25 กันยายน 2553 21:50 น.
รักษา
บางบัวบานไสวปลอบใจเหงา
ไยบางเงาเทาทาบให้วาบหวาม
ก่อกำแพงแบ่งสันกั้นเขตุคาม
ย้ำเหยียดหยามปรามมาระอาใจ
โลกทั้งโลกโศกเศร้าราวในฝัน
คืนและวันวาดแต้มเกลี่ยแก้มใส
ความชิงชังชาเฉยเผยความนัย
นานเพียงใดดวงเปื้อนจะเลือนกลาย
นั่งทบทวนทางฝันในวันหวัง
รักประดังฝังมั่นพลันเลือนหาย
หรือจะรอต่อแค้นคลอนแคลนคลาย
ค่อยต่อสายปลายสองคล้องสัมพันธ์
เมื่อต่างฝ่ายคล้ายหากยากประสาน
ใครเหมือนพาลมารร้ายสลายฝัน
ใครถูกผิดคิดแผกแตกต่างกัน
ไม่นานวันพลันปรากฎให้จดจำ
บางบัวบานไสวปลอบใจเหงา
ไยบางเงาเทาทาจนน่าขำ
ก่อกำแพงแน่นหนากว่าเคยทำ
เหมือนดุจย้ำเหยียดหยามเกินความพอ
คงต้องให้เวลาทำหน้าที่
วนทิวาราตรีกี่รอบหนอ
นานเพียงใดก็ยังตั้งตารอ
ฝืนใจท้อทนแม้นหวังแสนไกล
..............
28 สิงหาคม 2553 20:32 น.
รักษา
เราจะไม่รอใครใช่ไหมขวัญ
เราจะไม่รอกันแม้วันไหน
ถึงเราอยู่ห่างแสนสุดแดนไกล
ก็จะไม่มีใครได้เฝ้ารอ
การรอคอยน้อย-มากถ้าหากหวัง
เฝ้าระวังระไวทุกข์ใจหนอ
เมื่อไม่มีสัญญาว่าต้องรอ
เลิกจรดจ่อรอสารทุกวารวัน
รู้เพียงว่าบางใครในที่โน่น
ส่งสายใยอ่อนโยนจากโพ้นฝัน
ส่งสายใยไมตรีมีต่อกัน
เพื่อแบ่งปันใจเปลี่ยวยามเดียวดาย
ก่อนเธอเอ่ยเผยว่ารอท่าสาร
จะรออ่านเรียงร้อยถ้อยความหมาย
หากนานเนิ่นเกินนับอาจกลับกลาย
จนถึงสายสัมพันธ์สะบั้นลง
หากเราไม่ได้ตั้งความหวังเลิศ
หวังไม่เกิดเกินจะได้ประสงค์
ความสัมพันธ์นั้นย้ำใจจำนงค์
ไม่หวังคงเคียงหมายได้ร่วมทาง
อาจเศร้าบ้างอย่างใครที่ได้สัญ-
ญาผูกพันธนาหากมุ่งถากถาง
ไม่จำต้องปิดงำเงื่อนอำพราง
เพราะเราต่างสร้างฝันตามครรลอง
เมื่อไม่ได้คาดหวังแต่ตั้งต้น
ความอดทนจนคล้ายมิไหม้หมอง
ไม่ได้หวังตั้งใจจะได้ครอง
มิหวังจองจำกันทุกวันไป
เราจะไม่รอใครใช่ไหมขวัญ
เราจะไม่รอกันนั้นใช่ไหม
จะไม่ให้รักชังกักขังใจ
เผื่อวันใดไกลกันไม่หวั่นเกรง
สัญญากันแบบนี้จะดีไหม
นานเพียงใดใจไม่หมายข่มเหง
ให้สัมพันธ์ล่องลอยปล่อยตามเพลง
เพื่อบรรเลงบอกใจไยต้องรอ..ฯ
...............
รัฐ รักษา
27 กรกฎาคม 2553 22:11 น.
รักษา
แดดเดือนเก้าคราวที่ไม่มีฝน
ฟ้าเบื้องบนเบิกกว้างจนร้างเหงา
นกหากินบินว่ายกรายฟ้าเทา
ความเปลี่ยวเปล่าปลอบใจให้ชาชิน
ลมแร้งร้ายคล้ายกรีดคมมีดเฉือน
ตะวันเลือนเตือนนกผู้ผกผิน
ตนตัวเดียวเที่ยวมาแหล่งหากิน
โผจากดินด้นฟ้าดั่งท้าทาย
จึงรู้ได้ในฟ้าหามีน้ำ
เหมือนยิ่งย้ำสำแดงแห้งเหือดหาย
เห็นก็แต่ลมหมุนและฝุ่นทราย
ที่ละลายกายพลิ้วปลิวล่องลอย
ใครอาจมองละอองทรายแสนไร้ค่า
หรือเห็นท่าว่านานพาลถดถอย
รอถึงคราถ้าฝนรินหล่นปรอย
คงร่วงผลอยค่อยลู่ลงสู่ธาร
เจ้านกน้อยคอยใครในเวิ้งฟ้า
ควานค้นหาป่ากว้างอย่างกล้าหาญ
บินสู้ฟ้าท้าฝนจนชำนาญ
จึงต้านทานผ่านฝ่าพายุแรง
บินวนคว้างกลางฟ้าคราไร้ฝน
เริงลมบนจนทั่วหัวระแหง
พลิ้วหลบหลีกปีกหางอย่างพลิกแพลง
เพราะกล้าแกร่งเกินกริ่งเกรงสิ่งใด
แดดเดือนเก้าคราวที่ไม่มีฝน
เงียบลมบนจนนิ่งไม่ติงไหว
ในวันเหงาเปล่าเปลี่ยวเที่ยวทางไกล
จึงหัวใจใฝ่หาใครมาเคียง
โอ้ฝุ่นทรายระบายฟ้าแต่ครานั้น
มาหุนหันพลันไปไม่ส่งเสียง
นกหวลคืนชื่นหมายได้ร่วมเรียง
หวังครองเคียงเพียงทรายในสายลม
แม้นไม่มีกี่ใครได้เห็นค่า
แต่นกกล้าท้าเฉพาะว่าเหมาะสม
เมื่อไม่มีกี่ใครใคร่เชยชม
จะหลบลมลงหนุนตักฝุ่นทราย
+++++++++++++
21 กรกฎาคม 2553 23:51 น.
รักษา
บางบัวบานไสวปลอบใจเหงา
ไยบางเงาเทาทาบให้วาบหวาม
ก่อกำแพงแบ่งสันกั้นเขตุคาม
ย้ำเหยียดหยามปรามมาระอาใจ
โลกทั้งโลกโศกเศร้าราวในฝัน
คืนและวันวาดแต้มเกลี่ยแก้มใส
ความชิงชังชาเฉยเผยความนัย
นานเพียงใดดวงเปื้อนจะเลือนกลาย
นั่งทบทวนทางฝันในวันหวัง
รักประดังฝังมั่นพลันเลือนหาย
หรือจะรอต่อแค้นคลอนแคลนคลาย
ค่อยต่อสายปลายสองคล้องสัมพันธ์
เมื่อต่างฝ่ายคล้ายหากยากประสาน
ใครเหมือนพาลมารร้ายสลายฝัน
ใครถูกผิดคิดแผกแตกต่างกัน
ไม่นานวันพลันปรากฎให้จดจำ
บางบัวบานไสวปลอบใจเหงา
ไยบางเงาเทาทาจนน่าขำ
ก่อกำแพงแน่นหนากว่าเคยทำ
เหมือนดุจย้ำเหยียดหยามเกินความพอ
คงต้องให้เวลาทำหน้าที่
วนทิวาราตรีกี่รอบหนอ
นานเพียงใดก็ยังตั้งตารอ
ฝืนใจท้อทนแม้นหวังแสนไกล
..............
18 กรกฎาคม 2553 23:54 น.
รักษา
On the beach, when I was a little boy.
I enjoyed, not the toys but the tales.
There was the time that I have no pain.
In the nights with out rain, I was told the legend of things.
Gentle waves move quietly from the fared sea.
Those nights that pretty moon and stars were shining.
While the wind blown and I started thinking.
About gentle waves were kissing the sandy beach as always.
Thousand and thousand of printing on the sand left behind.
I don’t know why and how long this sandy printing would stay.
Even though waves being gone away.
I saw sandy beach was still waiting for those lovely kiss
You might be the lovely sand.
While I planed to become lonely wave as it is.
Together we have created sand prints on that and this
Night and day, sands miss waves when they had gone.
If I were those lonely waves as though,
My hope is so as gentle wave want to be back and kiss the lovely sand upon.
Under the shining moon and stars far beyond.
From darkness night till dawn with no tired, but full tears.
+++++++++++++++++
หน้าส่วนตัว
1287
