26 กันยายน 2554 21:32 น.
วาริท วิมล
หนึ่งฝุ่นผง
เธออาจหลงลืมไป...
ว่าฉันและเธอเล็กกระจิดริดเพียงไร... ในโลกสีน้ำเงินใบนี้
การดำรง การมีอยู่ ของชีวิตเธอและฉัน..มันไม่ถึงเสี้ยววินาทีของจักรวาลกำเนิด...
ฉะนั้นแล้ว...เราจะพร่ำเพ้อรำพันอะไรกันมากมาย ...กับ "เรื่องของตัวเอง"
....................
...................
ชีวิตเราเบาบาง เหมือนสายลมที่พัดพา ขนนกปลิวไปมา
และสายลมแห่งโชคชะตา...ก็พัดพา หนึ่งฝุ่นผง อย่างฉันเข้าตาเธอ....
......................
แม้ไม่เจตนา ...แต่หนึ่งฝุ่นผง ก็อาจทำให้เธอระคายเคือง ... มีน้ำตา
แต่เมื่อเธอลืมตา.... เธอก็พบว่าหนึ่งฝุ่นผงก็โดนชะออกไป ... ด้วยน้ำตาของเธอเอง
แล้วใย...จะอาวรณ์ อาลัย อะไร ....
...กับหนึ่งฝุ่นผง...
หน้าส่วนตัว
1216
