26 กรกฎาคม 2552 13:33 น.
รำจวน
จากหัวใจ..ถึงหัวใจ...ใคร..? คนหนึ่ง
ใจคนซึ่งซึ้งในหัวใจฉัน
คิดถึงมาก ..ยาก !..จะจากกัน
จึงรำพันฝากใจมาให้เธอ
ขอเธอซึ้งถึงค่า...คำว่ารัก
อย่าด่วนหักใจฝันให้ฉันเก้อ
เพราะความภักดิ์รักฉันนั้นเลิศเลอ
พร้อมเสนอชีวามาตายแทน
จะภพนี้หรือว่าภพหน้านั้น
ไม่แปรผันเทิดรักภักดิ์หวงแหน
ถึงใครจะประณามหยามดูแคลน
รักฉันแน่นแฟ้นอยู่หารู้คลาย
พระรามรักภักดีสีดาเจ้า
รักอิเหนาบุษบาค่าเลิศหลาย
พระรถรักเมรีชีวันวาย
เพียงนิยายรักผ่านฉันอ่านเจอ
ความรักฉันนั้นมีมากที่สุด
แม้นมนุษย์เทพไท้ไม่เสนอ
เพราะรักฉันนั้นมีพลีเพื่อเธอ
ใช่เพียงเพ้อหลอกลวงดวงกมล
หากร่างยาวเพียงวาหนาเพียงคืบ
ถูกกระทืบเตะต่อยร้อยพันหน
เหตุเพียงเธอรักซึ้งเพียงหนึ่งคน
ฉัน...ยอมทนเจ็บตัว... เพื่อหัวใจ
ปัจฉิมลิขิต........ศึกรบต้องสู้ด้วยกำลังอันเกรียงไกร
ศึกหัวใจต้องสู้ด้วยหัวใจอันแข็งแกร่ง
25 กรกฎาคม 2552 22:23 น.
รำจวน
ครูนั้นมีความอดทนและอดกลั้น
และมีความบากบั่นการศึกษา
นำความรู้ที่พากเพียรร่ำเรียนมา
เป็นวิชาสอนศิษย์ด้วยจิตใจ
บุญคุณครูมีค่ากว่าน้ำหมึก
ที่จารึกเป็นบทถ้อยร้อยคำได้
ควรเชิดชูบูชากว่าสิ่งใด
จดจำไว้ในลานจิตนิจนิรันดร์
อย่าทำตนเป็นคนไพร่ไร้สำนึก
ที่ครูฝึกสอนไว้ให้มุ่งมั่น
จงทำตัวให้มีค่าสถาบัน
ร่วมสร้างสรรค์ตอบแทนครูผู้อารีย์
เลิกเสียเถอะเลิกเสียทีพวกกี๋โก๋
จงหยุดโชว์ความโง่เขลาเศร้าเหลือที่
จงทุ่มจิตเทใจเรียนให้ดี
บรรดาครูคงจะมีความดีใจ
ฝากบทกลอนไม่อ่อนหวานผ่านความคิด
ถึงญาติมิตรพวกพ้องน้องทั้งหลาย
มุมานะเรียนให้จบพบสบาย
อย่าทำลายน้ำใจครูผู้อุ้มเรา....
25 กรกฎาคม 2552 15:14 น.
รำจวน
คมปากกามีไว้ระบายฝัน
คมจำนรรจ์มีไว้ให้สื่อสาร
คมความคิดมีไว้เพื่อใช้งาน
คมดวงมาลย์มีไว้เพื่อให้เธอ...
25 กรกฎาคม 2552 00:18 น.
รำจวน
มนุษย์ทุกคนมีความกลัวเป็นพื้นฐานอยู่ในจิตใจ แต่หากไม่สามารถควบคุมได้ หรือกลัวมากเกินไป ไม่กล้าทำสิ่งใด เพราะกลัวว่าจะผิดพลาด หรือกลัวว่าจะเริ่มต้นใหม่ ไม่กล้าที่จะเผชิญปัญหาก็ย่อมขาดความก้าวหน้า ยากที่จะบรรลุเป้าหมายในชีวิต รังแต่จะปิดกั้นโอกาสความสำเร็จในทุกๆสิ่งของตัวเอง
อย่าหยุดแค่ที่มีอยู่
จงกล้าเผชิญกับอุปสรรคและปัญหาที่อาจเกิดขึ้น เพราะธรรมชาติของชีวิต คือการดิ้นรนต่อสู้ ด้วยจิตใจที่กล้าหาญ กล้าเผชิญหน้ากับความลำบากเท่านั้น ที่จะสามารถฟันฝ่าไปได้ ชีวิตจึงเปรียบเสมือนเรือที่ออกจากท่า เพื่อโลดแล่นไปในท้องทะเลที่สวยงาม ดังนั้นอย่ากลัวที่จะเริ่มต้นต่อสู้กับชีวิต
เรือที่จอดอยู่ในท่าแม้จะปลอดภัยที่สุด แต่เรือมิได้ถูกออกแบบมาเพื่อให้จอดอยู่แต่ในท่าเราจะพบความงามของมหาสมุทรได้อย่างไร หากไม่กล้าพอที่จะออกไปไกลจากฝั่ง
จงกล้าที่จะใฝ่ฝันถึงความงามของชีวิต และกล้าที่จะฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อให้ถึงฝั่งฝัน
ปัจฉิมลิขิต.....อยากให้กำลังใจทุกๆคนนะ ไม่ว่าคนๆนั้น จะอยู่ในหรือนอกร่มเงาแห่งความคิดใดๆก็ตาม
24 กรกฎาคม 2552 00:45 น.
รำจวน
ฉันเกลียดมัน.........
เกลียดดวงจันทร์ทรงกลดงามสดใส
เกลียดดาราพริบพ้อล้อดวงใจ
เกลียดเรไรกรีดก้องร้องแข่งกัน
เกลียดใบหญ้าที่พริ้วปลิวระยับ
เกลียดลมขับบรรเลงเพลงปลอมขวัญ
เกลียดความมืดคลี่คลุมพุ่มไพรวัน
เกลียดแสงจันทร์สาดส่องลงมองดิน
เกลียดราตรีคืนนี้ที่มืดมิด
เกลียดจนคิดหนีไปให้ไกลสิ้น
เกลียดอรุโณทัยในเมฆิน
เกลียดสุริยะผินที่บินมา
เกลียดแสงแดดแผดจ้ามาคล้ายเผา
เกลียดลมเป่าความร้อนจรมาหา
เกลียดคลื่นกระทบกระทั่งฝั่งคงคา
เกลียดวาจาปลิ้นปล้อนหลอนหลอกคน
เกลียดหัวใจมนุษย์สุดกล่าวถ้อย
เกลียดหญิงร้อยหัวใจไม่อยากสน
เกลียดโจรร้ายประทุษมนุษย์ชน
เกลียดสินบน..ค่าจ้าง..และรางวัล
เกลียดทุกสิ่งที่มีอยู่ในโลก
เกลียดทั้งโชคทั้งเคราะห์เพราะใจฉัน
เกลียดทั้งดีทั้งร้ายเบื่อหน่ายครัน
เพราะใจมันเกลียดทั่ว.....แม้ตัวเอง
หน้าส่วนตัว
1007
