28 พฤษภาคม 2551 17:57 น.
ลัลลบาย
...หากเราไม่พบกันในวันก่อน
ฉันคงไม่รุมร้อนวอนครวญหา
ไม่ต้องคิดเสียใจเสียน้ำตา
ไม่ต้องเก็บเธอมาเพื่อใส่ใจ
...หากวันนั้นย้อนได้ไม่ควรพบ
ไม่ควรสบสายตาพาหวั่นไหว
ดั่งชะตาฟ้าแกล้งแสร้งหรือไร
จึงดลให้สองใจเข้าใกล้กัน
...จากวันนั้นชีวิตฉันมันไม่ง่าย
แต่กลับกลายเป็นเรื่องเศร้าเฝ้าโศกศัลย์
เมื่อทุกอย่างพังลงตรงเลิกกัน
เธอกับฉันไม่มีวันจะหวนมา
...เธอผิดใจ กับเขาคนเก่าก่อน
เลยเว้าวอนคบใครใคร่มองหา
ใครก็ได้ที่เห็นใจไม่เย็นชา
แล้วจึงมาเจอฉันคนหวั่นใจ
...ด้วยวันนั้นหัวใจฉันก็พลันเหงา
เลยมาเจอเธอเข้าเราอ่อนไหว
ต่างเติมฝันที่วาดแล้วขาดไป
เลยทำให้ใจสองต้องผูกพัน
...ยิ่งพบเจอยิ่งละเมอยิ่งเผลอใจ
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้ได้สุขสันต์
ดั่งผูกมัดสองใจไว้ด้วยกัน
ไม่มีวันไม่คิดถึงจึงทรมาน
...เพราะด้วยรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจ
ยิ่งตอกย้ำฤทัยให้สงสาร
สุดที่รักของคนอื่นคงยืนกราน
มันกังวานในใจให้ย้ำเตือน
...อย่าไปฝืนอะไรเกินใฝ่ฝัน
เขาคนนั้นมากค่ากว่าใดเหมือน
ฉันยังแทนไม่ได้ไม่ลืมเลือน
เขาเกินเพื่อนเกินกว่าใครในใจเธอ
...ฉันต้องหยุดพักใจไว้แค่นี้
ไว้ตรงที่เพื่อนกันมั่นเสมอ
ก่อนจะรักมากไปให้เพียงเธอ
ก่อนจะเผลอสับสนจนเกินเลย
...ต้องมีใครเอื้อนเอ่ยเผยวจี
หยุดเรื่องราวเสียทีที่เปิดเผย
ก่อนลุกลามไปกว่าคนคุ้นเคย
ก่อนล่วงเลยต่อไปให้จบกัน
...จะไม่พบไม่รักไม่ปักใจ
ไม่ทุ่มเทต่อไปให้โศกศัลย์
เราจะไม่หยิบยื่นความสัมพันธ์
จะไม่ฝืนรักกัน ...มันจบแล้ว...
27 พฤษภาคม 2551 18:34 น.
ลัลลบาย
...เพราะหัวใจร่ำร้องเฝ้ามองหา
หยาดน้ำตารินหยดจรดเป็นสาย
ติดอยู่ในวังวนจนเจียนตาย
มิเคยคลายหม่นเศร้าและเหงาทรวง
...บ่อยที่ในหัวใจได้ยินเสียง
เหมือนว่าเธอยังเคียงเพียงห่วงหวง
บ่อยที่นอนละเมอเพ้อลมลวง
ถึงภาพคนที่ล่วงเป็นดวงดาว
...รู้ทั้งรู้อยู่ไกลสุดปลายฟ้า
ยากให้กลับคืนมาพาเหน็บหนาว
ยากลืมเลือนแล้วจบลบเรื่องราว
เพราะเหน็บหนาวร้าวรวดให้ปวดใจ
...อยากเข้มแข็งกว่านี้ไม่มีเธอ
ไม่อยากเพ้อคนึงคู่เธออยู่ไหน
ไม่อยากหวนครวญคร่ำร่ำอาลัย
อยากลบเธอออกไปในวังวน
หน้าส่วนตัว
1719
