19 กุมภาพันธ์ 2552 15:00 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
จากที่เคยคบกัน
ไม่เปลี่ยนผันไปเป็นอื่น
เดี๋ยวนี้เหมือนเธอฝืน
ตอนที่ยืนเคียงข้างกาย
ความรักที่เคยมี
จากที่ดีก็เริ่มหาย
ความรักเริ่มกลับกลาย
เป็นเบื่อหน่ายเมื่อพบกัน
เธอคงเบื่อฉันแล้ว
ไม่มีแววจะรับได้
ไม่พร้อมจะทำใจ
ถ้าเธอไป..คงวายปราณ
ความรักที่เพิ่งก่อ
ก็ต้องพ้อความร้าวฉาน
กลับกลายเป็นวันวาน
ไม่ยาวนาน ไม่จีรัง
สายลมกับแสงดาว
รักไม่ยาวดังที่หวัง
เหตุใดใจยังพัง
เพราะความหวังมันยาวไป
ไม่หวังอะไรแล้ว
ไม่มีแนวทางแก้ไข
ไม่อยากจะกลับไป
เริ่มรักใหม่กับใครเลย........
16 กุมภาพันธ์ 2552 10:49 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ฉันไม่เคยคิดที่จะทิ้งเธอ
ถึงแม้บางครั้งฉันพลั้งเผลอไปคุยกับคนไหน
อยากให้เธอรู้ว่าเธอยังอยู่ทุกห้องหัวใจ
อยากให้เธอจำเอาไว้ว่าฉันนั้นมีแต่เธอ
ยังไงตัวฉันก็ยังเป็นฉัน
ไม่เคยมีวันที่ตัวฉันคิดอยากเสนอ
เอาหัวใจไปให้ใคร...ไม่เคยคิดเลยเธอ
ทุกครั้งทุกครายังละเมอ..คิดถึงเธอยามนิทรา
ฉันยังมีเธอทุกลมหายใจ
คิดถึงเธอยามอยู่ใกล้..ทุกห้วงเสน่หา
ยังจำแขนยามโอบอุ่น..อยู่ทุกครา
ฉันไม่มีวันสรรหาอ้อมโอบใดมาแทน
ใจฉันก็ยังเป็นของฉัน
ยังเฝ้าระวังใจกัน...หวงแหน
ฉันยังมีรักเดิม..รักเดียว..เธอคือแฟน
ไม่มีสิ่งใดมาเทียบแทน..รักของเราที่ให้กัน
8 มีนาคม 2551 21:28 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
จะไปเป็นเหมือนใครให้ไร้ค่า
สร้างศรัทธาตัวเองให้สูงยิ่ง
เป็นตัวของตัวเองสิดีจริง
อย่าละทิ้งสิ่งที่มีจากตัวเรา
ลองมองตัวเองก่อน
ก่อนที่จะย้อนไปมองใครเขา
ถึงเขาดูดี ดูเด่น ก็อดเอา
ของๆเราก็เด่นเหลือใครๆ
ทุกคนมีค่าเท่ากัน
สิ่งสำคัญคือมองเห็นมันไหม
อย่าคิดเลยว่าคนอื่นมาสนใจ
ถ้าเรายังไม่มาสนใจ ตัวเราเอง
บางครั้งสุดอ้างว้าง
เพราะคนรอบข้างคอยข่มเหง
เมื่อบทเพลงแห่งชีวิตคอยบรรเลง
บอกตัวเอง อย่าท้อ ขอสู้ไป
ศรัทธาในตัวหรือ??
มันก็คือความมั่นคงอย่าสงสัย
จะคอยตามผู้อื่นอยู่ทำไม
ในเมื่อเรานำได้ ก็นำเลย
บางครั้งมีคำถาม
ที่รอตอบออกความตามเฉลย
ทำไมหาความดีไม่ได้เลย
ช่างสุดเชย จริงๆหนอตัวเรา
อยากจะบอกเธอนะว่า...
ถึงจะไม่งามอย่างดาราหรืออย่างเขา
เธอก็ยังมี "ความดี" คอยขัดเกลา
อย่าได้เศร้าเพราะตัวเราก็มีดี
ถึงคนอื่นจะไม่เห็น
แต่ตัวเราก็ดูเด่นเป็นศักดิ์ศรี
ถ้าเรามองเห็นเราเป็นคนดี
ก็จะมีคนที่มองเห็นเรา
26 ตุลาคม 2550 17:02 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
ยังจะกลับมาหาฉันอีกหรือ
เมื่อเธอคือคนทอดทิ้งตัวฉัน
ก่อนเธอไม่เคยเห็นความสำคัญ
โยนทิ้งมันด้วยมือของเธอเอง
แต่ก่อนนี้เบื่อกันฉันจำได้
ควงใครๆเอามาให้ฉันเห็น
เธอคงคิดว่าฉันนั้นใจเย็น
คงโกรธเธอไม่เป็น...เช่นศิลา
ก็เธอเล่นย่ำเหยียบใจแบบนี้
เปรียบวารีกัดเซาะก้อนหินผา
บ่อยๆเข้าหินก็กร่อนตามเวลา
ทนไม่ไหวจึงเลิกเราไม่หวนคืน
แล้วเธอกลับมาหาฉันซ้ำอีก
โปรดจงหลีกทางเถิดมิอยากฝืน
ทำใจแล้วได้โปรดอย่ามายืน
ทำสะอื้นเรียกน้ำตามารยาชาย
ฉันจะบอกกับตัวเธออีกสักครั้ง
ตัวฉันยังคิดถึงเธออยู่ไม่หาย
แต่วันนี้..ฉันไร้เธอเคียงข้างกาย
ก็สบายกว่าที่มีคนข้างเคียง
อยู่คนเดียวสบายใจไว้ก่อน
ถึงยามนอนก็หลับดีไม่มีเสียง
คนข้างกายก็ไม่มีอยู่บนเตียง
จะนอนเอียง-ดิ้นซ้ายขวาไร้กังวล
ฉันจะมองตาเธออีกสักครั้ง
อยากจะบอกเธอให้ฟังอีกสักหน
รักมิใช่การแสดงมายากล
จงไปหาคนที่สมควรคู่เธอ
ฉันคงดีเกินไปอย่างเธอว่า
แต่ฉันยังมองหาอยู๋เสมอ
คนที่"สูง"เหมาะกับฉันมากกว่าเธอ
ถ้าฉันเจอจะบอกเธอให้แหงนมอง
22 ตุลาคม 2550 13:05 น.
วรรณวราภรณ์_เมย์
เธอจะมาสงสารฉันทำไม
เมื่ออยากไปก็ไปอย่าห่วงหา
ไม่อยากได้แค่เพื่อนกลับคืนมา
จงอย่าเสียเวลากับฉันเลย
ความผูกพันของฉันเรียกว่า รัก
ยากจะหักห้ามใจให้นิ่งเฉย
เมื่อสุดท้ายเธอไม่คิดเหมือนฉันเลย
เหมือนแรกเริ่มเธอไม่เคยรักฉันจริง
ในเมื่อเธอไม่มีฉันในใจแล้ว
ไร้ซึ่งแนวแก้ไขในอกหญิง
อยากจะไปก็ไปอย่าประวิง
จงอย่าทิ้งความหวังที่เลือนลาง
อยากให้เธอทุ่มเทใจหมดให้เขา
อย่าให้เรื่องของเราคอยบาดหมาง
ให้สัมพันธ์ของเราเปรียบควันจาง
ลอยเคว้งคว้างแล้วหายไปไม่ย้อนคืน
ไม่อยากให้เธอเรียกฉันว่า มิตร
ดั่งผูกจิตเจ็บช้ำไม่อาจฝืน
เป็นเพียงเพื่อนติดเตือนใจให้กล้ำกลืน
ฉันจะขืนข่มใจให้ลืมเธอ
เมื่อเธอเดินไปแล้วอย่าหันกลับ
ฉันแอบคอยนับถอยหลังอยู่เสมอ
จนบัดนี้หมดเวลาของฉัน-เธอ
หมดเวลาพูดเพ้อเจ้อว่ารักกัน
ไม่อยากได้ยินแค่ความสงสาร
มันร้าวรานเกินในใจฉัน
อย่าบอกเลยว่าเป็นได้แค่เพื่อนกัน
แล้วก่อนหน้านั้นมันคืออะไร
บอกรักฉันคนเดียวไม่ขอเปลี่ยน
จะขอเขียนคำรักไว้หน่อยได้ไหม
จะขอมีเธอกับฉันตลอดไป
จะขอรักจนวันตาย-จนสิ้นลม
จนบัดนี้ลมรักเธอหมดสิ้นแล้ว
ก็ไม่แคล้วรอยรักเธอสร้างรักขม
ปล่อยให้ฉันช้ำใจให้อกตรม
รักระทมปวดร้าวใจไม่อาจลืม
หน้าส่วนตัว
972
