แสงอรุณฉายวับจับขอบฟ้า ก็ถึงคราบรรเลงเพลงเราสอง ปล่อยหัวใจรำร่ายไร้ทำนอง คว้าประคองถลาซบตาสบตา ทีละชินทีละน้อยค่อยเลื่อนหลุด รักคือสุดลึกล้ำให้โหยหา อยากพรอดพร่ำสวมกอดตลอดเวลา คะนึงหาคลึงเคล้าประเล้าประโลม หอมเสน่ห์เรือนกายรินไหลหลั่ง พรูพรั่งมิเหน็ดเหนื่อยยามเปลือยโฉม รักรวยรินไม่สิ้นกลิ่นประโคม กระแสลมโหมใส่...ไฟไร้เปลว จนผ่านช่วงอารมณ์อย่างชมชื่น เสียงสะอื้นจางหายปลายหุบเหว กล่อมอินสวน...หลับไหลกับไฟเปลว สู่ห้วงเหววิมานแมนในแดนดาว อ่ะ...อ๊า..แอบดูๆรึคริ คริ...
หน้าส่วนตัว
1127
