27 กุมภาพันธ์ 2549 15:27 น.
ราศีตุลย์
ฉันไม่มีดอกไม้.......
ฉันไม่ของขวัญ...........
ฉันไม่ถนัดสร้างคำอวยพรที่สวยหรู
แต่ฉันไม่เคยร้างความปรารถนาดี
คนดี...
ณ วันนี้ วันที่..เราต่างมีภาระหน้าที่ผูกพัน
ความปรารถนาดียังส่งถึง
ความรักยังมีให้....
ไม่ได้บอกเป็นคำพูด..เป็นมันยังรู้สึกได้
พระเจ้าไม่ได้สร้างให้เรามาคู่กัน
แต่พระเจ้า..ไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันยังคงรักเธอ
.......
ทุกค่ำคืนที่แหงนมองดาว...
เหมือนที่เขาว่ากันว่า..ดาวที่เรามองเป็นดาวดวงเดียวกัน
พระจันทร์ที่ฉันขอพรให้เธอ..ก็เป็นดวงเดียวกัน
เพียรหวังให้เธอรับรู้และได้รับพรนั้น..
....
27 กุมภาพันธ์ 2549 15:01 น.
ราศีตุลย์
เช้าวันหนึ่งของการเดินทาง..
หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไม....หัวใจรู้สึกล้ามากกว่าที่เคยเป็น
...จะกล่าวหาว่าชีวิตไม่มีใครก็ไม่ใช่
ยังมีและยังคงเป็น...แต่เหมือนไม่มีกำลังใจ
ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในใจรึปล่าว
หรือเป็นเพราะเหตุผล....
ความอดทนที่จะรับฟังอีกฝ่ายมันลดน้อยลง
..น้อยลงซึ่งบางครั้งเหมือนไม่เหลือเลย
..พยายามหาเเหตุผล...ของความคงมั่น..
เมื่อวันเวลาผ่าน..ทุกคนมีเหตุผลเข้าข้างตัวเองได้เสมอ
เริมที่จะทำตามใจตัวเองมากขึ้น.....
โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกดีหรือไม่....
....มันเป็นเรื่องราวแสนจะธรรมดาของชีวิต
คงไม่มีใครอยากให้อะไรๆเปลี่ยนแปลงไปจากที่เป็นอยู่
การโอบประคองชีวิตของกันและกัน
น่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด.....
นี่กระมัง...เป็นเหตุผลให้เช้าวันนี้
เป็นเช้าที่เริ่มต้นทำงานอย่างล้ามากเหลือเกิน.....
ดูเหมือนบางครั้ง...หัวใจร้องไห้
...หากทำได้ จะเดินทางกลับไปตักตวงเอาวันก่อนเก่า
กลิ่นอายของความอบอุ่น...จากสองตา..สองมือที่โอบกอด
ไม่ต้องมีเหตุผล..ไม่ต้องมีข้อขัดแย้ง
ความรักยังเกิดขึ้นได้.....ยังคงมั่น ยังคงอยู่..
.....เพราะเพียงแค่หลับตา นึกถึงวันก่อนเก่าเพียงนิด
กลิ่นอายของความอุ่น อ่อนโยน ยังเติมพลังให้กับชีวิตได้
...แล้วถ้าหากว่าวันนี้...เป็นเหมือนวันก่อนเก่าได้
การเดินทางในเช้าของวันนี้ ..คงไม่ล้า..อย่างที่เป็น
9 กุมภาพันธ์ 2549 23:38 น.
ราศีตุลย์
.เคยได้ยินบทเพลงนี้มั๊ย
....แม่น้ำนี้ชือนิจนิรันดร์
เป็นทีซึ่งเรานัดพบกัน
จูบครั้งแรกใต้เงาพระจันทร์
เสียงเธอพร่าสั่น...ฉันเห็นน้ำตา.....
...
เราเรียกบทเพลงนี้ว่า..บทเพลงแห่งความรัก
ความรักของฉันเริ่มต้นที่นั่น
แม่น้ำนิจนิรันดร์
ฉันภาวนา..ขอพรพระเจ้า..ขอให้ความรักของเราคงมั่น
อยู่บนความเป็นนิจนิรันดร์..เหมือนแม่น้ำสายนั้น
....
ในยามที่ท้อล้า...หม่นเหงา
ฉันเคยนึกถึงแม่น้ำสีเทา...กับตักอุ่นๆที่เคยหนุนนอน
....ความรักสร้างพลังสำหรับทุกอย่าง...
เพราะเพียงแค่ได้ระลึกถึงวันก่อนเก่า...
การเดินทางของชีวิตในวันรุ่งเช้า..ก็ไม่รู้สึกล้าอย่างที่คิดว่าจะเป็น
ขอบคุณที่โลกนี้มีความรัก...
ขอบคุณพระเจ้าที่ประทานสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตมาให้
..คือ...การได้พบคุณ........
ชีวิตที่เคยว่างเปล่า..กลับถูกเติมเต็ม
จากความอุ่น..อ่อนโยนที่คุณมอบให้
..ชีวิตเริ่มมีคุณค่าและมีความหมายเมื่อมีคุณ
คนดี ฉันไม่ได้รักคุณเพียงแค่ในทุกๆลมหายใจเข้าออก
แต่ ... ตราบแม้ ...ฉันสิ้นลมหายใจ
จิตวิญญาณฉันจะยังคงรักคุณ
...................
6 กุมภาพันธ์ 2549 00:50 น.
ราศีตุลย์
เพราะชีวิตตอนนี้เหนื่อยเหลือเกิน ..
กับอะไรหลายๆอย่าง..รายล้อมเดินทางเข้ามา
ทำไมความเจ็บล้าประดังเข้ามาได้มากมายขนาดนี้..
เราต้องการอะไรกันแน่..
เราอยากได้อะไรกับชีวิต..
มันเป็นคำถามกับตัวเอง..
ทำไมเราใช้ชีวิตให้มันท้อล้ายิ่งนัก..
.....
อยากออกเดินทางไปยังที่เก่าๆที่เคยคุ้น..
เดินเก็บดอกหญ้ากลิ่นละมุนด้วยกัน
ณ วันนั้น เรายังไม่มีภาระมากขนาดนี้
ยังคงมองเห็นทุกอย่างสวยงาม..
...........ดอกหญ้าดอกเดิมยังคงรอ เรารึปล่าวนะ
ไปด้วยกันมั๊ย..
หาพลังให้กับชีวิต.....
เอาความสุขในอดีตมาเติมวันล้าให้มีพลังมากยิ่งขึ้น...
........
อยากบอกว่าเพียงได้ระลึกถึงวันก่อนเก่า..ก็เริ่มจะเป็นสุขแล้ว
6 กุมภาพันธ์ 2549 00:38 น.
ราศีตุลย์
เราไม่อยากเชื่อว่า..
เพราะเป็นทุกข์จากความรัก...หรือเพียงเพราะไม่สมหวังในรัก
ทำให้ทุกคนเข้ามาเขียนบทกลอน
......ดูจะไม่เป็นการทำร้ายความรู้สึกที่เรียกว่ารักหรอกหรือ.........
...พยายามจะเข้าใจ...
ให้กำลังใจ..กับหัวใจทุกดวงที่คิดว่าตัวเองมีทุกข์......
อยากให้ทุกคนรู้สึกเป็นสุขทีได้รัก..
มากกว่าการอยากเป็นสุขกับการที่ถูกรัก.
เพราะการที่รู้สึกรัก...มันใช้หัวใจของเราเอง..
เราสามารถบังคับบัญชาหัวใจเราได้..เพราะเขาเป็นสมบัติในกายเรา
....แต่หัวใจเขาคนอื่น..ที่เราอยากบอกว่า..อยากจะถูกรัก
มันต้องใช้หัวใจของใครสักคน..
ที่จะต้องยอมพร้อมที่จะเสียสละหัวใจทั้งดวงของเขา
เพื่อที่จะรักเรา.........
เราเชื่อว่าไม่มีใครบังคับหัวใจใครได้......
เพราะหัวใจของใครคนอื่น....ไม่ใช่สมบัติของเรา..
ที่จะคอยบัญชาการให้เขาใช้มันรักเราได้ตลอดไป.
มันจะง่ายกว่ามั๊ย..ถ้าเราเพียงแต่ใช้หัวใจเรารัก
และพยายามรู้สึกให้ได้ว่าเป็นสุขที่จะได้รัก.
............
ถ้าเราทำได้......โลกของเราจะไม่มีสีหม่นเทา
...จะไม่มีช่องว่างให้ความเศร้า..เหงา หรือเจ็บได้ย่างกรายเข้ามาได้
มันเป็นความตั้งใจจริงอย่างหนึ่งของเรา..
ที่จะพยายามทำให้ได้อย่างที่เขียนออกมา..
...................................................
เชือมั๊ย...เขียนได้...พูดได้...
ทำทีว่าแกร่ง..มีอุดมการณ์ที่อหังการ์....
.....แต่ทว่าในบางเวลา.....เคยก้มหน้าซบกับดิน
แล้วร้องไห้....กับโชคชะตา..ชีวิต....ทั้งๆที่ไม่มีน้ำตาจะไหล
เพราะพยายามบังคับให้มันไกลเข้าไปข้างในให้หมด..
ไม่ให้ใครเห็นได้ ..แม้แต่ฟ้า..นก..หรือดวงดาว..
จะได้ดูเหมือนว่าเข้มแข็งยิ่งนัก..............
ความรักที่โหดร้าย...ความเจ็บปวดที่เคยเจออย่างบ้าระห่ำ..
มันเคยทิ่มแทง...จนสายเลือดของความเจ็บทอดไหล
ไปตามทางเดินของรัก..........
แห้งเกรอะกรัง...บาดแผลไม่เคยลบ.......
แต่ชีวิตยังยิ้มได้..ยังคงต่อสู้ได้....
ภายใต้หน้ากาก..ที่บอกกับทุกๆคนว่า.....ความรักยังคงงดงาม
มันงดงามจริงๆ.....งดงามยิ่งกว่าชีวิตหนึ่งที่เคยมอบให้กับชีวิตหนึ่ง...
ไม่มีวันสูญสลาย........ถึงแม้ความรักจะทำลายความหวังทั้งหมดของชีวิตไปแล้ว
..................
แต่ทั้งหมด...เราจะไปโทษว่าเป็นเพราะความรัก..ก็คงจะไม่ได้
เพราะทุกอย่างที่กิดขึ้นเป็นเพียงเพราะว่าเกิดจากตัวเรา
.....ประคองความรักไม่ได้..ใช้ความรักไม่เป็นต่างหาก
จึงสมควรแล้วที่เราจะได้รักเพียงแค่การได้รัก..ไม่ใช่ถูกรัก
.. เพียรเก็บความทรงจำดีๆ...ที่เคยรู้สึกว่าถูกรัก
ไม่ให้มันสูญสลายไปกับกาลเวลา..
เพื่อจะได้เอามาเติมเต็มความสุข..ที่เป็นเพียงคนที่ได้รัก
เราคิดว่า...แค่นี้มันก็ทำให้ชีวิตเรามีคุณค่าเกินพอ...
คุณเห็นด้วยกับเราบ้างไหม
หน้าส่วนตัว
1486
