19 มีนาคม 2550 15:14 น.
วาเลนไทน์2007
ปลายฝันกับวันเหงา-เหงา
ยังคงอยู่กับรอยร้าวที่ตามหลอน
บรรจงร้อยถ้อยหวานผ่านบทกลอน
เพื่อเก็บซ้อนความเหงาที่เร้าอารมณ์
เพราะเวลาผ่านไปใช่คลายเหงา
โรครักเก่าคืนหวนกวนใจขม
เจ็บมาก-มากรักจากไปในสายลม
ทิ้งเราจมน้ำตาไหลใยแกล้งกัน
ฤาเป็นเพราะหัวใจฉันไร้ค่า
เธอจึงลาเหยียบย่ำน้ำใจฉัน
โธ่คนดีหรือไม่เคยสงสารกัน
มาสร้างฝันแล้วทำลายหัวใจคน
...ก็เธอไม่ใช่เหรอที่เป็นคนสร้างคำว่าเราขึ้นมา แล้วก็คงเป็นเธออีกนั่นล่ะที่คิดจะทำลายมันลงเสียเอง ....อยากขอถามสักนิดนะ ที่เธอพูดมาทั้งหมดน่ะ ..จำมันได้บ้างไหม ....หรือไม่เคยจริงจังแม้สักคำที่พร่ำออกมา...
หน้าส่วนตัว
740
