ตาสบตา พิเคราะห์ ว่าเหมาะนัก เถอะที่รัก ซบลง อย่าสงสัย ประชิดอิง พิงแอบ แนบหัวใจ ไม่รู้ใคร ใจสั่น ตัวรุมรุม สติเอ๋ย ร่อนเร่ เนรเทศ กาลจึงควร แก่เหตุ อาเพศสุม เมื่อความรัก เดินหน้า เข้าคร่ากุม สิ่งที่เกิน ควบคุม รุมประดา ขนทุกเส้น ชูชัน เหมือนสั่นหนาว สองแก้มขาว เรื่อแดง ราวแตงผ่า นอกจากเสียง อากาศ ลอยไปลอยมา สักครึ่งคำ จำนรรจา ก็ไม่มี แล้วความอดทน บอบบาง ก็แพ้พ่าย ไม่รู้หญิง หรือชาย ทำบัดสี ตดสะเทือน เลื่อนลั่น ปฐพี กลิ่นกระจาย ทั้งโบกี้ รถไฟฟ้า สุภาพบุรุษ ยกมือ “ผมเองครับ” สุภาพสตรี สวนขวับ “ดิฉันค่า” รักกันจริง ชิงกันรับ ประทับอุรา ขอเชิญลง ป้ายหน้า..ขาผมคัน
..สายลมทะเล.. 9 พ.ย. 2550 09:31 น. - ID 109408 
1017
4
0
9 พฤศจิกายน 2550 10:18 น. - comment id 785607
คงเป็นเหตุการณ์ที่ประทับใจนะครับ จึงเกิดเป็นอารมณ์กลอน เข้าท่าดีครับ
9 พฤศจิกายน 2550 11:36 น. - comment id 785648
เข้าใจคิดแน่ะ
9 พฤศจิกายน 2550 11:53 น. - comment id 785664
คิคิ...เรื่องธรรมชาติ..ที่มิอาจห้ามได้.มั๊ง
9 พฤศจิกายน 2550 14:05 น. - comment id 785764
เป็นเรื่องราวธรรมชาติไม่อาจห้าม อีกเรอ จาม ไอ สะอึก น่านึกขัน คุณก็เคย ผมก็เคย เฉลยกัน ใส่ใจมันทำไมใช่เรื่องเลย
9 พฤศจิกายน 2550 19:20 น. - comment id 785951
อ่านแล้วยิ้ม หัวเราะคนเดียวอีกตั้งหาก แล้วแบบนี้จะมีใครว่าผู้หญิงไร้เงาเป็นบ้าไหมหนอ อิอิ
10 พฤศจิกายน 2550 08:16 น. - comment id 786216
10 พฤศจิกายน 2550 08:16 น. - comment id 786217
ดีค่ะ พระจันทร์ ฯแวะมาทักทายยามเช้าจ้า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
