31 พฤษภาคม 2554 14:44 น.
ละไมฝน
ปวงเทวาไม่มีแล้วแถวท้องทุ่ง
ท่านขี่รุ้งกลับสวรรค์บนชั้นฟ้า
ผีตาแฮกที่หัวไร่และปลายนา
ก็ร้างลาจากทุ่งข้าวอย่างร้าวโรย
วิถีไทยถิ่นอีสานเมื่อกาลเก่า
ช่างเงียบเหงาเศร้าช้ำระกำโหย
ยาฆ่าแมลงปุ๋ยเคมีที่หว่านโปรย
กระทำโดยมือมนุษย์สุดคะเน
ดินจึงช้ำน้ำจึงเฟือนเลือนแล้วรัก
จะมีสักกี่ท้องนาไม่ว้าเหว่
วิถีทำเก่าหลังล้วนพังเพ
มนต์เสน่ห์แห่งท้องนาร้างลาไป
เคยร่วมแรงลงแขกกันเกี่ยวข้าว
ศนูว่าวเคยแว่วหวานกังวานไหม
ข้าวเม่าหอมลอมฟางแห้งอยู่แห่งใด
คราดและไถเกวียนเก่าเราแกล้งลืม
ปี่ฟางข้าวสาวนาหน้าใสซื่อ
ยังเหลืออยู่อีกหรือให้หลงปลื้ม
ชาวนาไทยสมัยนี้มักขี้ลืม
หนี้กู้ยืมดอกเบี้ยพราวดอกข้าวโรย...
30 พฤษภาคม 2554 14:31 น.
ละไมฝน
..................................
ดอกไม้สาวฝากเรณูละอองฝัน
เพื่อรังสรรค์พรรณไม้แผ่ไพศาล
โดยแมลงผู้สำแดงสมดุลกาล
โลกเปลี่ยนผ่านกาลกัปนับอนันต์
ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์สำคัญค่า
มวลพฤกษานับอเนกต่างเสกสรร
การดำรงวงศ์วานส่งผ่านพันธุ์
คือความลับอัศจรรย์อันลึกล้ำ
ราวเหลี่ยมเล่ห์เพทุบายใช้ลวงหลอก
อวดกลีบดอกสวยหวานเบ่งบานฉ่ำ
ขจรกลิ่นกรุ่นหอมยั่วย้อนนำ
เชิญมดแมงมาดื่มด่ำดูดน้ำหวาน
ดอกกลีบสาวสีสันแสนสดสวย
หอมแฝงด้วยหายนะระริกร่าน
หากระเริงหลงรสฉ่ำดุจน้ำตาล
มิช้านานจักจมปลักไม้ปักเลน
กลีบหอมหวนหุบร่างไว้ในพลบค่ำ
เกสรฉ่ำจะแทะเล็มราวของเล่น
รุ่งอรุณค่อยคายซากเหลือกากเดน
ภาพที่เห็นว่างามช่วงจึงลวงใจ
พืชลวงพรางเพื่อดำรงให้คงอยู่
ไร้ฤดูสู่สมสนองใคร่
แต่ใจสาวพราวยิ่งกว่าสิ่งใด
ลวงชายให้ยอมสยบแทบเท้าเธอ...
...................
ละไมฝน / ภาพและคำ
28 พฤษภาคม 2554 17:41 น.
ละไมฝน
ของฉัน นี่ของฉัน....
อย่าดันทุรังมายื้อแย่ง
ฉันหวง นักหนา...ค่ามันแพง
ได้มาด้วยแรงไร้ครรลอง
เอามา เอาคืนมา...
ฉันปรารถนาเป็นเจ้าของ
ฉันหวังจะครอบครอง
สิ่งทั้งผองในปฐพี
ของใคร ก็ของใคร
มือคว้าไขว่ได้เต็มที่
สะสมความมั่งมี
เพื่อยินดีในกมล
สัมภเวสียังแย่งเกิด
ยื้อแย่งเถิดจะเกิดผล
แหนหวงข้าวของตน
อัตตาตนยิ่งใหญ่นัก....
......
ละไมฝน/ภาพและคำ
26 พฤษภาคม 2554 15:40 น.
ละไมฝน
เปลือยกายในสายลม พัดผ่านห่มปีกแห่งฝัน
เหน็บหนาวในกายนั้น ผ่อนเพลาลมหลงฤดู
หนาวในจับใจลึก ยามดิ่งดึกพลัดพรากคู่
รวดร้าวลมพรั่งพรู จะหาไหนมาห่มเงา
อ้อมปีกอุ่นอวลไอ โอบกอดไว้ให้คลายเหงา
หล่อเลี้ยงด้วยรักเรา คุ้มครองภัยอันตราย
ทั้งผองต่างเผ่าพันธุ์ ล้วนมีฝันอันหลากหลาย
ชีวันอาจวางวาย ในอ้อมกอดของไพริน
25 พฤษภาคม 2554 15:55 น.
ละไมฝน
เจ้าโมกหอม...หอมฝันถึงขวัญหล้า
อบอวลมวลดาริการะยิบพร่าง
รวยรินกลิ่นละมุนอรุณราง
อุษาสางมิจางหอมถนอมนวล
กลีบขาวพราวพิสุทธิ์สะอาดอิ่ม
ค่อยคลี่ยิ้มระย้าลดาสรวล
ล้อลมระริกระรี้ฤดีเรรวน
แสนปั่นป่วนพิศวาสพิลาสตา
หยดน้ำค้าง...ค้างใบใสกระจ่าง
ชุบใบบางเขียวงามนามพฤกษา
ปรุงเกสรสุขุมยั่วภุมรา
รินเริงร่าท้าแสงตะวันฉาย
ละมุนซึ้ง ตรึงใจข้าฯจริงหนอ
เจ้าโน้มช่อหอมชั่วฟ้าดินสลาย
รวยรินฝันแล้วพลันหม่นและหล่นราย
ร่วงพราวพรายระยับประดับดิน....
ละไมฝน / ภาพและคำ
หน้าส่วนตัว
1383
