คนเดียว...ล้านคำขอบคุณ

รอยร้าวอันอบอุ่น

ยามบอกเล่าเรื่องราวอันน่าเศร้าใจของเพื่อนมนุษย์
ดูเหมือนว่าผู้คนจะไม่อาทรร้อนใจอะไรเลย
ยังดีหน่อยก็อาจจะแสดงสีหน้าเห็นใจเพียงแวบหนึ่ง
หรือแสดงความเสียใจในเรื่องผ่านมาเพียงผ่านๆ 
หลังจากนั้นก็กลับไปสนใจเรื่องอื่นๆ ที่สนุกๆ ต่อไป

นับตั้งแต่เสียเสาหลักของครอบครัวมา ร่วมจะ 3  ปี.
ปัญหาภายในบ้านเกิดขึ้นมาตลอด.จากปัญหาเล็กๆ
ก็เริ่มใหญ่ขึ้นๆ จนในที่สุดก็เกิดการเปลี่ยนแปลง.
ของความรู้สึกของคนภายในบ้านจากที่เคยรวมกันเป็นหนึ่ง
กลับแตกออกเป็นคนล่ะทิศละทางยากที่จะจับมารวมกันในขณะนี้

การเปลี่ยนแปลงที่เริ่มจะมีบุคคลภายนอกเข้ามาเกี่ยวข้อง
จนในที่สุดคนภายนอกก็เข้ามาเป็นคนภายในบ้าน
ส่วนคนที่เคยเป็นบุคคลภายในบ้านก็กลับออกจากบ้านไป
หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว แทบรับไม่ได้
คนที่รับไม่ได้ก็คือคนที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปไหนเช่นเรา
เมื่อหมดเสาหลักของครอบครัวแล้ว ด้วยความที่เป็นลูกคนโต
ก็พยายามที่จะเป็นเสาหลักของครอบครัว เพื่อให้คนในบ้านได้พักพิง
ทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวยังเป็นครอบครัวเป็นที่พึ่งพิงให้

.แม่.ผู้ซึ่งสูญเสียสามีผู้ซึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวมาเป็นยี่สิบกว่าปี

.น้องสาวน้องชายผู้ซึ่งสูญเสีย พ่อ อันเป็นที่รักยิ่ง

ยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่การเรียน ทิ้งอนาคตของตัวเอง.
เพื่อออกมาทำหน้าที่แทนพ่อ  ผู้ซึ่งจากไปอย่างไม่มีวันกลับ.
.แต่แล้ว.ทุกสิ่ง.ทุกอย่างที่ทุ่มเทไปก็สูญเปล่า!.
เมื่อคืนที่เราพยายามทุ่มเทให้เขา ต่างก็หาคนที่มาทำหน้าที่แทนเรา

.แม่มีคนคอยปกป้องคุ้มครองคนใหม่ เข้ามาอยู่ในบ้านร่วมกัน

.น้องสาวมีคนคอยดูแลเอาใจใส่ แล้วก็ออกจากบ้านไปแล้ว

ส่วนเราก็ดูแลน้องชายวัย 10 ขวบต่อไปภายในบ้านเดียวกับแม่

ความเข้าใจที่เคยมีให้กันเริ่มเปลี่ยนไปมากขึ้นเข้าไปอีกเรื่อยๆ.
จนในที่สุด เกินกว่าที่ตัวเราจะทนรับได้ทำดีเท่าไร ทำดีแค่ไหน
ยอมรับทุกอย่าง ยอมให้ทุกอย่าง แต่ผลที่ได้รับกลับมา
กลับมีแต่ความช้ำใจ  สิ่งที่ได้รับคือ การแสดงออกที่เปรียบเหมือน
ตัวเราเป็นบุคคลภายนอกวันๆ มีแต่ความกล้ำกลืนฝืนเก็บไว้
เพื่อความสงบสุขของคนภายในบ้าน ก็ทน ทน แล้วก็ ทน ทน

เปรียบได้กับลูกโป่ง ที่โดนสูบลมเข้าไปเรื่อยๆ เมื่อเนื้อที่ที่มีมันเต็ม
เกินกว่าที่จะขยายตัวออกไปได้ มันก็.แตกออกเป็นเสี่ยงๆ 
มันก็ไม่ต่างอะไรกับเรา จากเด็กที่เคยเป็นเด็กดีมาตลอด.
เด็กร่าเริงที่ทุกคนพึ่งพาได้  เด็กว่านอนสอนง่ายในสายตาของทุกๆ คน
ก็เริ่มเสียคนสิ่งใดที่ไม่เคยทำ สิ่งได้ที่ไม่เคยดื้อรั้นก็ทำหมด
(ยกเว้นเที่ยวกลางคืน กินเหล้า และเสพยา พวกนี้ไม่เคยแตะ)

เก็บตัวอยู่ในห้องนอน  มีสิ่งที่เป็นเพื่อนก็คือ Computer และ
 Internet    Pirch   ใน irc.  มีเพื่อนมากมายเยอะแยะ .
คบหมดทั้งดีทั้งชั่ว เพียงแค่อาทิตย์เดียวก็มีเพื่อนคุยร่วม 10 ห้อง
ในนั้นตัวเราคือคนร่าเริงแจ่มใส เฮฮาปาตี้มากๆ เพื่อนๆ ต่างก็
อยากคุยด้วยเพราะเป็นคนไม่ซีเรียสไรเลยสักนิด  หารู้ไม่ว่า
ตัวจริงนั้น เราก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กมีปัญหาเลยสักนิด.
เล่นไปเรื่อยๆ เป็นเวลาครึ่งปีได้ หรืออาจจะมากกว่านั้นนิดหน่อย
จวนจนเมื่อ เหตุการณ์ในบ้านถึงจุดแตกหักครั้งยิ่งใหญ่รับไม่ได้
ตัวเราเกิดการลังเลที่จะตัดสินใจเลือกอยู่สองอย่างระหว่าง.
การออกจากบ้านนี้ไป  หรือ  การทำตัวให้หายไปจากโลกนี้

ก็ได้พบกับคนๆ หนึ่ง ใน irc.  เขาเป็นคนที่มีอะไรคล้ายๆ กัน
แม้อายุจะห่างกันร่วม 10 ปีได้  เรามีความคิดคล้ายๆ กัน พบเจอ
อะไรคล้ายๆ กัน ที่สำคัญในขณะนั้นรู้สึกเหงาและอ้างว้างไม่ต่างกัน
เขาผู้ซึ่งรู้จักกันได้ไม่นานแถมรู้จักกันทางตัวหนังสือเท่านั้น
กลับเป็นผู้คอยช่วยเหลือในวันที่เราล้ม
อยู่เคียงข้างในวันที่เราทุกข์คอยชื่นชมในวันที่เราเป็นสุข
ในขณะที่ไม่มีใครที่เข้าใจเราเลยแม้แต่คนเดียว
ไม่ว่าจะเป็น แม่ น้องสาว ญาติพี่น้อง 
หรือแม้แต่เพื่อนๆ ที่คบกันมาเป็นสิบปี

คน ๆ นี้กลับเข้ามาคอยอยู่ข้างๆ สั่งสอน
และแนะนำชักจูงเราให้เจอแต่สิ่งที่ดีๆ
เดินทางไปในแต่ทางที่ดีๆ  อยู่ตลอดเวลา .
ทั้งๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของเค้าแม้แต่นิดเดียว
ทั้งๆ ที่ตัวเราเองก็เรียกได้ว่า เป็นคนดื้อรั้น
กับคนที่ไม่สนิทกัน อยู่พอสมควรแต่กับคนๆ นี้
กลับยอมเชื่อฟังเค้าได้อย่างง่ายดายนัก 
...อาจจะเป็นเพราะว่า.
เค้าคือคนที่.เข้าใจเรามากที่สุดก็ได้ 
เรียกได้ว่าเราเป็นคนโชคดีที่ได้พบกับคนที่ดี
ในขณะที่ตัวเองกำลังคิดอยากจะเสียคน เพื่อประชดชีวิต

คำขอบคุณที่มีให้คงไม่พอ 
หากจะเปรียบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาให้เรา
พูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่าในสายตาของเรา
..เขาคือ ผู้ชายที่ดีที่สุดรองลงมาจากพ่อ .

เขาเปรียบเป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน 
เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เราต้องการ
.....วันนี้ ณ เวลานี้  .......
แม้เหตุการณ์ต่างๆ จะไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก
แต่ในความรุ้สึกของเรานั้น
มันเกือบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย.
เพราะเราได้คนๆ นี้คอยเข้าใจ 
แนะนำ สั่งสอน ดูแลเอาใจใส่อยู่ตลอด
ทำให้เราได้พยายามเข้าใจแม่และน้องสาวได้มากขึ้น 
ยอมรับสิ่งต่างๆ ได้มากขึ้น  
แม่ก็ได้เริ่มหันมาดูแลความรู้สึกของเรามากขึ้นเช่นกัน
บ้านที่เคยร้อนระอุ แทบอยู่ไม่ได้ 
ก็เริ่มที่จะเย็นมากขึ้น เริ่มจะเข้าใจ
ในกันและกันมากขึ้น

ล้านคำขอบคุณ ก็ยังคงจะตอบแทนให้กับคนๆ นี้
ไม่เพียงพอในความรู้สึกเราขณะนี้ 
ไม่มีอะไรจะตอบแทนให้เขาได้ นอกจาก
จะทำตามคำแนะนำสั่งสอนที่เขาพยายาม
พร่ำอดทนสอนคนหัวดื้อเช่นเรา
......หลายสิ่งหลายอย่าง..
ที่เราทำพลาดไป หักหลังทรยศความรู้สึก 
ความจริงใจที่เขามีให้.ต่อแต่นี้ไปมันจะไม่มี
สิ่งใดที่ทำร้ายความรู้สึกทั้งคำพูดและพฤติกรรม
ทั้งในสิ่งที่เขารับรู้ และไม่เคยรู้ 
ก็กราบขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วย.
สัญญาจากหัวใจต่อไปมันจะไม่มีอีก 
จะไม่มีคำพูดและพฤติกรรมที่เคยทำร้ายอีกต่อไป 
จะมีก็แต่ความซื่อสัตย์ จริงใจมอบให้.
สัญญาค่ะ.สัญญา


น้ำค้างหยดลงยอดหญ้า
น้ำตาหยดลงบนหมอน
เคว้งคว้าง..หวั่นไหวในบางตอน
ไม่มีใครบั่นทอน ความเหงาออกจากใจ
.จนมาถึงวันนี้.
พบเจอเธอคนดีที่ห่วงหา
เธอเติมรัก กำลังใจเรื่อยมา
จนใจที่เคยอ่อนล้า เริ่มมีกำลัง
จะตอบแทนรักเธอด้วยหัวใจ
ที่เปี่ยมล้นความห่วงใยเธอเท่านั้น
จะรับและรักษาความผูกพันธ์
ให้คงมั่นตลอดไป.ไม่ลืม.