4 สิงหาคม 2552 12:57 น.
ลุงเอง
บทที่ ๑
0 ลำนำแห่งชีวิต แรกเริ่ม
เพื่อสรรสร้างการเกิด ปฎิสนธ์
ดุจหยดน้ำพราวเพริด ยามเช้า แม่เอย
บริสุทธิ์ปราศปน เพื่อเอื้อก่อการ
0 สี่สัปดาห์แปรเปลี่ยน ก้อนเลือด
ในครรโภทรเหมือน เคหาสห์
สงบนิ่งแชเชือน อุทร แม่เอย
ก่อเกิดกำเนิดกาย สร้างขันธ์เบญจา
0 ปฎิสนธิ์เพื่อสาน รูปกาย
อายะตะนะหมาย ฉกะ
ห้าปุ่มตุ่มงอกคล้าย แขนขา แม่เฮย
จุดตุ่มบนมิละ ชัดแล้ว หัวตน
0 แม่เริ่มแปรเปลี่ยนร่าง ผิวพรรณ
ความสาวเริ่มแปรผัน ครรภ์เด่น
รสเปรี้ยวหวานกระสัน ลิ้มลอง แม่เอย
เดินนั่งลุกดั่งเช่น นางล้ากำลัง
3 สิงหาคม 2552 18:26 น.
ลุงเอง
เมื่อชีวิต ปิดฉาก ณ ตรงนี้
ทุกสิ่งที่ เราแสดง ณ แหล่งใหน
เป็นอดีต ลงฉับพลัน ในทันใด
มีสิ่งไร จะทบทวน หวนกลับมา
ไม่มีฟื้น ตื่นลืมตา ขึ้นมาใหม่
ไม่มีใคร จะเร้นปลีก หลบหลีกหนา
ละครชี - วิตปิดลง ตรงฉากลา
ให้ติดตา ทุกทุกยาม ความทรงจำ
มีอะไร ใดที่เหลือ เพื่อให้เห็น
หรือแค่เล่น ตลกไป ให้คนขำ
ขาดสิ่งดี ที่ให้มอง แค่ร้องรำ
ไปตามทำ - นองที่เรา เขามีมา
จงเป็นอยู่ แค่รู้พอ ขอให้ละ
ทุกขณะ จิตสงบ พบสุขา
จงยิ้มรับ กับตัวเอง ทุกเวลา
เราเกิดมา เพื่อมุ่งหา บุญบารมี
สร้างความดี มีคุณธรรม ที่ล้ำเลิศ
หาใช่เกิด มาสร้างกรรม นำวิถี
ทุงเวลา อย่าคิดหลง จงทำดี
ใจดวงนี้ อย่าวุ่นวาย คล้ายกับลิง
ละกิเลส เหตุโลโภ และโทสะ
อีกโมหะ ที่ว่าร้าย คล้ายผีสิง
สู่นิพพาน วารนี้ ว่าดีจริง
นี่คือสิ่ง ที่ต้องบึ่ง ให้ถึงเอย
2 สิงหาคม 2552 18:46 น.
ลุงเอง
อันชีวิต ดุจเป็น เช่นไม้ดอก
ที่แรกงอก งามงด ดูสดใส
เมื่อยามมอง ต้องจิต ติดตรึงใจ
หลงอยู่ใน ความงาม ตามสัญญา
แต่ไม่นาน กาลเปลี่ยน ก็เหี่ยวเฉา
เกิดขึ้นตั้ง ดับไป กระไรหนา
เอาดอกไม้ สอนจิต พิจารณา
โอ้มาลา นั้นเป็น เช่นตัวเรา
มีเกิดแก่ เจ็บตาย วายชีวิต
อย่าได้คิด ฝ่าฝืน ขัดขืนเขา
มองให้เห็น ไตรลักษณ์ ประจักษ์เอา
จะไม่เมา ชีวิต อนิจจัง
เมื่อมองโลก อย่ามอง ดังมองไม้
จะได้เห็น แต่งาม ตามที่หวัง
ให้เห็นตาม ความจริง ไร้สิ่งบัง
อะไรยัง อยู่ในโลง จงตรองดู
หน้าส่วนตัว
900
