28 มีนาคม 2551 11:40 น.
สขิลา
แสนเสียดายสายใจถักใยรัก
หวังสมัครร้อยเรียงเคียงลายสวย
กลับมาขาดบาดจิตคิดระทวย
ดั่งใกล้ม้วยด้วยตรมข่มฤดี
เอ่ยนิจจาฟ้ากั้นเกินคว้าถึง
ครวญคะนึงซึ้งใจไร้สักขี
ถ้อยรำพึงถึงกันหวานวลี
ต่อแต่นี้ลี้ลับดับเกื้อกูล
สายใยรักทักทอเหมือนปอด้าย
จึงแสนง่ายสายขาดบาดใจสูญ
จิตพิลาปตราบวันกลั้นอาดูร
เคยจำรูญฟูมฟักมาหักพัง
คงเหลือเป็นเช่นซากของเศษรัก
ที่สลักทักทายเมื่อหนหลัง
ต่อแต่นี้มีเพียงเสียงชิงชัง
ที่คอยดังก้องหูมิรู้คลาย
เหมือนดั่งสิ้นแสงส่องเคยไสว
เหมือนจิตไร้ใจหนึ่งเคยซึ้งหาย
เหมือนกับคนทรุดหนักเมื่อรักวาย
เหมือนดั่งคนใกล้ตายไร้เรี่ยวแรง
แสนเสียดายสายรักหักสะบั้น
ช่างแสนสั้นสัมพันธ์มาหน่ายแหนง
จำใจยอมกับรักที่เปลี่ยนแปลง
แค่แสดงแจงคำพร่ำเสียดาย....
22 มีนาคม 2551 18:27 น.
สขิลา
เมื่อยามท้อบอกจิตให้คิดข่ม
เหมือนรักล่มปมชีวิตที่ผกผัน
จะเฝ้ารอขอคืนชื่นวารวัน
แม้เป็นเพียงเงาจันทร์ที่ร้างไกล
ร้อยคำพูดหว่านลมเจือขมหวาน
ร้อยคำขานหว่านลวงทำสาไถย
ร้อยพันเล่ห์เห่โศกจนโชกใจ
ร้อยความนัยใช้หลอกยอกระกำ
เอาความรักหักจิตให้คิดโง่
มิโยกโย้โต้ตอบเพราะถลำ
จะเฝ้าดูน้ำใจการกระทำ
เชิญตอกย้ำซ้ำซัดจนหนำใจ
คือความปวดรวดร้าวของชีวิต
ที่ลิขิตขีดเองเกรงไฉน
จะยอมเป็นคนของเธออยู่ต่อไป
ถึงอย่างไรยังมั่นมิผันแปร
12 มีนาคม 2551 10:12 น.
สขิลา
ใจแบกรับซับซ่อนความรู้สึก
ใจส่วนลึกแนบเหงาเงาสลัว
ใจบอบช้ำร่ำร้องก้องระรัว
ใจมืดมัวกลัวนักรักเริ่มเซา
ใจมีแผลเรื้อรังใจชำรุด
ใจยากยุดซุดท้อพ้อหงอยเหงา
ใจดวงนี้มีรอยซ้ำเป็นเงา
ใจขลาดเขลาร่วมทางร้างคนเชย
เก็บสัมผัสรัดตรึงหนึ่งรักไว้
เก็บเยื่อใยวัยหวานยากเฉลย
เก็บถ้อยคำล้ำค่าวาจาเอย
เก็บลึกเคยเปรยบอกที่ซอกใจ
น่าอนาถซากรักมักรู้สึก
แม้นฝังลึกนึกคิดยากผลักไส
แม้กำสรดรดรินผินหน้าไกล
แต่กลับใกล้ใจระรัวมัวผันคอย
ทนร้าวรอนซ่อนเก็บเจ็บเสน่หา
แม้นปรารถนามาชื่นยื่นสุดสอย
บอกกับใจให้จำอย่าสำออย
แล้วหยิบร้อยสร้อยสายลายตำนาน
8 มีนาคม 2551 08:41 น.
สขิลา
ทินกรรอนลับอัศดง
ฝูงนกหลงระงมร้องดังก้องผา
หลายสำเนียกเรียกเร่งเซ็งแซ่มา
ฝูงอีกาลาหายตรงปลายฟ้า
อีกพักใหญ่ไพรกว้างกางรัศมี
แสงรวีนวลส่งตรงเวหา
ดาวระยับจับราวพราวระดา
กลิ่นบุหงาป่าดื่นแสนชื่นทรวง
รู้สึกแปลกแตกต่างอารมณ์ใหม่
กลางป่าใหญ่ใจสงบพบแดนสรวง
เพียงแนบอิงพิงรับซับทั้งปวง
ที่มิลวงล่วงล้ำผ่านจิตมา
อารมณ์กลอนอ่อนไหวถึงวัยหวาน
จิตผสานผ่านกายส่งใจหา
จึงนั่งนิ่งพิงกายปิดสายตา
ปรารถนาพาฝันเยือนวันวาน
จักขีดเส้นแบ่งกั้นอนาคต
หยุดให้หมดกาลหน้าอย่าผสาน
ในยามนี้มีเพียงอดีตกาล
ช่วยขับขานวันเก่าเราคุ้นเคย
คืนดอกเยาว์เล่าผ่านกลางป่าลึก
อดีตนึกตรึกย้อนซ่อนวัยเอ๋ย
ไม่อยากตื่นวิ่งตามตะวันเลย
อยากชิดเชยเกยไพรให้แสนนาน
หน้าส่วนตัว
1044
