หน้าส่วนตัว
ไทย ทวยทนไป่ท้อ องอาจ
ล้วน ลภราญป้องราษฎร์ ปกไว้
หมาย มั่นหมั่นมุ่งมาด ปราถมุ่ง ผดุงแฮ
รัก รักษ์รังรัตไร้ พวกพ้องพาลภัย
สา ราณียะหมั้น สต
มัค คะคมนส- มิทร์ไซร้
คี ตแต่งตรึงตราตะ- เบ็งบ่ง เพลงชาติ
ไทย รวบลือดเนื้อเชื้อได้ ร่วมร้องเพื่อชาติศรี
นี้ หนึ่งพึงพิงค้าง เนามาน
รัก สมัครมักการ เกี่ยวก้อย
ส- มานสมาทาน การก่อ บ่เกี่ยง
งบ สหงานเรียบร้อย รักพื้นผืนไทย
แต่ ภัยพ้องหมั่นเข้า ผจญ
ถึง ทัพทรุดชาติวีระชน จะสู้
รบ รุดรุกสิ้นสน ชีพซิ่น เพียงแต่
ไม่ ประสงค์ไทยสิ้นรู้ ศักดิ์สิ้นชาติสูญ
ขลาด ไม่เคยเขลาไม่คุ้น ครุ่นคิด
เอก ราชต้องเป็นนิตย์ สถิตไซร้
ราช บัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์ เสริญแซ่ ซ้องแฮ
จะ ปราบดัสกรให้ กษัตริย์ไท้เนาไทย
ไม่ เคยกลัวกลับกล้า กาจก่อน
ให้ อริริดรอน ล่วงรู้
ใคร คดกบฎถอน ทะทัด ทะทาน
ข่ม สยามย้อนข่มสู้ ยากย้อนถดถอย
ขี่ คชสารตระหง่านง้าว ประยุทธ์
ส- พรั่งศาสตราวุธ เพียบพร้อม
ละ ลุงมุ่งราญรุทธ์ พาลพ่าย ราญเมือง
เลือด สุระสยามย้อม แผ่นพื้น สัพภาค
ทุก ภาคหลากถิ่นท้อง ที่ไทย
หยาด เลือดมิหายไป เหือดแห้ง
เป็น นิจนิรันด์ใน หทัยทั่ว ไทยแฮ
ชาติ บ่เคยเลวแล้ง ผู้กล้าคนดี
พลี พร้อมยอมหยั่งสู้ เพื่อชาติ
เถลิง ราชประกาศ เกียรติไซร้
ประ กิต การก่อรักราษฎร์ ด้วยชีพ เชื้อชน
เทศ ต่างให้รู้ไว้ ข้านี้คือไทย
ชาติ ใดใครต่างด้าว เป็นมิตร
ไทย ก็ยอมเชื้อชิด สนิทไว้
ท- ร ชาติใดคิดปริด ขอต่อ สู้ดั่ง
วี- ระ ชนคนก่อนให้ ชีพเชื้อเป็นเกาะพลี
มี ภัคภาคภูมพร้อม เอกราช
ชัย ชัดชัคโชติชาติ ขณะนี้
ไช- ย เหนืออริราช ดารดื่น เดียรดาษ
โย- คโคตรไทยชี้ รัฐเรื้องเรืองรอง
เหลืออีก 7 บทตอนต้น...ติดตามต่อไป
4384
ใบไม้อ่อนทอดยอดงาม
เมื่อถึงยามแรกแย้ม
ผลิใบแต่งแต้ม
ขึ้นแซมใบเดิม
ตัวหนอนตัวน้อย
เฝ้าคอยฮึกเหิม
ต้วมเตี้ยมกระดึ๊บเดิน
แล้วก็เริ่มทำลาย
หมดสิ้นใบอ่อน
เหมือนความรักตอนหนึ่งที่ขาดหาย
เธอ..คือตัวหนอนผู้ใจร้าย
ฉัน...คือใบไม้...ที่เธอทำ
สรวมชีพนบนมะคุณบรมครู
โกวิทกวีปู ชนีย์
เชิงกลอนกานท์ ธ เชลงดิลก ณ ปฐพี
นามเอกกวีนี รนาท
สรรเสริญสุนทรภู่วิชญปราชญ์
เจ้าแห่งกวีศาสตร์ วิทู
ขอพระสุนทรนำพรดลดนู
รอบรู้และวิญญู พิชัย
รัก ในหลวงห่วงให้ ไขข้อง
ใน วิกฤตผิดครรลอง เร่งร้น
หลวง ใหญ่ยิ่งสิ่งสนอง ครองใคร่ ใครหลง
ห่วง ชีพรีบหลีกพ้น ห่างไว้ใจแสลง
ลูก เล็กแดงเด็กด้อย เดียงสา
หลาน ลูกถูกหมายตา เหยื่อพลั้ง
ร่วม ปรามปกป้องสา -รพัด สรรพแฮ
กัน ก่อนแก้หลังยั้ง ยุ่งย้อนยาวนาน
ต้าน ตอบต่อบ่ให้ บั่นทอน
ยา หยูกปลูกพิษจร จักไว้
เสพ สิ้นกลิ่นสังวร ลับล่วง สังขาร
ติด ตกหมกต่ำใต้ ต่ำต้องตายสูญ
บุคคลแปลกหน้าจากดาวดวงอื่น
ตั้งความขมขื่นเอาไว้ที่ใบหน้า
ไม่พูด...ไม่คุย...ไม่จา
ไม่รู้ว่า...เขาเป็นอะไร
เหมือนเขาเป็นคนเก็บกด
เหมือนจะประชดความสดใส
ปล่อยชีวิตให้ผ่านไป
ด้วยหัวใจที่ล่องลอย
อดีตทำให้เขาร่ำให้
อดีตทำให้เขาเหงาหงอย
อดีตทำให้เขาเฝ้าคอย
อดีตที่ทำให้เขาด้อย...ทางหัวใจ
เธอจากเขาไปด้วยใจเป็นอื่น
ทิ้งเพียงค่ำคืนที่ไร้ดาวเอาไว้
ทิ้งรักสบัดลาให้อาลัย
แล้วจากไปให้หัวใจ...มีน้ำตา
น้ำตาแห่งความรักที่ร้าวฉาน
น้ำตาแห่งความรักกับการไคว่คว้า
น้ำตาแห่งการจากลา
น้ำตาแห่งความทรงจำ...ยามค่ำคืน
เพราะเธอมองเขาเพียงคนแปลกหน้า
ที่มาจากดาวดวงอื่น
เป็นเพียงบุคคลธรรมดาพื้น ๆ
ไม่อาจฝืนรวมหัวใจให้ทรมาน
