แด่ความว่างเปล่า

สร้อยแสงแดง

แด่ความว่างเปล่าที่ไม่ไร้ประโยชน์
เขียนขึ้นเพื่อระบายความรู้สึกลึกๆ ที่มีต่อใครบางคน
ที่อาจเห็นเป็นเรื่องขำขัน.....ก็ได้... เพราะ.....
วันนี้...หัวใจพี่...เหนื่อยนัก.ยิ่งไขว่คว้า...ยิ่งไกลยิ่งห่าง... 
ความเป็นจริง...ที่โหดร้ายได้กัดกร่อน หัวใจ จนบอบช้ำ
ในทางกลับกัน...มันทำให้หัวใจยิ่งเข้มแข็งขึ้น  เพราะเธอ ...
เป็นผู้ที่เติมส่วนที่ขาดของพี่ ให้เต็ม .... แม้ว่าพี่อาจเป็นแค่ ... 
ส่วนเกินที่ไม่พึงปรารถนา ....... ของเธอ
ขอบคุณวันเวลา...ที่นำพาเธอมาให้พบ 
ละครบทนี้...เดินเรื่องด้วย
...ความเหงา......เศร้า......รอยยิ้ม......คราบน้ำตา... 
สุดท้าย...ตัวเอกของเรื่อง คือ ความว่างเปล่า 
จะมีกี่คน...ที่ต้องการรู้ตอนจบ...จริงๆ ของเรื่องราว...ที่อยู่ในความทรงจำ
และ...ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ
 
เพราะ...ในชีวิตจริงนั้น...มีอยู่หลายเรื่อง...ที่เราจำเป็นต้องรู้ตอนจบ 
แม้ว่า...จะไม่อยากรับรู้ก็ตาม
ฉันเดินทางมาไกล...ไกล...เกินกว่า...จะย้อนกลับไป...เริ่มต้นใหม่ ณ จุดเดิม... 
ใน...ความรู้สึกลึกๆข้างใน ...ยังคง...งดงามเสมอ 
ถ้าทำได้...อยากหยุด...ทุกอย่างไว้ ณ ตรงนี้  ตรงที่...ความรู้สึกดีๆ ยังคงมีอยู่ 
หยุดพัก...ปล่อยวาง...ทุกอย่างไว้ข้างหลัง 
จากนั้น...ก้อนเนื้อที่เรียกว่า...หัวใจ นี่แหละ...จะพา 2 เท้านี้ ก้าวต่อไป... 
ทุกอย่าง...จบลงแล้ว 
วันพรุ่งนี้...เป็นของเรา ช่วงที่...เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน
ขอให้มีความทรงจำที่ดี... ก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อย...เราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึง
และ...ยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้ 
ถึงวันนี้...จะยังร้องไห้ ก็คงไม่เป็นไร เพราะชีวิตก็เป็นเป็นแบบนี้
วันที่เลวร้าย...มีวันที่สวยงาม...มีวันที่ว่างเปล่า...
สุข...ก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์...ก็อยู่กับเราไม่นาน
สุข...เคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป  ทุกข์...ก็เป็นเฉกเช่นกัน
ร้องไห้...แล้วก็อย่าร้องเปล่า ๆ  มองให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตไปด้วย 
ได้แต่อวยพร...ให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น  เติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น แต่อย่าแข็งกร้าว
ขอให้อ่อนโยนแต่เข้มแข็ง และ...ขอให้วันใหม่... ในชีวิต...มาถึงในอรุณรุ่งของวันพรุ่งนี้...
วันที่เรา...จะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป
จงมั่นใจเถิดว่า ... ในเวลาเช้าตรู่ของวันใหม่นั้น
พี่ก็จะยืนรออยู่หน้าประตูแห่งความหวังบานนั้น
อย่างไม่เปลี่ยนแปลง