19 กรกฎาคม 2553 16:49 น.
สุนิพนธ์
มองดูฟ้า ยังเป็นฟ้า เหมือนครานั้น
ถึงสีสัน แตกต่าง อย่างเคยเห็น
โค้งขอบฟ้า ยังมี เหมือนที่เป็น
คืนเดือนเพ็ญ จันทร์กระจ่าง พร่างนภา
เสียงจิ้งหรีด เรไร ณ ไพรพฤกษ์
หวนรำลึก ถึงวัน เข้าพรรษา
เมฆสลัว มัวหม่น ลมฝนมา
เยือกอุรา รวดร้าว เหมือนคราวเคย
ฟ้ายังคง เปลี่ยนสี ทุกทีท่า
ดาริกา ย้ายมิหยุด สุดเฉลย
ดุจดั่งใจ นงราม แม่ทรามเชย
กระไรเลย จะคงมั่น มิผันแปร
คำออดอ้อน ออเซาะ ฉอเลาะร่ำ
ก้องลำนำ ห้วงใจ ให้เป็นแผล
ยามอ้างว้าง โดดเดี่ยว ในดวงแด
ดังโดนแหย่ ยอกเหน็บ ให้เจ็บจำ
นทีล่อง ไหลลับ มิกลับย้อน
อุทาหรณ์ เตือนตน คนถลำ
ผ่านมาแล้ว ผ่านไป สายฝนพรำ
คารมคำ คนแท้ ไม่แน่นอน
หันมองฟ้า ยังเห็น เป็นฟ้ากว้าง
แต่อ้างว้าง รอยอดีต ติดตาหลอน
สกุณา จากรัง ยังหวนคอน
แต่งามงอน เงียบหาย กับสายลม...
4 กรกฎาคม 2553 21:13 น.
สุนิพนธ์
พวงลำไย หย่อนคล้อย ห้อยลงต่ำ
ผิวผลฉ่ำ เหลืองลออ ล้อลมฝน
ใกล้เวลา เก็บเกี่ยว เปลี่ยวกมล
คิดถึงคน จากไกล ไม่หวนคืน
นับแต่ต้น ลำไย เริ่มไชช่อ
เธอทดท้อ เพราะจน สุดทนฝืน
เกินจะกัด ก้อนเกลือ เพื่อกล้ำกลืน
จึงเป็นอื่น แต่นั้น มิหันมอง
ทิ้งเรือกไร่ พืชผัก ที่ปักปลูก
ทิ้งความทุกข์ เศร้าระกำ ช้ำหม่นหมอง
ทิ้งอดีต ตอกย้ำ น้ำตานอง
ไปลำพอง เพลินฟ้า ดาราราย
จำใจสู้ อยู่ย่าน คนบ้านนอก
แสยงยอก เจ็บเกิน ประเมินหมาย
วันเวลา ลบเลือน ค่อยเคลื่อนคลาย
จวนจะหาย ลืมล้าง ยามห่างกัน
พอเห็นผล ลำไย ยิ่งใจเศร้า
เพราะสองเรา เคยพล่าม ถึงความฝัน
ร่วมเก็บเกี่ยว เคียงข้าง สร้างสัมพันธ์
อย่างสุขสันต์ ฝันค้าง เธอร้างลา
ถึงรักมาก เพียงใด ใจหักห้าม
มิมองข้าม สวนลำไย ใฝ่รักษา
ขาดเธอเพียง ระทม ตรมอุรา
สวนขาดข้า ลำไยสะอื้น ยืนต้นตาย
หน้าส่วนตัว
1463
