18 มิถุนายน 2545 11:26 น.
วนา
เมื่อสิ้นแสง...ศศิธร...บนท้องฟ้า
สุริยา...สาดแสง...สู่สิงขร
วังวารี...รี้ระยิบ...ทิพากร
ชโลธร...ลาวัณย์...จำนรรจา
18 มิถุนายน 2545 11:16 น.
วนา
อยู่แดนไกล หัวใจ ใ้ห้โหยหา
ทั้งบิดา มารดร เคยสอนสั่ง
กำลังใจ ทั้งสองท่าน สร้างพลัง
เพียงเพื่อหวัง เจ้าลูกชาย ให้ได้ดี
แสนคิดถึง เมืองไทย ใจแทบขาด
แต่ไม่อาจ ตัดใจ ไปครั้งนี้
ต้องร่ำเรียน เขียนอ่าน ทุกนาที
รอวันที่ หวนคืน ผืนแผ่นดิน
7 เมษายน 2545 15:07 น.
วนา
เพราะด้วยแรง บันดาลใจ ใครคนนั้น
ทำให้ฉัน มุ่งมั่น มิหวั่นไหว
อุปสรรค ขวากหนาม มีมากมาย
มิอาจมา กล้ำกลาย ให้ใจหวั่น
ฉันคือฉัน วันนี้ ที่ว่าแน่
ยังพ่ายแพ้ จิตใจ เธอคนนั้น
กำลังใจ จากเธอ นั้นสำคัญ
ด้วยผูกพัน เธอไว้ ในกมล
ทุกวันนี้ ฉันมีเธอ อยู่เคียงข้าง
ยามอ้างว้าง ฉันมีเธอ ทุกแห่งหน
ยามมีทุกข์ มากมาย ไม่อับจน
เธอคือคน สร้างฝัน บันดาลใจ
9 ตุลาคม 2544 16:18 น.
วนา
สายลมฝน พ้นผ่าน วันวารแล้ว
โอ้น้องแก้ว หายไป กับสายฝน
เริ่มหน้าหนาว ห่างเจ้า ร้าวกมล
เพียงเริ่มต้น ร้างไกล ไร้ร่องรอย
จากวันนั้น จนวันนี้ พี่รักเจ้า
สุขปนเศร้า เจ้ารักพี่ มิเสื่อมถอย
ครั้นวันผ่าน เจ้ากลับกลาย ไร้ร่องรอย
ให้พี่คอย เจ้าอยู่ เพียงผู้เดียว
30 กันยายน 2544 20:34 น.
วนา
สองเส้นทาง เคยอยู่ คู่ขนาน
มิแผ้วพาน ผ่านพบ บรรจบเสมอ
สิ่งเคยฝัน นั้นเป็น เช่นละเมอ
น้ำตาเอ่อ หลังริน เจียนสิ้นใจ
ดั่งเวลา ไม่มีวัน จะหันกลับ
สิ่งที่ลับ ลาจาก ยากเพียงไหน
จะหวนคืน เคียงคู่ อยู่กันไป
เพียงทำได้ ด้วยจากลา น้ำตานอง
ไม่มีแล้ว ความฝัน ในวันเก่า
ทิ้งความเศร้า ฝากไว้ ให้เราสอง
มิอาจฝัน ครองคู่ อยู่เคียงครอง
รักนี้ต้อง ลาไกล ไปจากกัน
แล้วเวลา อันสดใส ได้มาถึง
เป็นวันซึ่ง สองเรานี้ มิคาดฝัน
เป็นลิขิต จากฟ้า หรือไรนั้น
รักเราพลัน หวนคืน ได้ชื่นชม
ทางขนาน ที่เคยเป็น เช่นเก่าก่อน
เคยตัดรอน ความรัก จากสุขสม
เคยให้สอง เรานั้น ฝันระทม
เคยตรอมตรม แสนเศร้า ตราบเท่านาน
ถึงวันนี้ มีแต่สุข ทุกข์จากหาย
เคียงข้างกาย สองเรา เฝ้าประสาน
ไร้ซึ่งทุกข์ ที่เป็น เช่นก่อนกาล
ทุกข์วันวาร มิอาจกร่อน บั่นทอนใจ
หน้าส่วนตัว
2625
