18 กรกฎาคม 2545 12:37 น.
วนา
เมื่อความหวัง พังพิน คนสิ้นหวัง
ไร้พลัง เรี่ยวแรง สุดแข็งขืน
ใจกล้าแกร่ง กลับตรม ล้มทั้งยืน
สุดกล้ำกลืน ฝืนทน ทรมาน
รักแล้วเจ็บ เหมือนมีด กรีดอุรา
ทรมา เหมือนถูกกัก กับหลักประหาร
เหมือนชีวิต ลองล่อง สู่ท้องธาร
สุดต้านทาน สุดระทม ขื่นขมใจ
รักทำช้ำ ซ้ำนัก รักลวงหลอก
รักกลับกลอก ทรมาน สุดต้านไหว
รักครั้งนี้ ชอกช้ำ ระกำใจ
รักมลาย ใจด่าวดิ้น สิ้นชีวี
18 กรกฎาคม 2545 12:35 น.
วนา
กับคืนวัน จันทร์เพ็ญ เด่นเต็มฟ้า
ท้องนภา สุกสกาว พราวไสว
จันทร์สาดแสง ส่องหล้า ฟ้ากว้างไกล
ปลอบดวงใจ ปลอบขวัญ คืนจันทร์เพ็ญ
ดวงใจรัก ใฝ่ฝัน คืนจันทร์เสี้ยว
เพียงคำเดียว ที่สุดหา สุดแลเห็น
หยาดน้ำตา รินหลั่ง ทั้งเช้าเย็น
เพราะยากเย็น จะเห็นแสง แห่งจันทรา
จะรอจันทร์ วันเพ็ญ เช่นวันเก่า
อยากให้เรา มีใจอยู่ คู่ปลายฟ้า
เช่นแสงจันทร์ ลุกไสว ในนภา
สาดส่องหล้า เหมือนส่องใจ ใครสักคน
หัวใจรัก หวั่นไหว ใต้แสงจันทร์
เป็นลำนำ รำพัน กันสักหน
เติมรักไว้ กลางใจ ใครสักคน
กล่อมกมล ใต้แสงจันทร์ คืนวันเพ็ญ
16 กรกฎาคม 2545 06:00 น.
วนา
สิ้น...แล้วหนา ในชีวา มาสูญ...สิ้น
หวัง...พังพิน หลังริน อย่างสิ้น...หวัง
ครั้ง...กระนี้ เจ็บช้ำนัก นับพัน...ครั้ง
นี้...กระมัง ชีพดาวดิ้น สิ้นคราว...นี้
16 กรกฎาคม 2545 05:04 น.
วนา
จากน้องนาง บ้านนา มาหลายวัน
แต่ใจนั้น ยังอยู่ คู่จอมขวัญ
พี่จำจาก ไปไกล ขนาดนั้น
เพี่อสร้างฝัน สองเรา เฝ้ารอมา
ใช่พี่จะ หลงแสง แห่งเมืองกรุง
ใช่พี่จะ ลืมทุ่ง ลืมห่วงหา
ใช่พี่จะ ลืมน้องนาง แห่งบ้านนา
และวาจา เอ่ยไว้ ไม่ลืมเลือน
อยู่เมืองกรุง ยังคิดถึง ซึ่งความหลัง
คิดถึงจัง ดวงจิต เหมือนถูกเฉือน
ความรู้สึก หนหลัง ฝังย้ำเตือน
กี่ปีเดือน ยังคอยอยู่ เคียงคู่กัน
16 กรกฎาคม 2545 05:02 น.
วนา
วันสู่วัน เติมฝัน ให้กันก่อน
เป็นบทกลอน กล่าวไว้ ให้เติมฝัน
เคยฝันไว้ จะเดิน ไปด้วยกัน
พอตื่นพลัน ฝันสลาย มลายลง
แม้ความฝัน ไม่มีวัน จะเป็นจริง
แม้ทุกสิ่ง อยู่ไกล เกินไหลหลง
แม้ความฝัน สลายไป ไม่มั่นคง
แต่ยังคง สุขใจ ที่ได้ฝัน....
หน้าส่วนตัว
770
