2 พฤศจิกายน 2552 10:58 น.
สุรศรี
เช้านี้ที่หนองคายลมหนาวพัดแรงมากครับ
ลืมหูลืมตาแทบไม่ขึ้น เสื้อกันหนาวตัวเก่า
ต้อง เอามาปัดฝุ่น ยังไงช่วยต่อกลอนด้วยครับผม
สายลมหนาวพัดมาข้าหวั่นไหว
มันเจ็บในแนบเนื้อเหลือทนไหว
ใบไม้พลิ้วฝุ่นคลุ้งฟุ้งทั่วไป
มันหนาวเหน็บเจ็บข้างในทำไงดี
ฤๅสายลมเจ้าจะย้ำซ้ำเติมข้า
ปวดอุราเจ็บใจหรือไรนี่
เสื้อตัวเก่าพอใส่ได้ไปอีกปี
แต่หนาวในใจนี้พี่สุดทน
สุรศรี
2 พย.52
2 พฤศจิกายน 2552 07:53 น.
สุรศรี
อยากจะ.................
อยากจะกอดรัดสัมผัสร่าง
อยู่เคียงข้างเคลียคลอพนอเจ้า
อยากจุมพิตเชยชิดแนบนงเยาว์
อยากคลอดคล้าเช้าเย็นไม่เว้นวัน
อยากยินเสียงสำเนียงเจ้าพรอดพร่ำ
รสน้ำคำฉอเลาะเพราะไม่หาย
อยากจะเห็นรอยยิ้มเจ้าพริ้มพราย
อยากจะอยู่ใกล้กายไม่เว้นวัน
อยากจะ..........................
เพื่อน ๆ ช่วยต่อด้วยครับ
ผม ผมไม่ครอยมีเวลา คิดว่าร่วมสนุกครับ
คนละบทสองบท กวีน้อยเจ้าสำราญ
เจ้าอยู่ไหนเอ่ย ถึงตาคุณแล้วนะ
สุรศรี
2 พย.52
1 พฤศจิกายน 2552 10:02 น.
สุรศรี
สู้นะครับ
เจ็บมากปวดมากใช่ไหมนี่
มานี่สิฉันจะเยียวยาให้
สมานยารักษาแผลใจ
มีเรี่ยวแรงเมื่อไรค่อยจากจร
เจ็บปวดนั้นเป็นเช่นเพื่อน
ความทุกข์สิเหมือนครูผู้สั่งสอน
ไร้ญาติขาดเพื่อนร้าวรอน
ชุบใจให้ร้อนให้แข็งแรง
ไม่รู้จักปวดใจใยจะรู้
ถ้าไม่สู้แล้วใยใจจะแกร่ง
สู้ชีวิตอุปสรรคจักมีแรง
ยืนให้แข็งยิ้มสู้กับผู้คน
แม้วันนี้เหนื่อยล้าอย่าท้อแท้
วันพรุ่งนี้อย่ายอมแพ้อย่าสับสน
โลกใบนี้ไม่หยุดอยู่ดูผู้คน
ต้องดิ้นรนกำชัยให้ได้มา
หยดน้ำตาเสียงหัวเราะที่เยาะเย้ย
ทุกคนเคยประสบได้พบหน้า
โอกาสใครโอกาสมันกาลเวลา
ที่จะชี้ชะตาให้เป็นไป
ถ้าทุกคนได้ทุกอย่างดังที่คิด
ชั่วชีวิตจะเอาของกองไว้ไหน
ต้องได้อย่างเสียอย่างช่างกระไร
เรื่องของใครเรื่องของมันเท่านั้นเอง
คนที่ล้มแล้วลุกสู้ยืนอยู่ได้
และนำชัยให้ตนคนนั้นเก่ง
เช็ดน้ำตาแล้วแล้วหัวเราะเยาะเสียเอง
ข้านี่เก่งฉันนี้แน่ไม่แพ้ใคร
สุรศรี
1 พย.52
31 ตุลาคม 2552 19:18 น.
สุรศรี
สุขสันต์วันเกิด
รัตติ เยือนยังผ่านพ้น ยามสาย
กร ย่อมทำให้หาย หม่นไหม้
กิจ การจึ่งขจรขจาย เรื่องรุ่ง
ขยัน เถิดทุกข์หากไร้ เพราะด้วยสองมือ
รัตติกาลที่มืดมัว ซึมสลัวย่อมหายไป
เรืองรุ่งอรุโณทัย ปัจจุสมัยได้มาเยือน
เมื่อรุ่งทิวามา ถึงสายัณห์ตะวันเคลื่อน
ราตรีมิลบเลือน ไม่แชเชือนเลือนลับไป
มืดแล้วยังสว่าง แม้ยามห่างยังชิดใกล้
มีทุกข์แล้วสุขใจ ยามสุขได้หวนกลับมา
อันมนุษย์สุดประเสริฐ จะเลอเลิศด้วยปัญญา
มันสมองและสองขา ยืนทายท้าฝนแดดลม
มีมือมีสิบนิ้ว แม้ยามหิวยังไม่ล้ม
หนึ่งใจหลายอารมณ์ คอยกราบก้มยามสมควร
มือใจและแขนขา ยังแกร่งกล้าท้าทั้งมวล
อุปสรรคยากทั้งมวล จะมลายหายทันใด
มือทำได้ทุกสิ่ง ทำจริงจริงอย่างตั้งใจ
กิจการงานน้อยใหญ่ สำเร็จได้ดังใจปอง
รุ่งเรืองเกียรติเฟื่องฟุ้ง ยศศักดิ์สูงมิเป็นสอง
ร่ำรวยทรัพย์เนืองนอง ชนทั้งผองแซ่ซ้องกัน
เพราะด้วยมือน้อยน้อย ทุกข์หลุดลอยลาภอนันต์
รัตติกร กิจขยัน จะสมปองด้วยสองมือ
ให้ น้องไก่ รัตติกร กิจขยัน
สุรศรี
31 ตุลาคม 2552 19:16 น.
สุรศรี
ค่ำคืน
ดึกดื่นค่ำคืนทุกทิศ
มืดมิดสีดำคล้ำทั่ว
ฟ้ามืดดินเงียบรอบตัว
แมงไม้เมามัวร้องระงม
ดาวหม่นส่องแสงริบหรี่
ปฐพีวังเวงผสม
หมอกเหมยน้ำค้างพร่างพรม
ไร้ลมแรงพัดกวัดไกว
เสียงเกราะเคาะดังฟังแว่ว
ดึกแล้วผู้คนหลับใหล
วัวควายฟืดฟาดหายใจ
เรไรกรีดเสียงเพียงเพลง
วิญญาณสรรพสัตว์ลอยล่อง
เที่ยวท่องนภารีบเร่ง
จิตสำนึกไร้ร่างตัวเอง
ใฝ่ฝันบรรเลงเป็นไป
หอมกลิ่นความตายส่ำสัตว์
ถึงคราวิบัติฤๅไฉน
โลกสูญทุกสิ่งบรรลัย
เพราะไร้หนทางเยียวยา
สุรศรี
หน้าส่วนตัว
1147
