17 กุมภาพันธ์ 2554 07:09 น.
ศรีสมภพ
โลกอมนุษย์
..โลกแกว่ง แรงโลภ โอบไล่
ผลักไส ใฝ่ต่ำ ถลำถลา
แก่งแย่ง แข่งขัน เข่นฆ่า
ไขว่คว้า หาทาง สร้างตน
..ไร้ศีล ไร้ธรรม ต่ำชั่ว
ไม่กลัว กรรมหนอ ฉ้อฉล
โกรธา อารมณ์ ข่มคน
เหยียบพ้น บนบ่า ข้าพอ
อวิชชา หารู้ สู่แจ้ง
มัวแก่ง แย่งกิน กามก่อ
หลงใหล โลกีย์ นี้หนอ
เริงล่อ โลมเลีย เนียนัว
สุดท้าย ตายดับ ลับร่าง
ไม่วาง เว้นขาด ชาติชั่ว
ใช้กรรม ทำมา น่ากลัว
หดหัว ตัวตก ..นรกรอ
สายสิ้น ดินกลบ กลับเกิด
นรกเปิด เตลิดว่าย กายก่อ
ทุกข์ทน วนเวียน เอียนท้อ
เกิดต่อ ก่อดับ นับนาน
..โลกแกว่ง แรงล้า ช้าลง
เกวียนกง กรรมกรีด ขีดคั่น
ตายนับ ดับขั้ว ชั่วกัลป์
สวรรค์กั้น อมนุษย์..สุดทาง
มนุษย์คือ ผู้มีจิตใจสูง
16 กุมภาพันธ์ 2554 01:19 น.
ศรีสมภพ
สังคม..โสมมจากสมสู่
หลงใคร่ในคู่ ไม่รู้รักษ์
มั่วกาม โรคลามตัวมัวเมาหนัก
เกินห้ามหัก จักผ่อนย้อนเวลา
สาสม ก้มหน้าตาว่าตนผิด
เปลี่ยนชีวิตหม่นหมองมองไร้ค่า
นับคืน ฝืนวันมรณา
อนิจจา ! ถูกสังคมถ่มถุยทิ้ง
อับอายขายหน้า ว่ามักมาก
ลำบากกายใจ ไม่สุงสิง
ตายดาบหน้าอำลาหมู่ รู้ความจริง
ยิ่งวิ่งยิ่งหนีหาย ไม่มีพ้น
เอชไอวี..ไวรัสฉกาจกล้า
ผลาญชีวา ฆ่ามนุษย์สุดมากล้น
โรคเอดส์..กิเลสเหตุแห่งตน
หลงว่ายวนระคนใคร่ไม่ประวิง
ภิกษุหนึ่ง ผู้ซึ่งปลง อลงกต
อาสาปลด ชี้นำ ด้วยธรรมยิ่ง
ปลุกเสกผี ที่คนขนมาทิ้ง
ให้พึ่งพิง จริงจังฝากฝังกาย
สังคมเมิน เพลินสมสู่อยู่กันต่อ
ที่ไม่พอ รอทับถมถ่มความใคร่
กองพะเนินเพลินกามจนย่ามใจ
ทิ้งงานใหญ่ให้วัด จัดพักพิง
คนใกล้ตาย ต่อเวลา อาการหนัก
มูลนิธิธรรมรักษ์..จักไม่ทิ้ง
บ่อขยะถูกละเลยเผยความจริง
ต่างปัดนิ่งทิ้งภาระ พระจัดการ !
เป็นหลักแหล่ง แห่งสุดท้ายในชีวิต
รอม่านปิดฉากลง ปลงสังขาร
รู้ตัวตน จนสุดท้ายจะวายปราณ
ก่อนพระนั้นสวดส่ง ปลงอนิจจัง
สังคม..ยังโสมมสมสู่ต่อ
ซากเกินพอบ่อขยะจะกลบฝัง
เมรุพระบาทน้ำพุ..ผุจวนพัง
รอความหวัง..สังคมจะก้มมอง !
12 กุมภาพันธ์ 2554 10:24 น.
ศรีสมภพ
.. คือฝั่งฝัน
ฝั่งฝัน..จินตนาการจะสรรค์สร้าง
เพื่อวาดหวังสร้างสรรค์ในบ้านเก่า
ต่อเติมนิด ติดนั่นนี่ไม่มีเป้า
เรื่อยๆ เบาๆ ไม่เร้าเร่งไม่เกรงใคร
อาจดูรกรุงรัง ไม่ได้ดังคิด
แต่ลิขิตจากใจจริง ที่ยิ่งใหญ่
พอดีพอเพียง ไม่เกี่ยงอะไร
แค่พอใจให้ถึงฝัน..แค่นั้นเอง !
เก็บของเก่า เต้าแต่งแบ่งเป็นฉาก
ปลุกฟื้นซากถากเหลา ให้เงาเช้ง
ต่อติดปะคละผสม ชมตัวเอง
ใช่ช่างเก่ง เล็งปะแล้วละเลย
ทุกสิ่งสรรพ นับค่าเมื่อตาเห็น
ตรงประเด็นเป็นเฉพาะเหมาะเฉลย
จะเก่าใหม่ไร้ค่าก็น่าเชย
มันก่ายเกยเผยพร้อมน้อมติชม
ห้องรวมกิจ ชีวิตฉันความฝันพร้อม
สิ่งรายล้อมน้อมเอาเข้าผสม
แสงแดดส่อง ต้องกลิ่นอายของสายลม
ทั้งหวานขมกลมกลืน ไม่ฝืนใจ
โลกส่วนตัว ไม่กลัวเกรงไม่เร่งร้อน
ทั้งพักผ่อนนอนดื่ม ปลื้มไฉน
ย่อโลกกว้างวางตรงหน้าตาเห็นได้
เป็นโลกใหญ่ ในห้องนิดชีวิตจริง
ฝั่งฝัน..จินตนาการสานฟากฝั่ง
สร้างพลังหวังคาด ไม่ขาดทิ้ง
ร้อยโลกฝัน พันโลกนี้ ที่โลกจริง
คือทุกสิ่ง..คือฝั่งฝันของฉันเอง !
บทกวีศรีสมภพ
12 กุมภาพันธ์ 2554 10:19 น.
ศรีสมภพ
บ่น
สีมา บ่นจงบอก ตอกใส่หน้า ว่าคนไหน
บ่นร่ำไป ให้พร่ำเพรื่อ ไม่เชื่อถือ
บ่นบ๊อยบ่อย บ่นเก่งจัง เดี๋ยวหลังมือ
ชอบบ่นบื้อ หรือจะบ้า ...น่าเบื่อจัง
ภารยัน บ่นขอบอก ตอกตระหนัก ถึงมักบ่น
บ่นให้คน ที่ทนได้ ใครก็ช่าง
บ่นอย่าเบื่อ เชื่อใจไว้ ใช่ชิงชัง
บ่นจงฟัง หวังบ่นมาก ...อยากให้ดี
สองเรา บ่นอย่าบ้า ตั้งหน้าทน บ่นเพระรัก
คู่กัดหนัก มักอยู่กัน มั่นสุขขี
เธอบ่นมั่ง ฉันพลั้งบ่น คนละที
สองเรานี้ แลกบี้บ่น...จนวันตาย
มอบให้....ครอบครัวบ่นกันจัง
11 กุมภาพันธ์ 2554 11:48 น.
ศรีสมภพ
ปีศาจคาบคัมภีร์
ปืศาจประกาศชั่ว ไม่เกรงกลัวไม่เกรงขาม
กิเลสเต็มเขตคาม อวดเบ่งกล้ามอิทธิฤทธิ์
คัมภีร์บ่งชี้ไว้ บอกทางไปไม่เห็นผิด
สอนสั่งให้คนคิด มีชีวิตนิจนิรันดร์
ปีศาจคือความชั่ว แสนน่ากลัวกลั้วอาถรรพ์
ความดีที่ต่างกัน ใช่สองด้านเหรียญอันเดียว
ปีศาจคาบคัมภีร์ ประโยคนี้มีความเกี่ยว
ต่างขั้วที่ขับเคี่ยว ไม่เฉลียวสิ่งเดียวกัน
คัมภีร์ที่ศักดิ์สิทธิ์ คงสถิตย์อยู่เช่นนั้น
ภูตผีอันธพาล มิอาจผลาญรานทำลาย
ความดีที่คนชั่ว ใช้บังตัวที่ชั่วไว้
หลอกคนจนตายใจ ยกมือไหว้ให้หน้าตา
พลาดท่าอ้าปากกว้าง มิอาจยั้งกิเลสหนา
คัมภีร์หลุดออกมา เปิดโฉมหน้าหมดท่ากัน
ปีศาจขยาดหนี ปล่อยคัมภีร์..ที่คาบนั้น
ต่างขั้วชั่วดีกั้น แบ่งสองด้านเหรียญอันเดียว !
หน้าส่วนตัว
1563
