30 มีนาคม 2547 21:51 น.
วนัสนันท์
แอบคิดถึง คนไกล ที่ปลายฟ้า
มิเคยพบ สบสายตา เพลาหลาย
จะยังเป็น เช่นเดิม หรือกลับกลาย
รักเราคล้าย กระดาษ ขาดเพียงดึง
อยากให้รู้ แม้อยู่ไกล ใจยังคิด
ทั้งดวงจิต พันผูก คะนึงถึง
มองจันทรา พาสะท้อน ค้อนรำพึง
เหตุใดจึง ต้องพลัดพราก จากกันไกล
30 มีนาคม 2547 21:11 น.
วนัสนันท์
เธอคนดีที่พร่ำเพ้อละเมอถึง
โปรดรับรู้ความคำนึงตรึงใจหา
จะลอยไกลจากใจไปสู่ตา
ร่ายกลอนมา...ทนหน่อยน่า..อย่าอาเจียน
:) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :)
ห้วงฝันทั้งวันคืน
แม้ยามตื่น หรือหลับนอน
คะนึงนึกใจอาวรณ์
อกสะท้อนกลอนความใน
รอนรอนอ่อนแสงจ้า
ตะวันลาลับกลับไกล
คนึงหา...หนาหัวใจ
กู่ก้องไกล ไร้สำเนียง
ตกค่ำย่ำราตรี
ระริบหรี่ไร้แสงเสียง
เหงาหนอ..บ่พอเพียง
คิดถึงเรียง รายล้อมใจ
จวบเช้ายังเฝ้านึก
จิตรำลึกผนึกใจ
สุริยา หาช่วยได้
เริ่มวันใหม่...คิดถึงเธอ
.........................................................
29 มีนาคม 2547 23:39 น.
วนัสนันท์
คืนน้ำค้างพร่างพราว
เมื่อลมหนาวพราวพร่างพัด
ยอดไม้โบกสะบัด
ยิ่งหนาวจัดถึงดวงใจ
ดอกไม้ที่ในมือ
ยังคงถือ ไม่วางไกล
คนให้ ให้ด้วยใจ
หรือให้ไป เพราะเหตุการณ์
ไม่เลย ไม่เคยรัก
แค่ประจักษ์ไม่มองผ่าน
ไม่หรอก บอกใจจารณ์
เพื่อนพบพาน ใช่เพื่อนใจ
ดอกไม้ที่ในมือ
ใช่จะถือ หาสิทธิได้
จำคำย้ำเอาไว้
จงบอกใจ...คิดไกลเกิน
ฝันชื่น ตื่นแล้วจบ
ดุจเพียงพบภาพผิวเผิน
จำพรากก่อนใจเพลิน
จะทำเมิน มิเมียงมอง
29 มีนาคม 2547 23:34 น.
วนัสนันท์
I believe ...were have one true love...somewhere in this world..I do
โลกใบใหญ่ใบกว้างทางนับล้าน
โลกแห่งการ ค้นถามตามความฝัน
โลก..ได้พบเจอะเจอคนนับพัน
โลกใบนี้ โลกของฉัน มากเรื่องราว
คุณก็เพียงหนึ่งคนบนโลกนี้
ใช่จะมีมนต์สรรค์สร้างทางกลางหาว
มิอาจช่วยฉันให้ไปใกล้ดวงดาว
แค่ผู้ชายในเงาของดวงจันทร์
แต่ใจพร้อมยอมเดินทางข้างคนนี้
คุณคนดี..พอเสมอ สำหรับฉัน
แม้นมิสุข ขอแค่ทุกข์ไปด้วยกัน
ด้วยคืนวัน..กับคุณ..มันอุ่นใจ
อยากขอบคุณ คนบนฟ้าพามาพบ
แม้ต้องจบ แม้ต้องจาก พรากวันไหน
ขอรับรู้แค่วันนี้ วันของใจ
ฟ้ารำไรยังส่องแสง..แห่งรักเรา
หน้าส่วนตัว
728
