31 มีนาคม 2547 02:55 น.
ละเมอ
ฉัน....หลงรักตะวัน
แผดแสงแรงกล้าหาความหมาย
หล่อเลี้ยงสรรพสิ่งมิเว้นวาย
มีเส้นสายลำแสงร้อนแรงรุม
เขา...ผู้เหมือนตะวัน
แกร่งกล้าท้าทันความดีชั่ว
อ้อมแขนแกร่งป้องปกจากความกลัว
มืดสลัวรัวรางไม่ห่างไกล
หากแต่.....
แสงตะวันนั้นจัดจ้า
เหนื่อยล้าเกินแรงต้านทานไหว
ลำแสงแผดเผาทุกสิ่งไป
หม่นไหม้มอดม้วยใต้เงาเธอ
ฉัน...หลงใหลแสงจันทร์
ใฝ่ฝันสีสันอันนวลสวย
หลงเสน่ห์นวลจันทร์จรุงจรวย
ละอองสวยละออแสงละมุนตา
เขา...ผู้เหมือนแสงจันทร์
อ่อนโยนบอบบางเย็นยะยั่ว
แสงจันทร์แสนงาม...ใจขามกลัว
หลงใหลเมามัว...มนตร์แสงจันทร์
หากแต่...
แสงจันทร์นั้นอ่อนแสง
ไร้ซึ่งกำลังแรงปกป้องฉัน
ยังต้องพึ่งแสงเงาจากตะวัน
โอ้เสน่ห์นวลจันทร์อันลางเลือน
ยาก....เกินกว่าจะเลือก
ชีวิตอยู่ได้ด้วยสองอย่าง
หนึ่งคือแสงจันทร์อันเลือนลาง
สองคืออาทิตย์สว่างกลางนภา
ฉัน....แค่แสงดาว
กระพริบพราวราวใจไหวผวา
ได้แต่รอคืนวัน...เวลา
ดาวร่วงลับจากฟ้า....ตลอดกาล
28 มีนาคม 2547 05:07 น.
ละเมอ
ดื่นดึกมืดมัวสลัวแสง
สิ้นแรงอาลัยละห้อยหา
แสงจันทร์แลไกลในสายตา
เหนื่อยล้าลาแรงพร้อมแสงดาว
คิดถึงคิดถึงคะนึงเพ้อ
ยังละเมอวนเวียนอยู่เจียนบ้า
ป่านนี้หลับแล้วหรือพี่ยา
อนิจจา..มิอาจข่มตาลง
26 มีนาคม 2547 23:09 น.
ละเมอ
แว่วหวานขลุ่ยผิวระทิวไผ่
แสงจันทร์ไล้ส่องสาดลาดทิวผา
เสียงขลุ่ยผิวริ้วไรในอุรา
โอ้อกข้าโศกาพี่ยาเอย...
เพลาดึกเย็นคืนเงียบสงัด
ยากสลัดใจคะนึงพร่ำฝันหา
ด้วยวงพักตร์ยังตรึงอยู่ในแววตา
ด้วยนภายังกระจ่างด้วยแสงดาว....
ด้วยว่าใจข้ายังคะนึงนึก
ด้วยว่าใจข้ารำลึกคะนึงหา
ด้วยว่าใจข้าให้พี่ตลอดมา
ด้วยว่าใจข้าอ่อนล้า...ที่จะคอย...
เสียงขลุ่ยผิวบรรเลงเพราะเสนาะโสต
น้ำตารื้นแล่นโลดลงหลั่งไหล
ข้ารักพี่..รักสุดรัก...สุดดวงใจ
แม้พี่จากข้าไป...ไม่กลับมา
นึกถึงเพลงที่พี่บรรเลงร่วม
นึกถึงท่วงทำนองกระจ่างใส
นึกถึงเสียงแว่วกระซิบบอกความนัย
นึกถึงใจ....จากนี้ไกล..เกินใฝ่ปอง...
เสียงขลุ่ยผิวยะเยือกย่ำใจจิต
คะนึงคิด..ซบหน้าลงกับหมอน
โปรดช่วยข้า...จันทร์จ๋า..ข้าขอวอน
มิอาจนอน..หลับตา..ยังพร่าเลือน
ด้วยว่าข้ารักเขา...ด้วยชีวิต
ด้วยความคิด..ด้วยวิญญาณด้วยสมอง
ด้วยว่ารัก รักแม้..มิได้ครอง
ใจเฝ้าปอง ฤทธิ์รัก ยากหักใจ...
เสียงขลุ่ยผิวแว่วหวานระรานข้า..
ให้รานล้าร้าวเลื่อนกว่าวันไหน
ในคืนนี้คืนที่แสน..เจ็บปวดใจ
คืนที่พี่จากไป...ใจติดตาม...
สิ่งสุดท้ายให้ข้าเตือนไม่เลือนจิต
ให้ข้าคิด...ถึงความหลัง..และหวังหา
พี่ให้ข้าจากวันนั้น..แล้วจากมา
ให้ข้าล้า น้ำตาริน...แทบสิ้นลม..
ปิ่นปักผมแสนงาม..พี่ให้ข้า
ดุจน้ำฟ้า...ระยับแข่งกับดาวใส
สิ่งที่ข้ารักษายิ่งดวงใจ
ที่ข้าใช้อย่างถนอมเนิ่นนานมา
ปิ่นที่พี่ให้ข้าไว้ปักผม..
ปิ่นแสนคม...วันนี้ปลิดชีพข้า
ปิ่นแสนงามเลื่อมวับ...ดับวิญญา
หยุดน้ำตา หยุดชีวิต..มิหยุดใจ...
26 มีนาคม 2547 03:10 น.
ละเมอ
ดอกโศกปลิดโรย.....สลดแสน
ร่วงหล่นโรยแรง.......เสน่หา
รักเอ๋ยจำพราก...จำนรรจา
ร่วงโรย...เหว่ว้า.....อยู่แดเดียว
หน้าส่วนตัว
907
