อยากไปก็ไป...

วรรณวราภรณ์_เมย์

เธอจะมาสงสารฉันทำไม
เมื่ออยากไปก็ไปอย่าห่วงหา
ไม่อยากได้แค่เพื่อนกลับคืนมา
จงอย่าเสียเวลากับฉันเลย
ความผูกพันของฉันเรียกว่า รัก
ยากจะหักห้ามใจให้นิ่งเฉย
เมื่อสุดท้ายเธอไม่คิดเหมือนฉันเลย
เหมือนแรกเริ่มเธอไม่เคยรักฉันจริง
ในเมื่อเธอไม่มีฉันในใจแล้ว
ไร้ซึ่งแนวแก้ไขในอกหญิง
อยากจะไปก็ไปอย่าประวิง
จงอย่าทิ้งความหวังที่เลือนลาง
อยากให้เธอทุ่มเทใจหมดให้เขา
อย่าให้เรื่องของเราคอยบาดหมาง
ให้สัมพันธ์ของเราเปรียบควันจาง
ลอยเคว้งคว้างแล้วหายไปไม่ย้อนคืน
ไม่อยากให้เธอเรียกฉันว่า มิตร
ดั่งผูกจิตเจ็บช้ำไม่อาจฝืน
เป็นเพียงเพื่อนติดเตือนใจให้กล้ำกลืน
ฉันจะขืนข่มใจให้ลืมเธอ
เมื่อเธอเดินไปแล้วอย่าหันกลับ
ฉันแอบคอยนับถอยหลังอยู่เสมอ
จนบัดนี้หมดเวลาของฉัน-เธอ
หมดเวลาพูดเพ้อเจ้อว่ารักกัน
ไม่อยากได้ยินแค่ความสงสาร
มันร้าวรานเกินในใจฉัน
อย่าบอกเลยว่าเป็นได้แค่เพื่อนกัน
แล้วก่อนหน้านั้นมันคืออะไร
บอกรักฉันคนเดียวไม่ขอเปลี่ยน
จะขอเขียนคำรักไว้หน่อยได้ไหม
จะขอมีเธอกับฉันตลอดไป
จะขอรักจนวันตาย-จนสิ้นลม
จนบัดนี้ลมรักเธอหมดสิ้นแล้ว
ก็ไม่แคล้วรอยรักเธอสร้างรักขม
ปล่อยให้ฉันช้ำใจให้อกตรม
รักระทมปวดร้าวใจไม่อาจลืม