26 มีนาคม 2547 23:09 น.
ละเมอ
แว่วหวานขลุ่ยผิวระทิวไผ่
แสงจันทร์ไล้ส่องสาดลาดทิวผา
เสียงขลุ่ยผิวริ้วไรในอุรา
โอ้อกข้าโศกาพี่ยาเอย...
เพลาดึกเย็นคืนเงียบสงัด
ยากสลัดใจคะนึงพร่ำฝันหา
ด้วยวงพักตร์ยังตรึงอยู่ในแววตา
ด้วยนภายังกระจ่างด้วยแสงดาว....
ด้วยว่าใจข้ายังคะนึงนึก
ด้วยว่าใจข้ารำลึกคะนึงหา
ด้วยว่าใจข้าให้พี่ตลอดมา
ด้วยว่าใจข้าอ่อนล้า...ที่จะคอย...
เสียงขลุ่ยผิวบรรเลงเพราะเสนาะโสต
น้ำตารื้นแล่นโลดลงหลั่งไหล
ข้ารักพี่..รักสุดรัก...สุดดวงใจ
แม้พี่จากข้าไป...ไม่กลับมา
นึกถึงเพลงที่พี่บรรเลงร่วม
นึกถึงท่วงทำนองกระจ่างใส
นึกถึงเสียงแว่วกระซิบบอกความนัย
นึกถึงใจ....จากนี้ไกล..เกินใฝ่ปอง...
เสียงขลุ่ยผิวยะเยือกย่ำใจจิต
คะนึงคิด..ซบหน้าลงกับหมอน
โปรดช่วยข้า...จันทร์จ๋า..ข้าขอวอน
มิอาจนอน..หลับตา..ยังพร่าเลือน
ด้วยว่าข้ารักเขา...ด้วยชีวิต
ด้วยความคิด..ด้วยวิญญาณด้วยสมอง
ด้วยว่ารัก รักแม้..มิได้ครอง
ใจเฝ้าปอง ฤทธิ์รัก ยากหักใจ...
เสียงขลุ่ยผิวแว่วหวานระรานข้า..
ให้รานล้าร้าวเลื่อนกว่าวันไหน
ในคืนนี้คืนที่แสน..เจ็บปวดใจ
คืนที่พี่จากไป...ใจติดตาม...
สิ่งสุดท้ายให้ข้าเตือนไม่เลือนจิต
ให้ข้าคิด...ถึงความหลัง..และหวังหา
พี่ให้ข้าจากวันนั้น..แล้วจากมา
ให้ข้าล้า น้ำตาริน...แทบสิ้นลม..
ปิ่นปักผมแสนงาม..พี่ให้ข้า
ดุจน้ำฟ้า...ระยับแข่งกับดาวใส
สิ่งที่ข้ารักษายิ่งดวงใจ
ที่ข้าใช้อย่างถนอมเนิ่นนานมา
ปิ่นที่พี่ให้ข้าไว้ปักผม..
ปิ่นแสนคม...วันนี้ปลิดชีพข้า
ปิ่นแสนงามเลื่อมวับ...ดับวิญญา
หยุดน้ำตา หยุดชีวิต..มิหยุดใจ...
26 มีนาคม 2547 03:10 น.
ละเมอ
ดอกโศกปลิดโรย.....สลดแสน
ร่วงหล่นโรยแรง.......เสน่หา
รักเอ๋ยจำพราก...จำนรรจา
ร่วงโรย...เหว่ว้า.....อยู่แดเดียว
หน้าส่วนตัว
1381
