหลือดีแค่...เสี้ยวเวลา
22 พฤษภาคม 2546 12:12 น.
ยาหม่อง
ต่อให้โลกนี้เหลือเพียงแค่ฉัน
เธอยังจะยืนยันจะเดินไปจากกันอีกไหม
ต่อให้ไม่เหลือใครแล้วไม่ว่าจะยังไง
เธอก็คงเลือกที่จะเดินจากไปอยู่ดี
เป็นผู้หญิงเพียงน่ารำคาญ
ที่เธอต้องทนทรมานกับการทนคบอย่างนี้
มาอ้อนวอนฉันให้ปล่อยเธอไปแต่โดยดี
รู้มั้ยมันเจ็บทุกทีที่ฉันได้ฟัง
ขอโทษที่เคยทำให้เธอลำบากใจ
ถ้ารักของฉันมันมากไปจนทำให้เธอต้องลำบากใจอย่างนั้น
จะไม่ขอรั้งเธอให้กลับมาเป็นคนผูกพัน
พอจะทดแทนได้ไหมกับความผิดของฉันที่รักเธอมากไป
20 พฤษภาคม 2546 13:04 น.
ยาหม่อง
ก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา
มีเสียงหัวเราะมีน้ำตาเหมือนผู้หญิงคนนั้น
เธอเอาอะไรมาตัดสินว่าใครเข้มแข็งกว่ากัน
แล้วเหตุผลที่เลือกคนนั้นเพราะเขาอ่อนแอ
ก็เลยคิดเองว่าฉันไม่มีหัวใจ
เข้มแข็งและทนอยู่ได้กับความปวดร้าวแน่แน่
เลยใช้คำตัดสินลำเอียงของเธอมารังแก
แล้วปล่อยฉันลอยแพไม่มาใส่ใจ
คิดว่าฉันไม่มีความรู้สึก
ไม่คิดถามไถ่ว่าฉันจะเจ็บลึกมากมายแค่ไหน
ห่วงแต่ความรู้สึกเขาเก็บเอามาเป็นความทุกข์ใจ
ทิ้งฉันให้อยู่กับหมองไหม้ เจ็บแค่ไหน......ไม่ถามสักคำ
หน้าส่วนตัว
1212
