27 มิถุนายน 2550 18:48 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ฉันไม่รู้ว่าวันข้างหน้านี้
คำว่ารักที่แสนดีจะอยู่ไหม
เพราะวันนี้ฉันยังไม่แน่ใจ
กับอะไรที่ผ่านพัดเข้ามา
ฉันไม่รู้เธอจะทนอยู่ได้ไหม?
ทนกับใครที่คอยหวง และห่วงหา
ไม่อยากให้เธออยู่ไกลสุดสายตา
คนที่ห่วงเธอแทบบ้าอยู่ทุกที
ฉันไม่รู้เธอจะทนได้นานไหม?
ทนกับใจที่ไม่อยากให้หน่ายหนี
ทนกับสิ่งที่คอยย้ำ อยู่ทุกที
ทนกับคำซำๆนี้ "ฉันรักคุณ"
ฉันไม่รู้เธอจะทนได้เท่าไหน?
ทนกับหญิงเอาแต่ใจ...ไร้ไออุ่น
อยากมีเธอคอยประโลมอ่อนละมุน
เพราะฉันเองก็ไม่คุ้นความเดียวดาย
ฉันไม่รู้เธอจะทนอยู่หรือเปล่า?
กับผู้หญิง..สีเทาๆ ไร้ความหมาย
เปรียบเสมือนดวงดาวไร้ประกาย
เพิ่งจะอยู่เดียวดาย...ตอนไร้เธอ
19 มิถุนายน 2550 10:41 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ฉันไม่เคยคิดที่จะทิ้งเธอ
ถึงแม้บางครั้งฉันพลั้งเผลอไปคุยกับคนไหน
อยากให้เธอรู้ว่าเธอยังอยู่ทุกห้องหัวใจ
อยากให้เธอจำเอาไว้ว่าฉันนั้นมีแต่เธอ
ยังไงตัวฉันก็ยังเป็นฉัน
ไม่เคยมีวันที่ตัวฉันคิดอยากเสนอ
เอาหัวใจไปให้ใคร...ไม่เคยคิดเลยเธอ
ทุกครั้งทุกครายังละเมอ..คิดถึงเธอยามนิทรา
ฉันยังมีเธอทุกลมหายใจ
คิดถึงเธอยามอยู่ใกล้..ทุกห้วงเสน่หา
ยังจำแขนยามโอบอุ่น..อยู่ทุกครา
ฉันไม่มีวันสรรหาอ้อมโอบใดมาแทน
ใจฉันก็ยังเป็นของฉัน
ยังเฝ้าระวังใจกัน...หวงแหน
ฉันยังมีรักเดิม..รักเดียว..เธอคือแฟน
ไม่มีสิ่งใดมาเทียบแทน..รักของเราที่ให้กัน
8 มิถุนายน 2550 19:20 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ตอนนี้ฉันเข็ดเสียแล้ว..
ความรักนั้นทำแนวความเชื่อถือเสียหาย
ตอนนี้ฉันเชื่อในความรักเพียงประปราย
ไม่อยากจมน้ำตาตายต่อหน้าใครๆ
ฉันเข็ดเหลือเกิน..เข็ดจริงๆ
เพราะฉันถูกย่ำยี..ทอดทิ้งไร้ความหมาย
ไม่เอาแล้วความรัก...ฉันอับอาย
เสียทั้งกาย..เจ็บทั้งใจ...ใครรู้ดี
อยากให้คนที่มีรัก..ตรักตรองว่า
เห็นแก่หน้าคนรัก...หรือศักดิ์ศรี?
ได้กายาไปแล้วทิ้ง..ชิงจรลี
หรือรักษา รักนี้ ด้วยดวงใจ
อยากจะมองความรักเป็นสิ่งสวยงาม
แต่ความหลังมันตามมาไฉน
ความผิดพลาดของฉันยังตามหลอนไป
มันคงไม่มีวันงาม...ตามความเดิม...
24 พฤษภาคม 2550 18:57 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
คนที่รักเรา....
คือคนที่คิดถึงเราทุกห้วงเสน่หา
คือคนที่คิดถึงเราทุกครั้งที่หลับตา
คือคนที่เป็นห่วงเราทุกครายามหายใจ
คือคนที่เราไม่เคยคิดจะมองหา
คือคนที่ไม่เคยจะมามองสบตา..และอยู่ใกล้
คือคนที่เราไม่เคยมองเห็นถึงความจริงใจ
คือคนที่เรามองข้ามไป...ยามที่มีความสุขดี
คนที่รักเรา.......
คือคนที่คอยจะยืนเคียงข้างเราไม่คิดหน่ายหนี
คือคนที่มอบความจริงใจ..มอบให้ด้วยความหวังดี
คือคนที่ปลอบโยนเราทุกนาที..ยามที่เราไม่มีใคร
คือคนที่ไม่คิดอยากจะให้เรารักตอบ
คือคนที่จะมอบรักทั้งหมดที่มีให้
คือคนที่คอยช่วยเหลือ...เคียงข้าง...ยามข้องใจ
คือคนที่ไม่หวังความรักของเราให้...มอบกลับคืน
....มาวันนี้...คุณลองมองรอบๆตัวเองหรือยังคะ.....
24 เมษายน 2550 15:15 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ยามไร้รักช้ำนักน้ำตาร่วง
ใจทั้งดวงหมดสิ้นทุกสิ่งสรร
จบลงแล้วใครที่เคยบอกรักกัน
คงจะไม่มีวันหวนกลับคืน
โอ้อิศราน้อยของดวงแก้ว
ในเมื่อเขาทิ้งแล้วก็อย่าฝืน
ทนทุกข์ช้ำทำไมใจกล้ำกลืน
โปรดจงช่วยหยัดยืนด้วยรักเรา
ไม่อยากให้..สายลมหม่น
ไม่อยากให้สายลมทนนั่งเหงา
อย่าลืมสิ ... สายลมยัง..มีแสงดาว
แสงจะคอยสุขสกาวในดวงแด
ถึงแม้แสงดาราจะน้อยนิด
ไม่จรัสแสงสุดจิตดังดวงแข
แต่แสงดาวอยากคอยช่วยดูแล
ไม่เคยแคร์ความหลังที่ผ่านมา
อิศราน้อยของแสงดาว..
คงถึงคราวที่เราคงต้องหา..
โอกาสมานั่งด้วยกัน..มองดารา
ที่ส่องสกาวบนฟ้า...อยู่ด้วยกัน
หน้าส่วนตัว
1154
