9 กรกฎาคม 2547 13:18 น.
สายน้ำสีเงิน
ก่อนจะไปพากเพียรเรียนเมืองหลวง
พ่อเป็นห่วงกลัวลูกชายทำขายหน้า
เฝ้าพร่ำสอนเสียนักก่อนจากมา
กลัวกิเลสตัณหามันพาไป
แม้ว่าพ่อคนจนคนบ้านนอก
เคยช้ำชอกแสนเข็ญดั่งเป็นไพร่
เจ้าไปเรียนภายหน้าอย่าเริงใจ
อย่าหลงไหลลืมเงาว่าเราจน
จงขยันหมั่นตั้งใจไม่ขี้เกียจ
คนจะเหยียดหยันได้ไม่เป็นผล
จะจับจ่ายใช้เงินทองให้มองตน
ว่าเราจนจงเตรียมเจียมกายา
ลูกดูหนังพ่อนั่งตรำกรำงานหนัก
ลูกสุดรักเดินห้างช่างหรูหรา
พ่อโดนแดดแผดเผาร่างกลางทุ่งนา
เหงื่ออาบหน้าต่างน้ำทำเพื่อใคร
ลูกดื่มกินของแพงแพงแสดงฐาน
พ่อสิทานน้ำพริกเก่าไม่เอาไหน
ลูกได้เทียวเที่ยวไปทั้งใกล้ไกล
จงรู้ไว้พ่อลำบากมามากมาย
เงินทุกบาทอดออมให้ลูกรัก
ถึงพ่อจักทุกข์เข็ญลำเค็ญหลาย
พ่อยอมจนทนเพื่อลูกสุขสบาย
จงอย่าอายลูกชาวนาน่าภูมิใจ
เจ้าได้ดีภายหน้าอย่าถือศักดิ์
ขอให้รักประชาผู้อาศัย
อย่าหยิ่งดื้อถือดีมีเกียรติไกล
ราษฎร์จะไม่เคารพรักจักทุกข์ทน
อย่ายกตนข่มราษฎร์ขาดซึ่งศีล
อย่าดูหมิ่นปวงข้าอย่าฉ้อฉน
อย่าแบ่งชั้นให้ต่างระหว่างคน
ให้พลีตนรับใช้ชาติไม่เป็นพาล
อย่าริอ่านโกงกินสินบนราษฎร์
เงินของชาติอย่าเอาไปเผาผลาญ
คนที่รวยด้วยอำนาจราชการ
อยู่ไม่นานก็ยับด้วยอัปรีย์ถ
คนเขาจะจริงใจนบไหว้เจ้า
ใช่เพราะเอายศใหญ่ไปข่มขี่
ราษฎร์จะรักศรัทธาบารมี
ก็ด้วยดีที่เจ้าทำจงจำไว้
จะกินอยู่รู้ประมาณการประหยัด
ถึงอึดอัดขัดสนทนไม่ไหว
ก็อย่าโทษให้เสนียดมันเสียดใจ
รีบกลับไปบ้านเรามีข้าวกิน
16 มิถุนายน 2547 15:56 น.
สายน้ำสีเงิน
เมื่อเวลาล่วงเลยมาบรรจบ
เมื่อเวลาเข้าครบพบสิ่งใหม่
เมื่อเวลาที่เลยผ่านล่วงเลยไป
เมื่อเวลาที่สดใสไม่คืนมา
ถึงเวลาที่ต้องกลับสู่โลกกว้าง
ถึงเวลาที่อ้างว้างไม่ห่วงหา
ถึงเวลาที่ชีวิตดับเวลา
ถึงเวลาที่ชีวาต้องดับลง
มีเวลาใดที่เคยได้สุข
มีเวลาใดที่ทุกข์ไม่ประสงค์
มีเวลาที่ดีชั่วต้องเปล่าปลง
มีเวลาเท่าใดคงต้องหยุดไป
เป็นเวลาสุดท้ายของชีวิต
เป็นเวลาเงียบสนิทไม่หวั่นไหว
เป็นเวลาสุดท้ายภายในใจ
เป็นเวลาท่องเที่ยวไปของวิญญาณ
16 มิถุนายน 2547 15:51 น.
สายน้ำสีเงิน
เมื่อเวลาล่วงเลยมาบรรจบ
เมื่อเวลาเข้าครบพบสิ่งใหม่
เมื่อเวลาที่เลยผ่านล่วงเลยไป
เมื่อเวลาที่สดใสไม่คืนมา
ถึงเวลาที่ต้องกลับสู่โลกกว้าง
ถึงเวลาที่อ้างว้างไม่ห่วงหา
ถึงเวลาที่ชีวิตดับเวลา
ถึงเวลาที่ชีวาต้องดับลง
มีเวลาใดที่เคยได้สุข
มีเวลาใดที่ทุกข์ไม่ประสงค์
มีเวลาที่ดีชั่วต้องเปล่าปลง
มีเวลาเท่าใดคงต้องหยุดไป
เป็นเวลาสุดท้ายของชีวิต
เป็นเวลาเงียบสนิทไม่หวั่นไหว
เป็นเวลาสุดท้ายภายในใจ
เป็นเวลาท่องเที่ยวไปของวิญญาณ
7 มิถุนายน 2547 15:27 น.
สายน้ำสีเงิน
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
มาอยู่ทำไมฤาเจ้า
สถานที่นี้มีแต่อยากเอา
เพียงเพื่อตัวเจ้าเท่านั้นเอง
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
เพียงหนึ่งดวงใจข่มเหง
เพียงเพราะตัวเจ้ากลัวเกรง
เจ้าจึงเบ่งแข็งขันประชันกัน
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
ทั้งห่างไกลจากสถานสุขสันต์
ต้องห่างบ้านจากเมืองหลายวัน
เฝ้าไฝ่ฝันพลันพร่ำพรรณนา
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
จะเดินไปด้วยเวลาอันมีค่า
ฤาตัวเจ้าเองเป็นผู้สรรหา...
วิชาจะได้เอาไป
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
เพื่อผู้ใดกันแน่คนไหน
เจ้ามาเพียงตัวเปล่า...เจ้าไป
จะเก็บอะไรกลับไปบ้าง
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
ความศิวิลัยคอยขวางคั่น
หรือชื่อเสียงแข็งเสียงประชัน
ฤาตัวกันกั้นจากชีวิต
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
จะเพื่อใครเพื่อใครลิขิต
จะเพื่อตัวเพื่อมวลชีวิต
เมื่อเจ้าตั้งจิตจะฝัน...จงไปให้ไกล
11 กุมภาพันธ์ 2547 19:09 น.
สายน้ำสีเงิน
อุดมการณ์...คือความฝัน...คือความหวัง
คือพลัง...ที่ฝ่าฟัน...ไปข้างหน้า
คือดวงจิต...คือชีวิต...คือศรัทธา
คือทุกอย่าง...ที่ตัวข้า...ใช้ก้าวไป
หน้าส่วนตัว
1419
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟสายน้ำสีเงิน
