19 มีนาคม 2550 19:12 น.
ศรทา
หนามแหลมคมจมฝังประดังทิ่ม
ได้ลองลิ้มชิมรสหนามกดฝัง
เจ็บปวดปร่าหาใดไหนประทัง
แม้นชีวีนี้ยังมิวายปราณ
ปลายแหลมกดบดเนื้อมิเหลือแล้ว
มิคลาดแคล้วผลกรรมที่ทำหาญ
ละสติมิเหลียวมองก่อนก่อการ
ราคีร่านซ่านซาบอาบมลทิน
เลือดแดงสดรดรินกลิ่นคละคลุ้ง
สู่จิตฟุ้งมุ่งตรงลงแดดิ้น
กระบวนบาปสาปส่งจงพังภินท์
แม้นก่อบุญอย่าหวังสิ้นกลิ่นหนามงิ้ว
3 มีนาคม 2550 14:22 น.
ศรทา
ความฝันสีสวย .. สาบสูญ
ฉันค้นหามันไม่พบ ..
ไม่ว่าที่ใด ..
ที่ที่มันเคยอยู่ ..
หรือแม้ที่ที่คาดว่ามันจะไป ..
มันไม่อยู่ ..
ความฝันสาบสูญ
ความร่าเริงสดใส .. สาบสูญ
ฉันค้นหามันไม่พบ ..
มันเคยอยู่ในรอยยิ้มของฉัน
หากแต่วันนี้ ..
มันไม่อยู่ ..
ความร่าเริงสดใส .. สาบสูญ
รอยยิ้มสาบสูญ
เด็กหญิงคนหนึ่งสาบสูญ
ฉันเคยเห็นเธอหน้ากระจก ..
ประกายแห่งชีวิตในแววตาของเธอระยิบระยับ ..
หากแต่วันนี้ ..
เธอไม่อยู่ ..
แม้ฉันจะเฝ้าตามหาเธอบนหน้ากระจกทุกบาน ..
แต่ฉันไม่เคยพบเธออีกเลย ..
เด็กหญิงคนนั้นสาบสูญ
ฉันหยุดค้นหา ..
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมีหายไป
มันทั้งหลายไม่อยู่ในที่ที่พวกมันเคยอยู่
ทุกสิ่งทุกอย่างสาบสูญ ..
สาบสูญไปจากฉัน ..
1 ธันวาคม 2549 16:51 น.
ศรทา
ฉัน ..
ได้รับ ..
สิ่งมีค่าที่สุด ..
ในวันหนึ่ง ..
แม้จะทุกข์แต่ซาบซึ้งถึงความหมาย ..
หนึ่งเลือดเนื้อ หนึ่งหัวใจ หนึ่งร่างกาย ..
ก่อวิญญาณ .. เกิดใหม่เป็นตัวตน
ฉัน ..
เฝ้าทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยง
ฝันถึงวันได้ยินเสียงเปี่ยมสุขล้น
สิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตคนหนึ่งคน
กลายเป็นเหตุผลการดำรงอยู่ของฉัน
แต่แล้ววันหนึ่ง ..
ฉัน ..
สูญเสีย ..
สิ่งที่มีค่าที่สุด ..
สิ่งนั้น ..
สูญเสียอย่างไม่คาดคิดคาดฝัน
เหตุผลแห่งการดำรงอยู่ของฉัน ..
นับแต่นี้คืออะไร?
..
รู้ซึ้งถึงรสชาติความว่างเปล่า ..
ตระหนักว่าต้องยอมรับทุกเรื่องราว ..
สูญเสีย คือเรื่องเล่าของชีวิต ..
ตระหนักถึงเหตุผลที่ควรอยู่ ..
ฉันควรอยู่เพื่อละทิ้งสิ่งยึดติด
ฉันควรอยู่เพื่อชดใช้ให้ชีวิต
ฉันควรอยู่อย่างไม่ต้องคิดถึงเหตุผล ..
สูญเสีย คือ ชีวิต
ชีวิต คือ ความว่างเปล่า
มันกลายเป็นตำนานอันยืนยาว
ชีวิต คือ สูญเสีย ..
เหลือเพียง ความว่างเปล่า ..
เท่านั้นเอง ..
หน้าส่วนตัว
984
