30 กันยายน 2548 23:00 น.
สบัดปลาย
คืนนี้นอนหนาวร้าวจิต
เก็บกั้นความคิดผิดหวัง
ปิดรอยแผลเลอะเกรอะกรัง
ความหวังมอดลับดับลง
ใจเอยเคยสุขสดใส
ใจเคยมีใจลุ่มหลง
ใจเลยมีรักมั่นคง
ใจเลยซื่อตรงติดตรึง
รักมั่นมั่นรักจมลึก
ไม่นึกเพียงได้คิดถึง
ใจจดจ่อจิตคะนึง
เป็นหนึ่งในใจไวเกิน
เพราะรักใจรักจมรัก
จึงปักใจรักไม่เขิน
ต้องเจ็บใจร้าวเหลือเกิน
เผชิญชอกช้ำคำลา
วันนี้พรุ่งนี้วันไหน
ไม่มีแล้วใจโหยหา
ไม่มีความหวังตั้งตา
ไม่เหลือคุณค่าให้ใคร
วันนี้พรุ่งนี้วันหน้า
ใจที่เคยชาอ่อนไหว
บทเรียนบทนี้ที่ได้
ทำให้ใจแกร่ง...เกินกลัว
สุดท้าย ตรงนี้ ที่เห็น
ขอเป็น ผู้แพ้ หลุดขั้ว
รักแท้ หมดใจ หมดตัว
ใจรั่ว เหลวแหลก แตก....ละลาย
30 กันยายน 2548 22:09 น.
สบัดปลาย
ระลึกถึงเธอเสมอ นะ..จะ..บอก..ให้
ระ..รอกน้ำซัดซ่านกระเซ็นสาย
ระ..ริกพรายน้ำใสไหลฉาดฉาน
ระ..รอกไล่ริมตลิ่งวิ่งระราน
ระ..ลึกรักซัดซ่านอยู่เต็มทรวง
ลึก..ล้ำลึกนึกรักในทรวงลึก
ลึก..สุดลึกนึกถึงใจใครเคยหวง
ลึก..ถลำถลาล้มตกหลุมลวง
ลึก..ล้ำร่วงลวงรักไม่เหลือ..ลา
ถึง..จะทุกข์ทับถมระทมทุกข์
ถึง..ยามดึกนึกท้อโถมถลา
ถึง..จะถ้อทอดถอนอ่อนอุรา
ถึง..พลาดท่าแพ้พ่ายใจแทบพัง
เธอ..เป็นดาวดวงเดียวที่โดเด่น
เธอ..จึงเป็นความรักและความหวัง
เธอ..เปรียบเป็นศูนย์รวมของพลัง
เธอ..จึงเป็นความหวังที่รอคอย
เสมอ..มั่นมั่นเสมอรักเธอเหลือ
เสมอ..เจือใจรักแน่ไม่ท้อถอย
เสมอ..มาใจหวังนั่งใจลอย
เสมอ..คอยนั่งเหงาสุดเศร้าทรวง
นะ....ที่รักคนดี..ที่เคยรัก
จะ.. ..นานนักนานเนิ่นเกินจะหวง
บอก..ไม่ถูกกับหัวใจที่โดนลวง
ให้.....แสนห่วง...ใจตัว...กลัวช้ำตาย
26 กันยายน 2548 01:06 น.
สบัดปลาย
ตะวันลอนอ่อนแสงสิ้นแรงล้า
เตรียมจะลาลับลงตรงเหลี่ยมเขา
แสงสลัวดูเลือนลางและบางเบา
ไม่เร่งเล้าแสงกล้ามาท้าทาย
ตะวันเลือนลาลับลงตรงเหลี่ยมโลก
ลมโชนโบกโกรกกราวพราวผันผาย
ลมพัดแรงแสงลมมาพรมหราย
แสงตะวันพลันหายจากชายดง
รัตติการม่านหม่นเริ่มล่นรับ
มิรู้หลับวันเวลามิลืมหลง
ตะวันดับดาวเดือนเป็นคู่คง
มิลืมหลงคงอยู่ตลอดกาล
เป็นคู่เคียงเรียงสลับกันรับเริ่ม
ตะวันเติมยามเดือนตกระหกเหิร
ตะวันมาดาวเดือนดับรับรอยเดิม
ต่างสานเสริมเติมต่ออย่างเที่ยงตรง
ตะวันจ้าฟ้าจัดจ้านเริ่มวันใหม่
ความสดใสตะวันเตือนมิเลื่อนหลง
จิตที่หวังยังรอคอยยังมั่นคง
ยั่งยืนยงรัก...เธอมั่นนิรันดร
หน้าส่วนตัว
995
