23 พฤศจิกายน 2551 14:59 น.
รัมณีย์
แผ่วแผ่วเพียงลมกระทบ
สงบท่ามความเคลื่อนไหว
ผัสสะเกิดขึ้นที่ใด
ปล่อยวางลงได้เงียบงัน
สะอาด สว่าง สงบ
รู้ครบแจ้งใจในขันธ์
เกิดดับสลับเวียนกัน
ยึดมั่นคือทุกข์รุกทรวง
รู้ตัวรู้ใจ รู้ธรรม
รู้เครื่องน้อมนำหลุดบ่วง
รู้หยุด รู้ห่างทางลวง
รู้ละ รู้ล่วงพันธการ
แผ่วแผ่วเพียงลมกระทบ
สงบตอบรับสรรพสาร
โลกหมุนดุลหลักจักรวาล
ดวงมานนิ่งหยุดวิมุตติธรรม
10 พฤศจิกายน 2551 00:12 น.
รัมณีย์
หนาวนี้เห็นทีจะหนาวใหญ่
หนาวหัวใจโศกช้ำร่ำกำศรวล
หนาวรักจางร้างไร้ใจรัญจวน
หนาวใจครวญคอยหวังทั้งน้ำตา
หนาวลมหนาวผ่าวผันถึงพรรณไม้
คงปวดร้าวใช่ไหมไพรพฤกษา
ยืนต้นนิ่งทิ้งใบไร้วิญญาณ์
บ้างต้องลาร่างล้มทับถมดิน
หนาวปีนี้อาจไม่มีถึงปีหน้า
ไม่มีฟ้าโปรยฝนหลั่งชลสินธุ์
ไม่มีภาพรับขวัญวันสมจินตน์
ไม่มีเสียงเพลงพิณให้ยินกัน
สิ้นแล้วคำร่ำวอนง้องอนเอ่ย
สิ้นแล้วคำรักเผยเคยร่วมฝัน
สิ้นแล้วคุณความดีเคยมีปัน
สิ้นแล้วสิ้นคืนวันเคยชื่นชม
หนาวนี้คงเป็นหนาวคราวสุดท้าย
ก่อนสัมผัสเลือนหายคลายขื่นขม
ลมพัดหวิวปลิดใบปลิวลิ่วตามลม
ค่อยร่วงพรมผืนภพสงบงาม
หน้าส่วนตัว
1178
