3 กุมภาพันธ์ 2549 16:20 น.
สร้อยแสงแดง
แด่ความว่างเปล่าที่ไม่ไร้ประโยชน์
เขียนขึ้นเพื่อระบายความรู้สึกลึกๆ ที่มีต่อใครบางคน
ที่อาจเห็นเป็นเรื่องขำขัน.....ก็ได้... เพราะ.....
วันนี้...หัวใจพี่...เหนื่อยนัก.ยิ่งไขว่คว้า...ยิ่งไกลยิ่งห่าง...
ความเป็นจริง...ที่โหดร้ายได้กัดกร่อน หัวใจ จนบอบช้ำ
ในทางกลับกัน...มันทำให้หัวใจยิ่งเข้มแข็งขึ้น เพราะเธอ ...
เป็นผู้ที่เติมส่วนที่ขาดของพี่ ให้เต็ม .... แม้ว่าพี่อาจเป็นแค่ ...
ส่วนเกินที่ไม่พึงปรารถนา ....... ของเธอ
ขอบคุณวันเวลา...ที่นำพาเธอมาให้พบ
ละครบทนี้...เดินเรื่องด้วย
...ความเหงา......เศร้า......รอยยิ้ม......คราบน้ำตา...
สุดท้าย...ตัวเอกของเรื่อง คือ ความว่างเปล่า
จะมีกี่คน...ที่ต้องการรู้ตอนจบ...จริงๆ ของเรื่องราว...ที่อยู่ในความทรงจำ
และ...ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ
เพราะ...ในชีวิตจริงนั้น...มีอยู่หลายเรื่อง...ที่เราจำเป็นต้องรู้ตอนจบ
แม้ว่า...จะไม่อยากรับรู้ก็ตาม
ฉันเดินทางมาไกล...ไกล...เกินกว่า...จะย้อนกลับไป...เริ่มต้นใหม่ ณ จุดเดิม...
ใน...ความรู้สึกลึกๆข้างใน ...ยังคง...งดงามเสมอ
ถ้าทำได้...อยากหยุด...ทุกอย่างไว้ ณ ตรงนี้ ตรงที่...ความรู้สึกดีๆ ยังคงมีอยู่
หยุดพัก...ปล่อยวาง...ทุกอย่างไว้ข้างหลัง
จากนั้น...ก้อนเนื้อที่เรียกว่า...หัวใจ นี่แหละ...จะพา 2 เท้านี้ ก้าวต่อไป...
ทุกอย่าง...จบลงแล้ว
วันพรุ่งนี้...เป็นของเรา ช่วงที่...เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน
ขอให้มีความทรงจำที่ดี... ก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อย...เราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึง
และ...ยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้
ถึงวันนี้...จะยังร้องไห้ ก็คงไม่เป็นไร เพราะชีวิตก็เป็นเป็นแบบนี้
วันที่เลวร้าย...มีวันที่สวยงาม...มีวันที่ว่างเปล่า...
สุข...ก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์...ก็อยู่กับเราไม่นาน
สุข...เคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป ทุกข์...ก็เป็นเฉกเช่นกัน
ร้องไห้...แล้วก็อย่าร้องเปล่า ๆ มองให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตไปด้วย
ได้แต่อวยพร...ให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น เติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น แต่อย่าแข็งกร้าว
ขอให้อ่อนโยนแต่เข้มแข็ง และ...ขอให้วันใหม่... ในชีวิต...มาถึงในอรุณรุ่งของวันพรุ่งนี้...
วันที่เรา...จะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป
จงมั่นใจเถิดว่า ... ในเวลาเช้าตรู่ของวันใหม่นั้น
พี่ก็จะยืนรออยู่หน้าประตูแห่งความหวังบานนั้น
อย่างไม่เปลี่ยนแปลง
3 กุมภาพันธ์ 2549 16:18 น.
สร้อยแสงแดง
ฉันนั่งเหงาอยู่คืนนี้
ด้วยคิดคำนึงถึงเธอ
ฝันว่าเธอมานั่งเคียงฉัน
อย่างที่เราเคยเจอะเจอ
ฉันรู้ว่าเราจะต้องมาอยู่ด้วยกัน
อีกครั้ง....ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
และเมื่อถึงวันนั้น...เราก็จะไม่เห็นอะไรอีก
นอกจากรอยยิ้มบนใบหน้าและฟ้าที่เลิกหม่น
แต่ในเวลาที่เราห่างกันนี้
ฉันรู้ว่าเราต่างไปอยู่ในใจของคนอื่น
แต่เราก็ยังจะรู้สึกต่อกัน
เหมือนเมื่อวันแรกที่พบกัน
เธอคือส่วนหนึ่งของฉัน
และฉันเป็นส่วนหนึ่งของเธอ
มันช่างเป็นสิ่งที่วิเศษยิ่ง
และเป็นความจริงที่เที่ยงแท้เสียเหลือเกิน
3 กุมภาพันธ์ 2549 16:17 น.
สร้อยแสงแดง
In the afternoon of early winter, so called
The sun shone forty five degrees from the west
Swept through the concrete city of angels walls
Where green plotches popped among the rest
Cars after cars roaming thru and fro to nowhere
The clouds snoozed quietly above the still weather
Skyscrapers absorbed intense heat and glare
Thick smog simmered around those lifeless fingers
Bangkok oh Bangkok I could feel the tremble
Of its people under the heat of winter
A man walked sweaty on both ankles
Bangkok in winter was just like living under the heate
3 กุมภาพันธ์ 2549 16:15 น.
สร้อยแสงแดง
นั่งมองจอสีขาวคราวเหงาหงอย
นั่งรอคอยข่าวคราวของเหล่าเพื่อน
มันเงียบหายจากจอดั่งเกลอเลือน
ทำแชเชือนลืมเราเศร้าอารมณ์
เปิดเครื่องอยู่พักใหญ่เครื่องไม่บู๊ท
ภาพไม่ผุดมีแต่จอสีขาวๆ
เอ๊ะยังไงสงสัยไม่เข้าเค้า
โธ่เครื่องเราโดนไวรัสซัดเต็มๆ
2 กุมภาพันธ์ 2549 02:08 น.
สร้อยแสงแดง
สักรวาห้าโมงจรรโลงจิต
หวีผมนิดพับแขนหน่อยไม่หงอยเหงา
บอกเพื่อนเกลอเพ้อรำพันวันนี้ยาว
ไปหาสาวเลี้ยงวันเกิดบรรเจิดใจ
ควบรถยนต์คู่ชีพรีบลัดเร่ง
ถึงหกโมงตรงเผงเก่งไฉน
เคาะประตูก๊อกแก๊กแทรกตัวไป
นั่นโฉมฉายหงายปริ่มอยู่ริมเตียง
อ้าปากค้างคางห้อยเหมือนหอยขม
ตาระทมซมซบมาแต่เที่ยง
โธ่พี่ขาเมาสุราจนตาเอียง
ตั้งแต่เที่ยงวันวานที่ผ่านมา
ไปไม่ไหวดอกพี่น้องนี้แย่
ต้องนอนแผ่เมาป่นเหมือนคนบ้า
เพื่อนฉลองวันเกิดให้น้องยา
เมาเหมียนหมามึนเหมืยนแมวแล้วละพี่
รออยู่จนสองทุ่มให้กลุ้มหนัก
รอที่รักสร่างเหล้าให้เข้าที่
นั่งเพียรรอตีหนึ่งครึ่งพอดี
แม่ยาหยียังไม่หายเหมือนวายซึม
กลับบ้านเราดีกว่าอย่ามัวรอ
เลยรีบถ่อรถเลียบนั่งเงียบขรึม
คงโดนแซวแน่หนาฮากันตรึม
ต้องทำลืมวันเกิดเตลิดเอย
หน้าส่วนตัว
1155
