ถนนแห่งเหงาหนึ่งสาย กับ ผู้หญิงไร้เงาร้างไร้หนึ่งคน

หนึ่งนะ

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

เป็นรอยชํ้าบนถนนแห่งความเหงา
คือรอยนํ้าตาสีเทา จากหัวใจว่างเปล่าร้างไร้
ผู้หญิงไร้เงาเฝ้ามองรอยทางอย่างไร้ใจ
ไม่นานถนนสายเก่าก็หมองไหม้ มืดมิดอยู่ในคืนอ่อนไหวของแสงดาว

ผู้ชายคนหนึ่งทำได้เพียงขับบทกวี
ในขณะที่ผู้หญิงไร้เงาเพิ่มดีกรี ให้คืนเหงา
เติมหยดนํ้าตา หยาดลงบนถนนเดียวดายสีเทา
แล้วผู้ชายแสนเศร้า ก็พรํ่าบทเพลงว่างเปล่าออกมา

เหลือเพียงรอยทางที่ถูกรอยเหงาทับถม
และผู้หญิงไร้เงาก็จ่อมจม อยู่กับแสงดาวขื่นขมเหว่ว้า
ค่อยๆ ดับลมหายใจอย่างร้างไร้ด้วยกลิ่นนํ้าตา
ผู้ชายคนหนึ่งทำได้แค่ห่วงหา มองไปบนฟ้าแล้วรำพึง

เป็นแค่เรื่องเล่าบนถนนสายเก่าของคนแรมรอน
และนิทานของผู้หญิงไร้เงาแห่งอาทร เอ่ยซึ้ง
เป็นแค่หนึ่งเรื่องราวในบทเพลงความคำนึง
ที่มีผู้ชายนักเดินทางคนหนึ่ง พรํ่ารำพึง เหมือนฝันไป


*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*



หลายวันก่อน

มีโอกาสแวะเข้ามา ไทยโพเอม อีกครั้ง

หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาเป็นปี

ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ หลายคนที่น่ารัก

แม้จะแค่ทางตัวอักษร

ก็ดีใจ

รวมทั้งเพื่อนที่รู้จักมาพอสมควร

ก็เลยมีโอกาสสร้างเรื่องงอนเกิดขึ้นในบอร์ด

ก็ถือเป็นความประทับใจที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง

ต่อไปก็คงมีโอกาสได้ทักทาย กันบ่อยขึ้น

น่าจะนะ....



วันนี้มาแนะนำตัวอีกครั้งกับชาวบอร์ด ไทยโพเอม


ถ้าอ่านกลอนแล้วถูกใจ ก็ติชมกันได้เสมอ

หรือจะแค่ส่งคำทักทายก็ดีใจแล้ว

ฝากไว้ด้วยนะครับ




^____^


ขอบคุณ ผู้หญิงไร้เงา 

และ ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม (ใบไม้ ที่เราคุ้นเคย)

สำหรับแรงบันดาลใจของกลอนบทนี้ครับ


*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*