13 กรกฎาคม 2545 07:50 น.
วนา
จะกู่ก้อง ร้องไป ให้ลั่นโลก
ด้วยความโศก เจ็บปวด ที่รวดร้าว
ด้วยชีวิต ช้างนั้น มันยืนยาว
แต่ถึงคราว ด่าวดิ้น จนสิ้นใจ
ที่มนุษย์ ทำนั้น มันเจ็บปวด
มันร้าวรวด ขื่นขม ระทมหมาย
อันยาบ้า ทำเจ็บ จวนเจียนตาย
ไม่สนใจ บาปบุญ คุณความดี
ความโหดร้าย ใจมนุษย์ สุดหยั่งถึง
ยากจะดึง ความคิด ทั้งหลายนี้
เกิดเป็นช้าง สิ้นหวัง พังคำมี
สิ้นชีวี ด้วยสัตย์ซื่อ น้ำมือคน
12 กรกฎาคม 2545 22:48 น.
วนา
วันที่เหงา เศร้าตรม ระทมลึก
ความรู้สึก ปวดแปลบ แสบสะท้าน
ในดวงจิต ปั่นป่วน ทั้งดวงมาลย์
สุดต้านทาน ทนเศร้า เหงาระทม
เธอห่างไกล เกินที่ฉัน จะฟันฝ่า
อุปสรรค นานา พารักขม
ความไกลห่าง อ้างว้าง อย่างตรอมตรม
สุดระทม ทรมาน ปานขาดใจ
โปรดรับรู้ เถิดนะ ว่ายังรัก
โปรดประจักษ์ ใ้จฉัน วันไหนไหน
ปรารถนา ดีต่อเธอ อยู่เรื่อยไป
แม้มิได้ เคียงคู่กัน เช่นวันเคย
12 กรกฎาคม 2545 22:34 น.
วนา
ณ ที่นี่ แห่งนี้ ที่มีเพื่อน
มิลางเลือน เตือนจิึต คิดเสมอ
เพื่อนถึงเพื่อน จะรอกัน วันพบเจอ
คิดถึงเธอ เพื่อนรัก สลักทรวง
มิตรภาพ ที่ยิ่งใหญ่ น้ำใจเพื่อน
ฝังย้ำเตือน เพื่อนสนิท คิดห่วงหวง
ดวงใจเพื่อน ผูกพันธ์ไว้ ตั้งหลายดวง
เวลาล่วง เพื่อนยังคง ความทรงจำ....
12 กรกฎาคม 2545 11:59 น.
วนา
ใต้ฟ้าคราม แสงจันทร์ คืนวันเหงา
เหลือเพียงเรา ด้วยคนรัก มาหนีหาย
ทิ้งร่องรอย ความช้ำ ซ้ำใจกาย
สุดอาลัย หักจิต ชีวิตตรม
เธอฝากรอย รักไว้ ให้ปรากฏ
ช่างงามงด แต่สุดท้าย ใยขี่นขม
โอ้รักร้าว ลาร้าง อย่างระทม
หักอารมณ์ ร้าวราน ปานสิ้นใจ
คืนแห่งเหงา เศร้าตรม ระทมลึก
เมื่อรู้สึก น้ำตา พารินไหล
เมื่อรักร้าว หนาวเหน็บ เจ็บเจียนตาย
ไร้ความหมาย สุดฝืน โอ้คืนเหงา
11 กรกฎาคม 2545 11:23 น.
วนา
ไฉนจึง หมางเมิน จนเหินห่าง
จดหมายร้าง ห่างไกล มิได้เห็น
หรือลืมเพื่อน คนนี้ อย่างเลือดเย็น
หรือว่าเป็น เพราะโกรธ โปรดบอกมา
หน้าส่วนตัว
857
