7 กันยายน 2547 18:18 น.
วนัสนันท์
ในมุมนี้ร้าวฤดีมีเพียงเหงา
คิดถึงวันวารแห่งเราเฝ้าครวญหา
จะกลับไปได้อย่างไร...ฉันคนลา
แม้น้ำตาจะนองใจไม่แพ้เธอ
เธอยังดี เธอยังรัก สมัครจิต
เธอให้สิทธิ์ กลับไป..ได้เสมอ
แต่อย่างไร ทางมันไกล เกินเราเจอ
คงได้เพียง แค่ละเมอ เพ้อกับลม
ในคืนหนาวความรวดร้าวเฝ้ารุมล้อม
จะตรมตรอมย้อมใจให้สาสม
เผื่อจะลืมความเศร้า...เราโง่งม
จะยอมจมในมุมใจให้เนิ่นนาน
ตลอดมาตลอดไปไม่แปรเปลี่ยน
ยังวนเวียนเพียรรัก...ขอเอ่ยขาน
ที่จากมาจากไกลในวันวาร
ด้วยเหตุการณ์เกินแก้...จงแน่ใจ
มิอาจเดินย้อนไปในทางเก่า
รักของเราจบจริงแท้เกินแก้ไข
เมื่อความรักแพ้เหตุผลฉันจนใจ
โปรดเถิดนะขออภัย...ใจโทรมๆ
6 กันยายน 2547 21:13 น.
วนัสนันท์
จะมีใครต้องการเจ้าผ้าห่ม
หากมิต้องสายลมแล้วกายหนาว
มีคุณค่าจริงแท้แค่บางคราว
แล้วเลื่อนลอยดุจเดือนดาว...ในเงาจันทร์
ฉันไม่ต่างกับมันสักเท่าไร
ผ้าห่มใจสร้างอุ่นไอยามคับขัน
มิเคยมีวันใดได้ประชัน
กับตะวันแห่งใจเขา...ไม่เคยมี
แม้บอกไป ไม่เป็นไรหรอกที่รัก
มีที่พักสมัครใจให้ตรงนี้
สุขกับเขา..เหงากลับมานะคนดี
เอ่ยวจีวาจาว่าจากใจ
แต่บางคราบางเวลาพาเศร้าจิต
นี่ตัวฉันมีสิทธิเพียงเท่าไหน
ตัวสำรอง คนตรงกลาง หรืออย่างไร
มีคุณค่าทางจิตใจแค่ไหนเชียว
ดั่งผ้าห่มกลางดวงไฟคืนไม่หนาว
อยู่ลำพังนั่งเหงาเขาไม่เหลียว
ได้เพียงรอ รอไป ดวยใจเดียว
มิอาจเหนี่ยวรั้งใจใครได้นาน
2 กันยายน 2547 19:10 น.
วนัสนันท์
ดวงดาวอับแสงแสนอ่อนแรงประกายหมองหม่น
วนเวียนเวียนวนใครหนึ่งคนยังวนเวียนเหงา
เงียบเชียบเยียบเย็นคงมองเห็นแต่เพียงตัวเรา
มองฟ้าไร้ดาวแห่งความฝันของฉันและเธอ
ดึกดื่นคืนนี้คนดีอยู่แห่งหนไหน
ฟ้าเดียวจริงไหมไยฉันเหน็บหนาวหนักหนา
ผืนดินเดียวกันไยหวั่นหวาดในอุรา
หยาดหยดน้ำตาพูดจากระซิบจากใจ
ฝากฟ้าฟากฝันกระซิบถ้อยคำรำพัน
ให้ใครคนนั้นไม่ลืมลบเลือนเรื่องราวคนนี้
ลับลาร่วงโรย...โหยหาราตรี
เมื่อรักที่มี ส่งถึงเธอได้เพียงค่ำคืน
1 กันยายน 2547 18:27 น.
วนัสนันท์
ห้ามมาหาแต่อย่าห้ามความคิดถึง
ด้วยดวงใจแสนคะนึงเป็นหนักหนา
จะเรียงร้อยถ้อยรักพรรณนา
วอนคำจาอย่าห้ามกันให้หวั่นใจ
จะเอียงอกเทรักใส่อักษร
ฝากคำกลอนบอกคำฝันที่หวั่นไหว
เพราะรักเธอจนเอ่อล้นท่วมท้นใจ
โปรดเถอะนะ...แค่ความใน ขอได้ฟัง
อย่าห้ามเลยห้ามฉันเอ่ยคำหลงไหล
เมื่อความรักชวนฝันใฝ่ในมนต์ขลัง
อาจดูเพ้อละเมอไกลไม่จีรัง
แต่จริงจังทุกคำช่วยอำนวยใจ
ขอดื้อดึงตรึงสายตาให้พาพบ
เธอไม่ช่วยประสานสบไม่สงสัย
ฉันคนเดียวเที่ยวแสดงแถลงใจ
ไม่เป็นไรไม่สำคัญคนกันเอง
อย่าห้ามเลยขอแค่เผยเอ่ยความจริง
มิลวงหลอกกลอกกลิ้ง ใจตรงเผง
ร้อยคำรัก พันคิดถึง ที่บรรเลง
เท่านั้นเองมิได้ถึงเพียงครึ่งเลย
หน้าส่วนตัว
886
