4 เมษายน 2552 13:35 น.
หนอนใบชาzzz
ว่ากันว่า ระหว่างเฉยๆ กับ เกลียด นั้น คำที่แย่กว่าก็คือ เฉยๆ
ซึ่งชั้นพยักหน้าเห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะความรู้สึเฉยๆ ก็ไม่
ต่างกับมองไม่เห็น ไม่รู้สึก ไม่สนใจ พูดง่ายๆ ก็คือ ไร้ตัวตน แต่
ถ้าสองคนลองได้เกลียดกันแล้วละก็ แสดงว่าต่างก็มีความรู้สึก
ระหว่างกัน สนใจเรื่องราวของกันและกัน เพียงแต่ว่ามันเป็น
ความรู้สึกที่จูนกันไม่ลงตัว
เฮ้อ!ความรู้สึกเฉยๆเหมือนกับชั้นตอนนี้เลย
ที่เค้าคนนั้นก็เฉยๆให้ชั้น
ชั้นควรจะทำไงต่อดี
คิดแล้วเศร้า
......................................................
26 มีนาคม 2552 21:16 น.
หนอนใบชาzzz
ใช่แล้ว! จะจบม.3แล้วล่ะค่ะ!!
มานั่งนึกๆดู ทำไมมันดูแล้วผ่านไปไวเสียเหลือเกิน
จบม.3 ก็ต้องแยกกับเพื่อนใช่มั้ย
ใช่แล้วล่ะ แยกกับดรีม
เอ๋!
อะไรนะ
ยี่,นี,นะฮ์,มิ้นท์ น่ะเหรอ
เจ๊แกต่อที่เดิม.......เครียดเลย...... มานึกๆดู จบม.3ไว้ผมยาวได้ ดีใจสุดๆ
ทนผมสั้นมา3ปี เป็นยัยเด๋อทุกทีไป
คราวนี้ ผมยาว สุดยอด เมื่อไหร่ผมเราจะยาวขึ้นกันนะ
เดือนนึงจะยาวได้กี่เซนกันเหรอ
ความคิดแบบเด็กๆเริ่มผุดมาอีกแล้ว ทุกทีเลยเหละ
แต่ก็มีแต่คนบอกน่ารักสมตัว
น่ารักนี้แบบไหนกันน่ะ แบบเด็กหรือผู้ใหญ่เหรอ
เราโตแล้วนะคะ จะม.4แล้วด้วย
อย่ามองว่าเรานิสัยเหมือนเด็กอีกล่ะ
ไม่งั้นล่ะงอนจริงๆด้วย
จะจบม.3เลยให้ของขวัญตัวเองซักหน่อย
เอาเงินในออมสินออก ฮา~
ของขวัญคราวนี้ก็ไม่ใช่อะไรมากมายหรอก
ออกแนวของปลอบใจตัวเองด้วยซ้ำไป
ปลอบใจที่ตัวเองเสียความฝันค่อนของใหญ่ไป1อย่าง
แต่ก็นะ...ไม่ค่อยช่วยได้ซักเท่าไหร่เลย
ยังรู้สึกเศร้าๆที่ตัวเองเริ่มไร้จุดหมายอีกครั้งเหมือนเดิม
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ
เพราะชีวิตเรายังมีอะไรตั้งหลายอย่างคอยอยู่ข้างหน้า
ซึ่งเราเองก็ตื่นเต้นทุกครั้งกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
แต่บางทีก็เดาได้เหมือนกัน
เพราะด้วยความเคยชินและความซ้ำซาก
ความเคยชิน
มันทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยดีใจและสนุกสนานกับอะไรบางอย่างที่เคยทำมา
ความซ้ำซาก ทำให้เราอยู่มีชีวิตที่ไม่จำเจแบบนี้
.....ใครว่าเราไม่เคยมีเรื่องเศร้ากัน......
ตอนนี้ก็ยังมีอยู่เลย
แต่เอาเถอะ มันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความชินชาไปอีกแล้วล่ะ
....ใครว่าเราไม่เคยร้องไห้กัน....
คิดผิดถนัด
เราน่ะอ่อนแอจะตายไป แถมขี้กลัวอีกตะหาก
แต่ก็นะ ตอนนี้ไม่สนอดีตพวกนั้นแล้วล่ะ
อดีตที่แย่อย่าเอามากดดันตัวเองให้แย่ลง
ต้องนำมาใช้เป็นบทเรียนเมื่อยามจำเป็นเท่านั้น
อดีตที่ดีอย่าเอามาเป็นสิ่งที่ทำให้เราร้องไห้ทีหลัง
ต้องเก็บมันใว้ข้างในกล่องแห่งความทรงจำก็พอแล้ว
เอ่อ...เฮ้ย..........ไงเค้าถึงได้มาบ่นอะไรแบบนี้ล่ะเนี่ย.........
เอาเถอะๆ ยังไงซะเราก็ไม่ค่อยจะเศร้าให้ใครเห็นหรอก=w=a'
อยู่กับคอมแทบทั้งวัน มันจะมีอะไรให้เศร้า
นอกจากพ่อกับแม่เห็นตายล่ะ ฮา
จริงๆแล้ววันนี้มาระบายเพื่อแก้เบื่อแก้เครียดแก้เซ็งฮา~~
ใครที่อ่านแล้วรู้สึกไม่ดีก็ขออภัยด้วยค่ะ
เพราะมันเป็นการระบายตามความคิดของเราเท่านั้นเอง ยังไงก็ ขอบคุญที่ยอมอ่าน(หรือทนอ่าน)จนจบค่ะ พบกันใหม่ที่ร.ร.ใหม่ค่า
10 กันยายน 2551 13:18 น.
หนอนใบชาzzz
การที่จะลอง..รัก..ใครซักคน มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นเดียวกันที่เราจะต้องทำใจยอมรับกับความรู้สึกที่กำลังจะเกิดขึ้นตามมา ถ้าสิ่งที่ตามมาเป็นความรู้สึกดีๆแน่นอนคุณต้องแฮปปี้ แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ..แป้ก..เลยล่ะสิ ไม่เป็นไรของอย่างนี้มันพลาดกันได้ เอาเป็นว่าวินาทีนี้ ให้บอกกับตัวเองว่า..อย่ากลัว..ชีวิตมีอิสระ ไม่มีใครห้ามไม่ให้เรารักใครได้หรอก นอกจากหัวใจดวงน้อยๆของเราเองอยากทำอะไรก็ทำอยากบอกอะไรก็บอก เวลาไม่เคยรอใคร
ชั้นมันคนไม่กล้า แอบรักเค้ามาตั้งแต่ตอนม.1จนตอนนี้จะจบม.3อยู่แล้วยังไม่กล้าบอกเค้าซักที ท่านผู้อ่านที่น่ารักค่ะช่วยบอกวิธีที่ดีๆให้หนูด้วยค่ะ ขอบคุณค้า
9 กรกฎาคม 2551 13:41 น.
หนอนใบชาzzz
"ยูมิน...คาบแรกเรียนอะไรอะ"ฟูจิถาม มันเคยจำตารางเรียนปะเนี่ย
"คณิตศาสตร์"ฉันตอบเสียงหวนกลับ ทำไงได้ คนมันเบื่อนี่
"เฮ้ย..ยูมิน....การบ้านคณิตศาสตร์ที่ครูให้สร้างแทนแกรมแกเสร็จยังอะ" ถาม
"ฉันรู้ว่าแกต้องลอก..อะ"ฉันยื่นหนังสือคณิตศาสตร์ให้
"ขอบคุณมาก"
"ยูมิน~~~".....
"ใครเรียกอะ.."ฉันหันไปถามจูจัง
"ฉันว่าคนแน่ๆเลยอะ"จูจังฉีกยิ้ม
"หมาบ้านแกพูดได้เหรอยะ"ฉันถาม
"พูดคำว่ากล่องภาษาอังกฤษได้อะ...บ๊อก บ๊อก(Box=กล่องค่ะ)"จูจังตอบกวนๆ
"ยูมิน~~~"อีกแล้วใครเรียกว๊า
"มาแล้วจ๊า..." ฉันเดินไปที่ประตูเพื่อเดินไปหาคนเรียก
"มีคนบอกให้ยูมินไปหลังร.ร.หน่อย"คนที่เรียกฉันเมื่อกี้พูดเสร็จก็เดินหนีไป
แล้วฉันก็เดินไปที่หลังร.ร. ฉันเห้นผู้ชายหนึ่งคนนั่งอยู่ตรงต้นไม้ เลยจะไปถามว่าใช่คนที่เรียกฉันหรือเปล่า
"ยัยบ๊อง...ยืนอยู่นั่นแหละมานี่สิ" เขาหันหน้ากลับมาหาฉันพร้อมกับชี้ตรงที่นั่งข้างๆเขา
"นายเรียกฉันเหรอ"ว๊าว หนุ่มฮอตเรียกช้านงั้นเหรอ ฉันนี่มันมีบุญจริงๆ
"ก็มีเธอคนเดียว จะเรียกใครได้อีก" - -*
"มีอะไร" พอฉันเข้าไปนั่งก็เปิดฉากพูดเลย
"ไม่มีอะไร...แค่อยากให้มานั่งข้างๆเป็นเพื่อนด้วย"สีหน้าของเขาดูเหมือนไม่สบายเลยอะ
"นายไม่สบายหรือเปล่า...หน้าซีดจัง"ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
"ฉันพนันกับพี่ชายฉันใว้ว่าถ้าใครมีแฟนก่อนคนนั้นชนะ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"- -*
"ฉันขอให้เธอมาเป็นแฟนหลอกๆได้รึเปล่า"ฉันเหนหน้าเขาแดงด้วยอะน่ารักจัง
"จะให้ฉันหลอกพี่ชายนายอะนะ"O-o
"อืม"-0-
"ลองดูก็ได้ น่าจะสนุก"อิอิ^^
"เริ่มตั้งแต่วันนี้นะ"
"อือ"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ออดดังเลิกเรียน
ฉันไปซื้อน้ำพร้อมวิ่งไปหาซองมิน
อยู่ดีๆนายซองมินก็เอามือมาโอบเอวฉัน อ๊ากก เขิน
"ยัยบ๊อง พี่ชายฉันมาแล้ว ทำตัวให้เหมือนแฟนฉันใว้นะ" เขาหันหน้ามาบอกฉัน
" อื้ม ^-^"
" ไอ้น้องชาย ครบกำหนดแล้ว ไหนละแฟนแก*-*" พี่ชายของนายซองมิน หล่อมากเลยละ แต่ซองมินก้อน่ารักกว่า
"นี่ไง"- -*
" เทอชื่ออะไรหรอ*-*"
"ยูมิน" เขาตอบแทนชั้น สงสัยจะหึงละสิ
"ชื่อน่ารักดีนี่" ^O^
"ขอบคุนค่ะ"^^
"เธอจะกลับบ้านรึยัง" ยังไม่อยากกลับอะ อยากไปเที่ยว
"แกจะรีบพายูมินกลับบ้านทำไมอะ..ไปเที่ยวกันดีกว่า"โอโห..ถูกใจยูมินม๊ากกกกก
"ไปน๊า..ซองมินฉันอย่างไป"
"จะไปที่ไหนละ" นั้นสิไปไหนดี
"เด๋วไปห้างไกล้ๆละกัน"พี่ชายซองมินตอบ
แล้วฉันก็ไปเทียวกับพี่ของซองมิน นายซองมินเดินจูงมิอฉันไว้ไม่ให้ห่างจากสายตา
"พี่ชื่ออะไรหรอ"ลืมถามเลย เหะๆ
"จุนซอง"ชื่อเหมื่อนดาราเลยอะ
"นี่นาย ทำไมต้องบีบแขนฉันแรงๆด้วย ฉันเจ็บนะ"แดงเลย ถ้าผิวฉันช้ำขึ้นมานะ ฉันเอานายตายแน่
"ฉันจะพาเธอไปซื้อแหวนก่อน ตามมานี่"แหวนหรอ ที่ห้างมันขายแพงนะ
"มันแพงนะ นายจะซื้อได้หรอ"
"ฉันมีเงินซื้อน่ะ ที่ฉันให้ใส่ก็เพราะ...." ฉันรู้ว่านายรวยนะ แต่ต้องรู้จักประหยัดบ้างสิ
"เพราะอะไร"
" เพื่อแสดงให้รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้วไง" โห ช่างกล้าพูด
"หวานกันจังเลยนะ" พี่จุนซองพูดขึ้น เขินนะ อีตาบ้า
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายทั้งนั้น ก็แค่ขึ้นชื่อว่าแฟนเฉยๆ" ตอบตามตรง
"พี่ ....หันหน้าไปทางอื่น ผู้ใหญ่ไม่สมควรดู"เขาพูดอะไรของเขากันนะ
จุ๊ฟฟฟฟฟฟ~~
9 กรกฎาคม 2551 13:29 น.
หนอนใบชาzzz
บังเอิญ
"ยูมิน..ลูก ตื่นได้แล้วค่า.. จะนอนเอาโล่หรือไงจ๊า"คุณแม่ของฉันปลุกอีกแล้ว
"ค๊า...5นาทีได้มั้ยอะแม่"ฉันพูด
"ไม่ได้จ้ะ...รีบๆลุกเลยนะ"แม่ฉันเริ่มทำเสียงดุ ฉันลุกทันที
พอฉันอาบน้ำเสร็จก็ลงไปข้างล่าง บ้านฉันเป็นคนรวยมากพ่อฉันเป็นเจ้าของบริษัท ส่วนแม่เป็นคุณนายนั่งอยู่แต่ในบ้าน- -*
"ทานข้าวค่ะ"คนใช้ยกสำรับอาหารมาที่โต๊ะ
ฉันกินไปได้สักพักก็วางช้อนใว้ขอบจาน
"อิ่มแล้วเหรอลูก"พ่อหันมาถามฉัน
"ค่ะ...หนูอิ่มแล้ว"ฉันพูด
"ฉันว่าลูกยูมินยิ่งโตยิ่งสวยนะคุณ" พ่อพูดกับแม่ ว๊ายยย พ่อก็หนูเขินนะ
"ฉันก้คิดเหมือนคุณแหละค่ะ"แม่ฉันพูด....แม่ก็เป็นไปกับพ่อด้วย(ภูมิใจลึกๆ)
บรื๊นน.นน
ตอนนี้ฉันนั่งรถเพื่อจะไปโรงเรียน บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ เมื่อถึงร.ร. ฉันก็ไหว้คนขับรถ ถึงเขาจะเป็นลูกน้องของพ่อ แต่เขาแก่กว่าเรายังไงก็ต้องไหว้
"เฮ้...ยูมินทางเน้"โห เพื่อนฉันอยู่กันครบถ้วนเลยแฮะ- -*(เพื่อนฉันมันตั้งชื่อกลุ่มว่า "มะยมดอง" หุหุ ดังสุดในร.ร.)
ฉันกำลังวิ่งไปหาเพื่อน
พลั่กก
โอ๊ย...ใครบังอาจชนฉันเนี่ย
"อ้าว...ยัยต๊องตอนนั้นนี่ เป็นอะไรหรือเปล่า"ฉันมองหน้าคนตรงข้าม
"นายเหล็กดัดฟัน"ฉันยิ้มกลับเมื่อเห็นซองมินเรียกฉันว่ายัยต๊อง
"บังเอิญจังนะ"เขายิ้มให้ฉัน
"อื้ม...^^"
"เฮ้ย.. ยูมินเจ็บเปล่าอะ ล้มจับกบเชียว"ไอ้ฟูจิเพื่อนสนิทฉันวิ่งมาหาเมื่อเห็นฉันล้ม
"ไม่เป็นไร"ฉันยิ้มให้ฟูจิ
"ล้มขนาดนี้ยังจะมายิ้มอีก นายทำอะไรยูมินน่ะ " เมื่อฟูจิพูดเส็ดก็ลากชั้นให้ลุกขึ้น พร้อมกับจ้องหน้าไปที่ ชาย ตรงข้าม
" ไอ้ฟูจิ แกก้อเห็นว่าเขาเดินชนยูมิน ยังจะไปถามอีก " จูจังพูดเมื่อได้ยิมฟูจิถามชายตรงหน้า
"กวนมาก แต่มันก้อจิงอะ "- -*
"ยูมิน แกทานข้าวยังน่ะ"ฟูจิถามชั้นด้วยความเป็นห่วง
"เรียบร้อยแล้ว" *-*
"ยัยต๊อง ชั้นไปก่อนนะ" ซองมิน พูดขึ้น
" อื้ม บะบาย" *-*
"ยูมิน แกไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร? " จูจังถามชั้นขึ้นเมื่อเงียบไปนาน
" เมื่อวานนี้อะ เปนอะไรหรอ" 5 o 5
" แกรู้รึป่าวว่าเขาเปนหนุ่มฮอตของโรงเรียนเรานะ" จูจังพูด
"งั้นหรอ...ฮะ อะไรนะ" ชั้นทำตาโตอย่างไม่น่าเชื่อว่านายเหล็กดัดฟันจะเป็นหนุ่มฮอต
" ใช่ " -.-
"ทำไมนายเหล็กดัดฟันไม่บอกเรานะ" ฉันพูดขึ้นอย่างผิดหวัง
" ก้อแกไม่ถามเขาอะ "ฟูจิพูดขึ้น
" จิงวะ " - -*
"ขึ้นห้องเถอะ"ฟูจิพูดขึ้น
" อือ"(_ _) (- -)
หน้าส่วนตัว
1386
