27 สิงหาคม 2554 20:16 น.
สุนทรวิทย์
ชายชรา ผมขาว แก่คราวปู่
นั่งพักอยู่ โคนฉำฉา พฤกษาใหญ่
เล่าอดีต ก่อนเก่า ตอนเยาว์วัย
จาระไน เหตุการณ์ สิ่งพานพบ
เด็กหลายคน ห้อมล้อม น้อมสดับ
มุ่งซึมซับ สาระ โดยสงบ
เสียงผู้เฒ่า จำนรรจ์ กล่าวครันครบ
ย้อนทวนทบ ประสบการณ์ อันผ่านตา
สมัยปู่ ยังเด็ก เล็กอยู่นั้น
พนาสัณฑ์ คือแหล่ง แห่งภักษา
มีส่ำสัตว์ พืชพันธุ์ ยันหยูกยา
คนกับป่า ผูกพัน เหมือนกันชน
ไม่วิตก ขัดเคือง เรื่องดินฟ้า
อยากทำนา ทำไร่ ล้วนได้ผล
ฤดู รู้กำหนด หมดกังวล
ใช่วิกล เบี่ยงเบน เช่นยุคนี้
ห้วย,หนอง,คลอง สะอาด ปราศมลพิษ
ปลาสลิด ช่อน,ดุก มีทุกที่
กุ้ง,หอย,ปู อุดม สมบูรณ์ดี
สายนที เลี้ยงหล่อ ก่อชีวิน
มองท้องทุ่ง ยามเย็น เห็นกระสา
ฝูงอีกา โพระดก นกขมิ้น
เอี้ยง,ขุนทอง สาลิกา ลงหากิน
นกท้องถิ่น อีกมาก ที่จากจร
ปัจจุบัน มิเป็น เช่นนั้นแล้ว
ไร้วี่แวว เกษมศานต์ เยี่ยงกาลก่อน
สรรพสัตว์ มากมาย วายม้วยมรณ์
ความเดือดร้อน ดาหน้า มาก่อกวน
เพราะมนุษย์ โค่นไม้ ไม่เกรงโทษ
หิวประโยชน์ บีฑา ป่าสงวน
ฝนฟ้าจึง วิปริต ผิดแปรปรวน
ทุกสิ่งล้วน วอดวาย ในมือคน
เสียงปู่เฒ่า สะเทือน เหมือนปวดร้าว
แจงเรื่องราว สาธก ยกเหตุผล
จนตะวัน ลับตา ฟ้ามืดมน
จึงจำนน หลับไป ใต้ร่มไม้
กลุ่มเด็กน้อย หันหน้า ปรึกษากัน
รออีกวัน รุ่งทิวา จะมาใหม่
แม้ตะขิด-ตะขวง คิดห่วงใย
แต่หักใจ ใกล้ค่ำ จำกลับเรือน
ครั้นอรุณ ฟ้าแจ้ง แสงสว่าง
หนูน้อยต่าง เอกจิต มิอิดเอื้อน
เดินเร่งรีบ เรียงราย หมายเยี่ยมเยือน
ต้องหน้าเจื่อน ไร้เงา เฒ่าอารี
ขาดร่องรอย คมน คฤห
อาคันตุกะ ชรา พนวาสี
เหลือเพียงข้อ เตือนใจ ให้สัญญี
ธรณี ผันแปร แย่เพราะใคร
เหล่าดรุณ ดุจได้ครู พลันรู้ค่า
ปฏิญญา แน่วแน่ ร่วมแก้ไข
ลั่นสัจจะ ขอพิทักษ์ รักษาไพร
ระวังระไว ป้องกัน พนันดร
ทันทีที่ จบคำ สุดสำเนียง
แว่วยินเสียง ชายชรา มธุสร
ตอบสรรเสริญ อานิสงค์ พงศธร
เสียงแทรกซอน สอนสั่ง ฟังชัดเจน
แท้ปู่เฒ่า คือเทวา ผู้อารักษ์
จำแลงพักตร์ ตั้งใจ ดลให้เห็น
เพื่อชี้ทาง กรรมบถ บอกกฎเกณฑ์
ก่อนหลานเหลน เกิดวิบาก ยากเกินทน
ยุติเถิด การล่วงล้ำ ธรรมชาติ
น้ำ,อากาศ, ดิน,ฟ้า วนาสณฑ์
รักประเทศ ภูมิลำเนา เยาวชน
เลิกสร้างมล-ภาวะ เป็นพระคุณ
27 สิงหาคม 2554 16:24 น.
สุนทรวิทย์
ผืนป่า ห้วยขาแข้ง แหล่งชุ่มชื้น
ครอบคลุมพื้น ที่ไกล หลายจังหวัด
เนรมิต ทิศประจิม อิ่มรกชัฏ
อยู่ยืนหยัด รื่นรมย์ มานมนาน
ต้นกำเนิด อุทยาน ลานน้ำตก
แทรกดื่นดก แอ่งสระ หนองละหาน
กระแสชล เคลื่อนย้าย แบ่งสายธาร
ไหลซาบซ่าน จากผา เลี้ยงป่าพง
สัตว์คุ้มครอง สงวน ชวนศึกษา
อีกบรรดา วิหค นกเป็ดหงส์
เก้ง,เลียงผา, วัวแดง แฝงดอนดง
ต่างดำรง สงบ หลบซ่อนภัย
ปูสีหลาก มากมาย ลายวิจิตร
ยังชีวิต คู่ธารา ชลาศัย
นับพันปี หมุนเวียน เปลี่ยนวัน,วัย
พนาลัย ดุจนิวาส ปราศมลทิน
พืชเถาวัลย์ ลดา ขึ้นหนาแน่น
เป็นดินแดน ทรงค่า แหล่งอาสิน
ฟอกอากาศ บริสุทธิ์ หยุดราคิน
ธรณิน สมบูรณ์ พูนอนันต์
ณ.ถิ่นนี้ เรามี วีรบุรุษ
ชายผู้จุด ประกาย อันหมายมั่น
สละชีพ คุ้มครอง ป้องไพรวัน
ยอมอาสัญ มิเสียดาย กายชีวา
เขาคือ สืบ นาคะเสถียรเพียรต่อสู้
ผู้กอบกู้ พิทักษ์ รักษาป่า
เกียรติประวัติ สร้างไว้ ให้ลือชา
มรณา แลกบรรลุ อุดมการณ์
สิ้นหนึ่งสืบ ร้อยสืบ พลันสืบเชื้อ
ร่วมก่อเกื้อ ตามสืบ มุ่งสืบสาน
ถึงสิ้นสืบ ใช่สิ้น ปณิธาน
สืบบันดาล พลัง ปลุกสังคม
ห้วยขาแข้ง จดจำ ตำนานท่าน
แม้สังขาร มอดดับ ดินทับถม
จงสุขเถิด นิทรา อย่าปรารมภ์
โลกชื่นชม สดุดี วีรกรรม
27 สิงหาคม 2554 16:08 น.
สุนทรวิทย์
ยาเสพติด �มีพิษร้าย
บ่อนทำลาย �กายและจิต
ทุกข์ใจ �ผู้ใกล้ชิด
อย่าหลงผิด �คิดทดลอง
มิเห็น �เป็นประโยชน์
สิ่งเฉาโฉด �โทษสยอง
โพยภัย �มากก่ายกอง
เลิกคะนอง �ตรองตรึกดู
กิน,สูด �ฉีด,ดูด,ดม
ล้วนโง่งม �จมอดสู
บ้าบิ่น �อวิญญู
เหมือนเดินสู่ �ลู่อบาย
ใครติด �ดุจคิดสั้น
นำชีวัน �บั่นสลาย
เกิดทัณฑ์ �อันตราย
ผลสุดท้าย �คือวายปราณ
รักดี �ควรหนีห่าง
ชนวนสร้าง �แต่ล้างผลาญ
ขจัด �ตัดรอนราญ
จงห้าวหาญ �ค้านภัยยา
ยาเสพติด �พิษมหันต์
สารพัน �เหตุปัญหา
คนหมิ่น หยามนินทา
ไร้คุณค่า �น่าชิงชัง
สามัคคี ไม่รีรอ
เร่งต้านต่อ �ก่อความหวัง
ทลายสิ้น �ให้ภินพัง
ร่วมพลัง หยุดยั้งภัย
27 สิงหาคม 2554 12:15 น.
สุนทรวิทย์
เรือนหอหลัง น้อยนี้ พี่สร้างไว้
เพื่อมอบให้ จอมขวัญ ในวันแต่ง
ปลูกกุหลาบ สะพรั่ง ทั้งเหลือง,แดง
หมายดัดแปลง แทนสถาน สราญรมย์
พี่สวมแหวน หมั้นน้อง สองปีก่อน
แต่บังอร อ้างฤกษ์ยาม ความเหมาะสม
งานแต่งจึง ต้องงด อดเชยชม
จำหน้าชื่น อกตรม ข่มใจคอย
กุหลาบบาน ผ่านไป แล้วหลายรุ่น
เริ่มว้าวุ่น อ่อนจิต คิดท้อถอย
คำสาบาน แน่นหนัก ชักเลื่อนลอย
เมื่อเธอปล่อย ทิ้งฉัน ฝันอยู่เดียว
ดอกกุหลาบ ทยอย ค่อยร่วงหล่น
คล้ายกมล ของพี่ ที่แห้งเหี่ยว
กานดาเอ๋ย เคยสมัคร รักกลมเกลียว
กลายโดดเดี่ยว เพราะเธอนั้น ผิดสัญญา
ทั้งเจ้าบ่าว เรือนหอ ต่างรอเก้อ
ทนพร่ำเพ้อ รำพึง คะนึงหา
อีกนานไหม โฉมยง นงพะงา
จะตัดสิน-ใจวิวาห์ เลิกช้าเชือน
27 สิงหาคม 2554 12:03 น.
สุนทรวิทย์
เดินตามหลัง ผู้ใหญ่ หมาไม่กัด
คำบัญญัติ นิยาม ตามโวหาร
ที่ผู้เฒ่า ผู้แก่ แต่โบราณ
สอนลูกหลาน ให้เคร่งครัด มีศรัทธา
เปรียบผู้ใหญ่ ทุกคน ดังต้นแบบ
ฟังแล้วแอบ รู้สึก นึกกังขา
ผู้ใหญ่เอง ยังวิวาท ขาดจรรยา
สร้างปัญหา พบเห็น มิเว้นวัน
เหมือนแม่ปู สอนลูก ปลูกนิสัย
พฤตินัย กลับขัดแย้ง แฝงขบขัน
เช่นสังคม โลกียวัตร ปัจจุบัน
มีใครกัน พอวางใจ ให้เดินตาม
เมื่อตัวอย่าง เฉไฉ เชื่อไม่ได้
เด็กที่ไหน จะเคารพ นบเกรงขาม
วัยวุฒิ ประเพณี อันดีงาม
จึงเสื่อมทราม ซวดเซ ตามเวลา
ขอย้อนบอก ผู้ใหญ่ ใช่เสียดสี
เด็กยุคนี้ มีสติ มิกลัวหมา
ห่วงผู้ใหญ่ ใช้โมหะ อจินตา
ดูน่ากลัว ยิ่งกว่า หมามากมาย
หน้าส่วนตัว
1837
