แม่พิม

ลุงรอง

แม่พิม
	แหลมแม่พิม  พิมพ์ใจ  ไม่รู้สร่าง
	ดูพราวพร่าง    ซับซาบ  ภาพอาถรรพ์
	จากฟ้าคราม  น้ำเขียว เกี่ยวผูกพัน
	สุดเสกสรร  สร้างคำ  น้อมนำใจ
		ละลอกคลื่น  ครืนคลั่ง  มิว่างเว้น
		ระริกริ้ว  พริ้วเต้น  กระเซ็นใส
		กระทบหาด  สาดทราย  กลืนหายไป
		แล้วคลื่นใหม่  ถูกกำหนด  มาทดแทน
	ลูกแล้วลูกเล่า คลุกเคล้าคละ
	เว้นระยะ  ยลแยบ  ตามแบบแผน
	จะเรียบแรง  ด้วยลมร่ำ  มาฉ่ำแดน
	นับหมื่นแสน  มิสิ้นสุด  หยุดลงเลย
		ในคืนค่ำ  ด่ำดื่ม  มิลืมหลง
		น้ำค้างลง  เหน็บหนาว  โอ้เราเอ๋ย
		ฝากหัวใจ  กับสายลม  พรมรำเพย
		ไปชื่นเชย  ชมนาง  ยามห่างไกล
	ตราบคลื่นยัง  พรั่งพราย  สาดทรายซับ
	ทะเลไม่  เคยหลับ  ลับธารใส
	เปรียบรักหลอม  ระรินทราย   มิคลายไป
	ยังหวานไหว  คู่แม่พิม อยู่ริมธาร   
		หาดแม่พิม  ยังพริ้มพราย  ด้วยทรายขาว 
		ลูกรักร้าว   โปรดจง  ได้สงสาร
		วอนแม่พิม  เมตตา  อย่าทรมาน
		ช่วยถักสาน  รักใหม่  ให้ลูกที

						                             อาจารย์ฐปกรณ์  โสธนะ  (ลุงรอง)