24 พฤศจิกายน 2550 21:29 น.
..สายลมทะเล..
เทียนกระทงวิบวาวอยู่ไกลลิบ
ส่องกระพริบแพรวพราวราวฝุ่นแสง
“เอาเถอะน่า เที่ยวสุดท้ายก่อนหมดแรง”
ขอค่าแกงมื้อรุ่ง ของพรุ่งนี้
.....................................
เขาบรรจงส่งจิตอธิษฐาน
ล่องผ่านธารไหลมาถึงนี่
ลอยความทุกข์ลาลับกับวารี
ให้สิ้นเคราะห์เสียที ทั้งปีนั้น
แหวกว่ายแคล่วคล่องล่องน้ำเชี่ยว
ประเดี๋ยวเดียวก็ถึงซึ่งใฝ่ฝัน
เห็นเหรียญสิบหยิบไว้ให้ตื้นตัน
คงเหลือพอแบ่งปันไปโรงเรียน
..........................................
เหรียญเต็มทั้งสองมือ ยังถือแน่น
เกลียวคลื่นก็โลดแล่นน่าปวดเศียร
ตะกายน้ำกลับฝั่งทั้งวิงเวียน
มือยังกำเหรียญ ไม่ยอมคลาย
สติวูบวิบวับ ดับกลางน้ำ
เงาร่างสีดำก็ลับหาย
ดิ่งลงสู่พื้น โคลนดินทราย
ท่ามกลางเสียงวี้ดว้าย ที่ชายฝั่ง
สลัมหลังน้อย ยังคอยท่า
แววตาเศร้าสร้อย คอยความหวัง
เหมือนนกน้อยคอยแม่ บินกลับรัง
ดึกแล้วพี่ยังไม่กลับมา
ทราบข่าวพี่ชาย ตายเสียแล้ว
ศพนิ่งแน่แน่ว ที่ชายท่า
ก้มลงกอดพี่ ทั้งน้ำตา
มือของพี่ยา ยังไม่คลาย
พี่ชายของสายลม+ระพีพงษ์
23 พฤศจิกายน 2550 18:13 น.
..สายลมทะเล..
จะเอื้อมเด็ดดอกฟ้า สุดาดวง
ใจก็ห่วงนุชน้อง จะหมองขวัญ
เป็นกระต่ายใฝ่หมายตะกายจันทร์
ดาวตะวันโน่นแน่ะ..ถึงคู่ควร
หมาเห่าใบตองแห้งหมดแรงเห่า
ชีวิตเขาทั้งชีวิต คิดถี่ถ้วน
ทวนไตร่ตรองกรองการควรไม่ควร
ตัดสินใจถอดตรวน ที่ตีตรึง
ลาแล้วหนาดอกฟ้า แห่งชีวิต
ไถ่ถอนสิทธิ์เคยครอง ในครั้งหนึ่ง
หากวันหน้าเธอยังไร้ซึ่งตรวนตรึง
ฉันจะไปให้ถึง..ซึ่งฟ้านั้น
ไม่อยากเด็ดดอกฟ้ามาต่ำต้อย
ไม่อยากให้สาวน้อย ถูกใครหยัน
มีแต่ไต่ให้สูง จึงควรกัน
แล้วเมื่อถึงตะวัน..จะกลับมา
23 พฤศจิกายน 2550 18:02 น.
..สายลมทะเล..
จะถักร้อยสร้อยฟ้าดาราสวย
มาผูกด้วยข้อขวัญทั้งสองแขน
ปมความรักรัดแน่นเป็นตัวแทน
ว่าหวงแหนเธอนั้น ทั้งสองกร
ถึงวันใดจากไกล เพราะต้องจาก
ก็ขอฝาก..สร้อยฟ้า..กับอัปสร
พันธนาการเธอไว้เมื่อยามนอน
ให้คิดถึงกันก่อนจะนิทรา
23 พฤศจิกายน 2550 11:29 น.
..สายลมทะเล..
เล่นทะเลคืนเพ็ญน้ำเย็นเยียบ
ดื่มความเงียบเหงาใจจนดื่มด่ำ
สระผิวกายทรายขัดลมพัดพรำ
แล้วคลื่นซ้ำตีตรลบ ทบทวี
พระจันทร์ดวงเดียวกันกับวันก่อน
หาดก็เดิมซ้ำซ้อนกับก่อนนี้
น้ำกลับหนาวเหลือแสนแค้นชีวี
เราไม่ดีเพียงพอ..เขาขอลา
คลื่นซัดฝั่งครืนครืนมาคืนค่อน
ไม่รู้หนาวรู้ร้อน ให้เดียงสา
มือซีดปากสั่น..นั่นธรรมดา
แต่หนาวในใจข้า..อาจบ้าตาย
9 พฤศจิกายน 2550 09:31 น.
..สายลมทะเล..
ตาสบตา พิเคราะห์ ว่าเหมาะนัก
เถอะที่รัก ซบลง อย่าสงสัย
ประชิดอิง พิงแอบ แนบหัวใจ
ไม่รู้ใคร ใจสั่น ตัวรุมรุม
สติเอ๋ย ร่อนเร่ เนรเทศ
กาลจึงควร แก่เหตุ อาเพศสุม
เมื่อความรัก เดินหน้า เข้าคร่ากุม
สิ่งที่เกิน ควบคุม รุมประดา
ขนทุกเส้น ชูชัน เหมือนสั่นหนาว
สองแก้มขาว เรื่อแดง ราวแตงผ่า
นอกจากเสียง อากาศ ลอยไปลอยมา
สักครึ่งคำ จำนรรจา ก็ไม่มี
แล้วความอดทน บอบบาง ก็แพ้พ่าย
ไม่รู้หญิง หรือชาย ทำบัดสี
ตดสะเทือน เลื่อนลั่น ปฐพี
กลิ่นกระจาย ทั้งโบกี้ รถไฟฟ้า
สุภาพบุรุษ ยกมือ “ผมเองครับ”
สุภาพสตรี สวนขวับ “ดิฉันค่า”
รักกันจริง ชิงกันรับ ประทับอุรา
ขอเชิญลง ป้ายหน้า..ขาผมคัน
Lovers
0 คน เลิฟ..สายลมทะเล..
Calendar
หน้าส่วนตัว
929
