25 กุมภาพันธ์ 2549 09:27 น.
หนุ่มอุบล
เหงื่อหยดรินหยาดปาดเหงื่อ ไหลบ่าผ่าเสื้อ
เหงื่อแห้งกลายแผนที่ไท
ก้มหน้าก้มตาจับไถ จับจอบสับไพร
พลิกพื้นพลิกแผ่นดินดอน
จากปู่สู่หลานเหลนหล่อน พร่ำเตือนพร่ำสอน
ทุกขั้นเรียนรู้สู่จินต์
กี่หมื่นฝนหยดหยาดริน หล่อกลายหนึ่งสินธุ์
ชุบพื้นทาแผ่นทุ่งรวง
กี่แล้งกี่ฝนที่ร่วง กี่ระกำทรวง
เจ้าหยัดเจ้าสู้เพื่อใคร
ขาดกี่คราหมวกไม้ไผ่ กันแสงรำไร
บังแดดแผดเผาเร่ารุม
ทั้งจิตทั้งกายเททุ่ม เยือกเย็นสุขุม
ผลิหนึ่งเมล็ดแห่งทอง
เลี้ยงดูหมู่ไทยทั้งผอง ให้สุขสมปอง
เจ้าหยัดเจ้าสู้เพื่อใคร
หนึ่งชนย่ำเหยียบเจ้าไห้ เจ็บซ้ำย่ำใจ
เจ้ายังหยัดสู้ได้ฤา
หรือเจ้ายึดอดทนคือ มณีที่ถือ
ประดับจิตห้อยร้อยเตือน
แม้นมีดกรีดแผ่แล่เฉือน มิคลายแคลงเคลือน
เจ้าหยัดเจ้าสู้เพื่อใคร
ตื่นเถิดมวลชาวนาไทย ตื่นจากหลับไหล
เพื่อหยัดยืนสู้เพื่อตน
23 กุมภาพันธ์ 2549 18:36 น.
หนุ่มอุบล
ในอ้อมกอดกลีบหีบห่อ ก้านส่งน้ำหล่อ
ส่งแร่แลภัตราหาร
หล่อเลี้ยงเพียงเพื่อเบ่งบาน อวดช่อต่อก้าน
อวดกลีบแลอวดเกสร
ร่ายร่อนล่อหลอกภมร หวังให้ไชซอน
ลัดเลาะเลาะเลี้ยวเกี้ยวพัน
อวดกลีบเกสรค่อนวัน ฉันหลากสีสัน
เหลืองม่วงชมพูฟ้าขาว
แสดสลับดำช่อทองกราว ฤากุหลาบขาว
ม่วงคร้ามอวดช่ออินทนิล
ชมพูชบาน่ายลยิล แม้นดอกกระถิน
ยังอวดเองอ้าดอกงาม
ครั้นขาดภมรร่อนตาม หมดสิ้นหมดความ
หมดแล้วค่าสั่งสมมา
ไร้แม้วิหคร่อนหา ร่วงแล้วโรยรา
ร่วงหล่นป่นผงธุลี
13 กุมภาพันธ์ 2549 14:39 น.
หนุ่มอุบล
มนุษย์ฤาร่ำร้อง เกิดมา
ดั่งหนึ่งดาวประดับฟ้า พร่างแพร้ว
มนุษยชาติจุติท้า มาเกิด ลงจุติ
เพื่อจารขานโลกแก้ว กอปรเนื้อโลกา
ตนหนึ่งพาเรื่องร้าย มาเจือ
ตนหนึ่งพาความเชื่อ ผสมสร้าง
ตนหนี่งต่างตนเยื้อ ตนต่าง ตนนา
ตนยึดติดตนอ้าง อวดโอ้อวดตน
กูดีกว่ามึงท้า มึงชั่วกว่ากู
กูชั่วมึงดีกูรู้ แก่จิตกูแน่
ก็กูบ่ชั่วพอ หาญเทียบชั่วมึง
แต่กูรู้จิตกูไซร้ ไป่รู้จิตมึง
ตนหนอตนหนึ่งนั้น กว่าได้ เป็นคน
ดีชั่วคละเคล้าไล้ กอปรเนื้อ
รวยจนมั่งมีไซร้ ท้ายสุด มลาย
ควรก่อควรก่อเกื้อ กอปรเนื้อนาบุญ
11 กุมภาพันธ์ 2549 23:08 น.
หนุ่มอุบล
เอารักจากไปไกลจิต เอารักแนบชิด
สนิทแนบปราง
เอารักฝากไว้เชยชม แม้ไม่เด็ดดม
แม้ทิ้งรักห่าง
เอารักฉันนั้นเก็บไว้ อย่าเผื่อแผ่ใคร
นะเจ้าน้องนาง
เอารักน้อยน้อยข้านี้ เก็บไว้ที่นี่
อย่าได้ปล่อยวาง
เอารักพี่ไปเถิดน้อง พี่เฝ้าหมายปอง
รักน้องแนบข้าง
เอารักของเราสอดแทรก เพื่อเราไม่แยก
จวบหล้าฟ้าสาง
เอารักเรานี้เชิดชู ดั่งต้นประดู่
ชูสายกิ่งกาง
เอารักใส่ยอดฉัตรแก้ว ให้รักเพริศแพร้ว
ดุจแก้วแพรวพร่าง
เอารักถักทอถักสาน ให้รักจักนาน
แสนบ่เลือนลาง
เอารักจริงใจใสส่อง ส่องรักเรืองรอง
ส่องแผ้วถากถาง
เอารักรับรักพี่เถิด จะรักชูเชิด
ยอดชู้มิรู้เลือนลาง
11 กุมภาพันธ์ 2549 14:18 น.
หนุ่มอุบล
หากว่าฟ้าไร้ดาวพราวพร่างฟ้า
หากว่าน้ำไร้ปลาลาธารใส
หากว่านาไร้ข้าวราวพงไพร
หากว่าใจพี่ไร้เจ้าเข้านั่งครอง
หากว่าดินไร้ไม้ไร้ป่าปรก
หากว่าป่าไร้นกผกผินผยอง
หากว่าจันทร์ไร้ค่าควรค่าปอง
ก็เปรียบพี่ไร้น้องครองคู่ใจ
หน้าส่วนตัว
915
