16 ตุลาคม 2554 14:42 น.
สุนทรวิทย์
อดเปรี้ยว ไว้กินหวาน
คำโบราณ ขานสั่งสอน
เสมือน เตือนบังอร
ห้ามเร่งร้อน ก่อนเวลา
รักนวล สงวนตัว
งดเกลือกกลั้ว มั่วตัณหา
ขันติ จริยา
ตราตรึงใส่ ในกมล
อย่าชิง สุกก่อนห่าม
หลงเสื่อมทราม หยามเหตุผล
เพลี่ยงพล้ำ ทำลายตน
เสียผู้คน หม่นซีดเซียว
ดูพวง มะม่วงอ่อน
กลิ่นแทรกซอน ซ่อนรสเปรี้ยว
ลองลิ้ม ชิมนิดเดียว
ถึงเข็ดเขี้ยว บ่นเสียวฟัน
ช้าหน่อย คอยเมื่อพร้อม
รอสุกงอม ยอมอดกลั้น
หวานอร่อย ค่อยกินกัน
จะกล่าวขวัญ ชมทันใด
กุลสตรี ผู้ดีเลิศ
จิตประเสริฐ เพริศผ่องใส
พรหมจรรย์ มิปันใคร
ถนอมไว้ ให้สามี
15 ตุลาคม 2554 12:33 น.
สุนทรวิทย์
ผู้ใด ใจหงุดหงิด
สุมด้วยพิษ ริษยา
ปะทุ เต็มอุรา
ผู้นั้นบ้า ผิดสามัญ
ผู้ใด เห็นใครทุกข์
ตนพลันสุข สนุกหรรษ์
จงเน้น เป็นสำคัญ
ว่าเขานั้น ป่วยฟั่นเฟือน
ผู้ใด มุ่งร้ายมิตร
คอยจับผิด อิจฉาเพื่อน
จริต ย่อมบิดเบือน
เกินกลบเกลื่อน เหมือนชาชิน
วิกล คนเช่นนี้
คำเสียดสี มีไม่สิ้น
หยาบช้า เป็นอาจิณ
ปากทมิฬ ลิ้นโสมม
ใครเด่น เป็นขัดเคือง
แขวะหาเรื่อง เขื่องทับถม
หยันหยาม ตามอารมณ์
ได้คุยข่ม จึงสมใจ
พฤติการณ์ ปานโรคจิต
มิควรชิด สนิทใกล้
ถึงอ้าง อวดอย่างไร
ห้ามเผลอไผล ผูกไมตรี
คบใคร ให้รอบคอบ
ถามโต้ตอบ สอบถ้วนถี่
สันดาน ผ่านวจี
ถ้อยวาที บ่งชี้คน
15 ตุลาคม 2554 12:20 น.
สุนทรวิทย์
คำรู้หน้า ไม่รู้ใจ ได้ยินบ่อย
เพียงมิค่อย มีใคร ใคร่ยึดถือ
เขาชื่นชม หน้าตา กว่าเสียงลือ
ความสัตย์ซื่อ ฉ้อฉล มิสนใจ
คนปั้นหน้า จัดเจน จึงเป็นต่อ
ที่มอซอ กระดาก ไม่อยากใกล้
แบ่งรูปโฉม ดังชั้น ขั้นบันได
สังคมไร้ สติ กึ่งวิกล
หน้างดงาม เฉิดฉาย ก็ภายนอก
ไยใช้หลอก ใช้อ้าง อย่างได้ผล
คนเชื่อสิ หนักแน่น แสนอดทน
พลาดกี่หน คงไม่ นึกไหวติง
หมาถูกตี ครั้งเดียว ขี้เยี่ยวราด
เข็ดขยาด หวาดสะดุ้ง เลิกสุงสิง
คนโดนหลอก ซ้ำซาก เห็นมากจริง
ยังทำหยิ่ง เฉไฉ ห้ามไม่ฟัง
การวางใจ เชื่อใคร แต่ใบหน้า
มักเสียท่า เป็นเหยื่อ เมื่อภายหลัง
คนขี้ริ้ว ขัดตา ดูน่าชัง
อาจพร้อมพรั่ง ด้วยน้ำจิต มิตรไมตรี
15 ตุลาคม 2554 11:27 น.
สุนทรวิทย์
สุริยา คลาเคลื่อน จวนเลือนลับ
เมฆพยับ เคลื่อนคลา นภาหม่น
สนธยา มาเยือน เตือนกระมล
รอคอยคน เยือนมา คราเปลี่ยวใจ
รอแล้วรอ งันเงียบ เยียบจับจิต
เหลียวรอบทิศ เงียบงัน อกหวั่นไหว
ป่านนี้เธอ เปรมปรีดิ์ อยู่ที่ใด
อิงคนใหม่ ปรีดิ์เปรม หรือเอมอร
ทิ้งฉันให้ แห้งเหี่ยว ยืนเปลี่ยวร้าง
ทนอ้างว้าง เหี่ยวแห้ง แคลงสมร
หรืออนงค์ ข้องขัด หมายตัดรอน
แสร้งแง่งอน ขัดข้อง หมดต้องการ
แอบครุ่นคิด จิตป่วน มิถ้วนหน
ใจกังวล ป่วนจิต สันนิษฐาน
รักเธอมิ มั่นคง สินงคราญ
ปฏิญาณ คงมั่น พลันเปลี่ยนแปลง
รักหนอรัก ลับลา ข้าโศกศัลย์
ดุจตะวัน ลาลับ ฟ้าอับแสง
น้ำตาข้า ไหลริน สิ้นเรี่ยวแรง
ความระแวง รินไหล ใจพังภินท์
14 ตุลาคม 2554 12:53 น.
สุนทรวิทย์
เมื่อตัดไม้ จงปลูกไม้ ชดใช้ป่า
เพื่อพนา สมบูรณ์ มิสูญหาย
อาศัยน้ำ พึงรักษ์น้ำ อย่าทำลาย
ใช่คิดหมาย แต่ประโยชน์ โปรดใคร่ครวญ
ทรัพยากร ใช้เพลิน เกินกำหนด
ถึงยามหมด สิ้นลง คงปั่นป่วน
สมดุล พิภพ ถูกรบกวน
ความแปรปรวน ต่างต่าง ย่อมย่างมา
ตราบคนยัง มัวเมา เอาแต่ได้
มิสนใจ ป้องกัน เหล่าปัญหา
จิตละโมบ ล้างผลาญ ลาญโลกา
อีกไม่ช้า ภาพวิบัติ คงชัดเจน
การมุ่งหวัง กอบโกย โดยนิสัย
เท่านำภัย แผ้วพาน สู่หลานเหลน
ผองชีวิต จะลำบาก แสนยากเย็น
ต้องรับเวร หมดสิทธิ์ คิดผ่อนปรน
เงินทองมาก เพียงไหน ก็ไร้ค่า
หากวันหน้า ทุกอย่าง ต่างขัดสน
ผลกระทบ พรั่งพรู ใส่ผู้คน
อนุชน จักด่าทอ พ่อแม่มัน
หน้าส่วนตัว
1829
